Tην αγωνιστική εμπειρία που απέκτησαν συσπειρωμένες στο ταξικό κλαδικό σωματείο, παλεύοντας μαζί με το ΠΑΜΕ, ενάντια στην απλήρωτη εργασία σε συνθήκες σκληρής σύγκρουσης με την εργοδοσία, τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, καταθέτουν σε ανοιχτή τους επιστολή οι εργαζόμενες των σούπερ μάρκετ «DIA» στα Γιάννενα που γύρισαν στη δουλειά με ψηλά το κεφάλι, παίρνοντας τα δεδουλευμένα.
Εμπειρία μέσα στο καμίνι του ταξικού αγώνα, κόντρα στην ποινικοποίηση της πάλης, τις συλλήψεις και την τρομοκρατία.
Μια μάχη που τις ατσάλωσε, τις έβγαλε πιο ώριμες για να συνεχίσουν ακόμη πιο αποφασιστικά μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους την πάλη για το δίκιο της τάξης τους, ενάντια στον πόλεμο που έχουν κηρύξει στα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα η πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Στην επιστολή τους αναφέρουν μεταξύ άλλων:
«Ενα χρόνο πριν, ακούγαμε για απλήρωτους εργαζόμενους και πιστεύαμε ότι αυτό δε θα συμβεί ποτέ σε μας. Ακούγαμε για απεργία και νιώθαμε ότι είναι ο εφιάλτης μας, ο εφιάλτης κάθε εργαζόμενου που δεν θέλει να χάσει ένα μεροκάματο. Καταλαβαίναμε ότι πρέπει να παλέψουμε για τα προβλήματά μας, αλλά φοβόμασταν ότι θα χάσουμε τη δουλειά μας.
Είμαστε σε πόλεμο
Ανακαλύψαμε όμως ότι η απεργία, η επίσχεση εργασίας και κάθε μορφή πάλης είναι όπλα στα χέρια μας. Ανακαλύψαμε ότι το σωματείο μας δεν είναι απλά το καταφύγιό μας, είναι το στρατόπεδό μας και οι άλλοι εργαζόμενοι οι συμπολεμιστές μας. "Καλά", θα πει κάποιος, "σε πόλεμο είμαστε;". Ναι, σε πόλεμο είμαστε.
Κι αυτό τώρα το μάθαμε!
Γιατί, ενώ στην αρχή δείχναμε ανοχή απέναντι στο "καλό αφεντικό" μας, που "δυσκολευόταν" να μας πληρώσει, στην πορεία, όταν αποφασίσαμε να μη δείξουμε άλλη ανοχή, τότε είδαμε και την αλήθεια. Τότε καταλάβαμε ότι το αφεντικό δεν είναι και τόσο καλό όταν πρόκειται να υπερασπιστεί τα κέρδη του.
Τότε μάθαμε ότι και η αστυνομία δεν υπάρχει για να μας προστατεύει, αλλά για να μας τρομοκρατεί. Διμοιρίες των ΜΑΤ, σε βάρδιες, για να στηρίζουν τους απεργοσπάστες και να κρατούν ανοιχτό το κατάστημα του επιχειρηματία, αυτή είναι η "προστασία" που μας παρέχουν. Την ίδια "προστασία" που μας παρέχουν και οι ανήμποροι ελεγκτικοί μηχανισμοί σαν την Επιθεώρηση Εργασίας. Ανακαλύψαμε τελικά ότι τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν κι άλλοι εργαζόμενοι, σε άλλες δουλειές. Αρκετοί από αυτούς φώναζαν μαζί μας όταν απεργούσαμε, μας στήριζαν έξω από τα δικαστήρια και όταν μας συνέλαβαν διαμαρτύρονταν για να μας αφήσουν ελεύθερες. Εκεί γνωρίσαμε και τους εργαζόμενους από την επιχείρηση Καριπίδη. Αυτοί το είχαν περάσει ήδη αυτό το "σχολείο".
Καταλάβαμε ότι πίσω από τον επιχειρηματία - εργοδότη λειτουργούσε ολόκληρο σύστημα, με σχέδιο, με στόχους, με πολιτική. Αυτό που μας έλεγαν τα παιδιά του σωματείου, αστικό κράτος.
Νάτος ο πόλεμος! Εργάτες από τη μια που δουλεύουν, παράγουν, μοχθούν για μια καλύτερη ζωή και από την άλλη επιχειρηματίες και βιομήχανοι που ζουν από τον ιδρώτα μας και επιδιώκουν να τους κοστίζουμε φθηνότερα.
Το είχαμε ακούσει πολλές φορές, αλλά τώρα το νιώθαμε δικό μας. Να φτιάξουμε το δικό μας κράτος, το κράτος όσων εργάζονται και μοχθούν. Μόνο τότε θα ησυχάσουμε. Θα απαλλαγούμε από το καθημερινό άγχος αν θα δουλέψουμε, αν θα σπουδάσουμε τα παιδιά μας, αν θα έχουμε γιατρό όταν θα αρρωστήσουμε.
Εχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Αποκτήσαμε όμως και πολλή όρεξη. Θα αποκτήσουμε και εμπειρία. Δεν είμαστε στην αρχή. Την πείρα του ταξικού μας σωματείου και του ΠΑΜΕ θα την κάνουμε και δική μας πείρα. Σ' αυτό τον πόλεμο πρέπει να γίνουμε καλοί πολεμιστές και να μάθουμε και τους άλλους να πολεμούν. Να δυναμώσουμε το στρατό μας, να γίνει γνωστό το σχέδιό μας.
Το πιο σημαντικό όμως που αποκτήσαμε είναι ότι ΞΕΘΑΡΡΕΨΑΜΕ! Σπάσαμε το φόβο. Δε φοβόμαστε πια να παλέψουμε. Οσο πιο αποφασιστικά το κάνουμε, τόσα περισσότερα θα κερδίζουμε. Εχουμε σχέδιο. Εχουμε στόχο πια. Θα πείσουμε και τους άλλους εργαζόμενους να ξεθαρρέψουν. Αυτή είναι η δύναμή μας!
ΕΙΧΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥΣ, ΤΩΡΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΦΟΒΟ.
Εργαζόμενες στα Dia στα Γιάννενα μετά τον πρώτο νικηφόρο αγώνα μας για τα δεδουλευμένα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου