Χρέος, κρίση και ανάπτυξη.

Το «μεσοπρόθεσμο» ψηφίστηκε στη Βουλή, όπως και ο εφαρμοστικός νόμος που το εξειδικεύει. 
Αυτά πρέπει να γίνουν αφορμή να ξεμπερδεύουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι με τις αυταπάτες, τα διλήμματα και τα ιδεολογήματα του «ευρωμονόδρομου». 
Ηδη η αστική προπαγάνδα κάνει λόγο για ανακούφιση των ευρωσυμμάχων σε Γερμανία και Γαλλία, αλλά και των επιτελών σε Γιούρογκρουπ κλπ. 
Τι σημαίνουν αυτά; Οτι θα συνεχίσει να δανειοδοτείται το ελληνικό κράτος, επομένως δεν πρόκειται να το αφήσουν να χρεοκοπήσει.

Την ίδια ώρα τα διάφορα αστικά και ευρωενωσιακά επιτελεία προπαγανδίζουν ότι έχουν βρει τρόπο αντιμετώπισης της πληρωμής στους δανειστές των ομολόγων από το ελληνικό κράτος, κάνοντας ουσιαστικά μια μορφή αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Μόνο που αυτό επιβεβαιώνει ότι υπάρχει χρεοκοπία την οποία πάνε να κάνουν ελεγχόμενη.

Το ζήτημα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, που συνδέεται με την αποπληρωμή του κρατικού χρέους, αντικειμενικά συνδέεται με την οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Γιατί, όμως, με την οικονομική κρίση; Γιατί στις συνθήκες κρίσης, οι δανειζόμενοι από τις τράπεζες, που, εκτός από τα κράτη, είναι οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι που δανείζονται επίσης μεγάλα ποσά ως κεφάλαιο, για να διευρύνουν την παραγωγή τους, αδυνατούν να ανταποκριθούν στην αποπληρωμή των δανείων τους. Για παράδειγμα, η Ισπανία κινδυνεύει λόγω κρίσης από τα χρέη των μονοπωλιακών ομίλων. Γιατί μπορεί λόγω κρίσης να μην μπορούν να αποπληρώνουν τα δάνεια.

Η αδυναμία αποπληρωμής ιδιωτικών δανείων των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων, κάποιοι από τους οποίους μπορεί και να καταστραφούν, άρα να μην τα αποπληρώσουν ποτέ, σημαίνει ότι οι τράπεζες χάνουν μέρος του κεφαλαίου τους. Οι ίδιοι κίνδυνοι ισχύουν και με τα κρατικά ομόλογα, όταν ένα κράτος δεν μπορεί να τα αποπληρώσει. Ταυτόχρονα, οι τράπεζες ανήκουν σε μονοπωλιακούς ομίλους με άλλες δραστηριότητες, βιομηχανικές, εμπορικές κ.λπ. Η αναδιάρθρωση, δηλαδή η απαξίωση ή υποτίμηση ή καταστροφή (όποια ορολογία και αν χρησιμοποιείται το ίδιο σημαίνει) μέρους του κεφαλαίου τους θα έχει αρνητικές επιπτώσεις συνολικά στο κεφάλαιο αυτών των ομίλων.

Να, γιατί η αναδιάρθρωση συνδέεται με την κρίση. Γιατί το ξεπέρασμα της κρίσης απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Και εργατικής δύναμης, που την καταστρέφουν ήδη (ραγδαία αύξηση της ανεργίας, δραστική μείωση των μισθών κλπ.), και κεφαλαίου.

Στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας, η αναδιάρθρωση σημαίνει χρεοκοπία που θα γίνει ελεγχόμενα από την ΕΕ, δηλαδή ελεγχόμενη καταστροφή μέρους του κεφαλαίου των τραπεζών που διαχειρίζονται κρατικό χρέος της Ελλάδας. Αυτή είναι η αιτία που οι τράπεζες αντιδρούν για την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Απαιτούν διασφάλιση του κεφαλαίου τους.

Προστασία του κεφαλαίου

Το μεγαλύτερο μέρος, βεβαίως, της χασούρας του κεφαλαίου φροντίζουν οι κυβερνήσεις να αντισταθμίζεται με την πολιτική που εφαρμόζουν, πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου συνολικά (π.χ. ενισχύουν τις τράπεζες, εφαρμόζουν αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, άρα αντισταθμίζουν μέρος της χασούρας κερδών λόγω κρίσης, καταστρέφοντας εργατική δύναμη, με την ανεργία, τη δραστική μείωση μισθών, την πληρωμή των εργοδοτικών εισφορών κλπ.), με τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων και γης κρατικής ιδιοκτησίας, για να βρουν διέξοδο να επενδύσουν τα αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Ετσι, συμβάλλουν ώστε η καταστροφή ενός τμήματός του λόγω κρίσης να είναι η μικρότερη δυνατή, δηλαδή ενισχύουν το κεφάλαιο, συμβάλλοντας στις λιγότερο δυνατές απώλειες από την αναγκαστική, αντικειμενική καταστροφή του, αφού το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου προϋποθέτει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Αυτόν το σκοπό υπηρετεί το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος, όπως και το μνημόνιο πέρσι. Το «Μεσοπρόθεσμο» τσακίζει την τιμή της εργατικής δύναμης για να είναι πάμφθηνη για το κεφάλαιο και να αυξάνεται η κερδοφορία του. Τα μέτρα αυτά έχουν στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης για το ξεπέρασμά της με τις λιγότερο δυνατές απώλειες για την πλουτοκρατία. Μειώνουν μισθούς και συντάξεις, αυξάνουν κι άλλο τα όρια συνταξιοδότησης, χτυπούν την επικουρική ασφάλιση και τα ΒΑΕ, αυξάνουν τον ημερήσιο απλήρωτο εργάσιμο χρόνο αφού καταργούν τις υπερωρίες με τη διευθέτηση, δίνουν μισθούς για τους νέους 500 ευρώ, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις, καθιερώνουν τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου εσαεί, που σημαίνει απολύσεις χωρίς αποζημίωση, μειώνουν τα «κοινωνικά» επιδόματα κλπ. Ιδιωτικοποιούν επιχειρήσεις, γη, νερό, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ. κρατικής ιδιοκτησίας, για να βάλουν λένε λεφτά στα κρατικά ταμεία και να πληρώσουν τα χρέη, αλλά αυτό γίνεται κυρίως για να δώσουν σχεδόν τσάμπα τομείς οικονομίας για επενδύσεις στο αδιάθετο υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Ακόμη και τα δάνεια στους δανειστές θα επιστραφούν, ενώ ένα μέρος τους θα δοθεί για ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών για επενδύσεις. Δε θα δοθεί δεκάρα από τα δάνεια στο λαό.

Βεβαίως αντιτείνουν ότι η σωτηρία της οικονομίας θα φέρει την ανάπτυξη. Αλλά η οικονομία είναι καπιταλιστική, άρα αντεργατική, αντιλαϊκή. Οταν, λοιπόν, μιλούν για ανάπτυξη εννοούν την καπιταλιστική ανάπτυξη με την πάμφθηνη εργατική δύναμη. Οταν μιλούν για οικονομία, εμείς πρέπει να ξέρουμε ότι η οικονομία δεν είναι ταξικά ουδέτερη. Η οικονομία είναι καπιταλιστική. Είναι οικονομία για τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών και όχι για τα συμφέροντα των εργατών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Μπορεί να μιλούν όλοι για τις συνέπειες στην οικονομία γενικά, αλλά εμείς πρέπει να ξέρουμε ότι μιλούν για συνέπειες στην καπιταλιστική οικονομία. Πρέπει να θυμόμαστε ότι και όταν υπήρχε ανάπτυξη, η ζωή των εργαζομένων συνεχώς χειροτέρευε και τώρα στην κρίση χειροτερεύει πιο γοργά.

Ανάπτυξη για τους εργαζόμενους

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι να μη σκέφτονται και να δέχονται ως φυσικό φαινόμενο τη σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας, την ιδιοκτησία των επιχειρηματιών, την εξάρτησή τους απ' αυτούς, που αν σωθεί από την κρίση και το χρέος θα ζουν καλά και οι εργαζόμενοι. Είναι απάτη. Δεν πρέπει να αποδεχτούν την πολιτική που πασχίζει να σώσει τους επιχειρηματίες από την κρίση.

Να απαιτήσουν να πληρώσει η πλουτοκρατία τα κρατικά χρέη. Αυτή άδειασε τα ταμεία, να πληρώσει και αυτά που χρωστά στους εργαζόμενους από την ακόμη μεγαλύτερη τη νόμιμη κλοπή. Την κλεμμένη υπεραξία, τη δραστική μείωση των μισθών, τον τεράστιο πλούτο που έχει συσσωρεύσει στις τράπεζες της Ελβετίας και αλλού, τη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων, τις ελλείψεις στην προστασία των ανέργων. Ολα όσα έχει πληρώσει η λαϊκή οικογένεια για Παιδεία, Υγεία, Υγιεινή και Ασφάλεια, Βαρέα και Ανθυγιεινά, τους άδικους άμεσους και έμμεσους φόρους, τα τεράστια ποσά για πολεμικούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς του ΝΑΤΟ και των πολέμων. Ακόμη οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώσουν για το μεγαλύτερο μέρος του χρέους που οφείλουν στους εργαζόμενους γιατί χτύπησαν αλύπητα τον παραγωγικό πλούτο και τις παραγωγικές δυνατότητες της Ελλάδας. Δυνατότητες που μπορεί να εξασφαλίσουν στο λαό δουλειά, κοινωνική ευημερία κλπ.

Ο λαός, καταλαβαίνοντας ότι τον χρεοκοπούν, πρέπει να σκέφτεται και να συνειδητοποιεί ότι μπορεί να υπάρχει οικονομία και χωρίς τους επιχειρηματίες, χωρίς την ιδιοκτησία τους.

Επομένως, ο λαός, διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών του, πρέπει να στοχεύει στην ανάπτυξη σε όφελός του, παλεύοντας για τη λαϊκή εξουσία. Για να πάρει στα χέρια του την ιδιοκτησία, να την αξιοποιήσει σε όφελός του με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο. Τώρα να το βάλει στόχο. Αλλωστε, υπάρχουν παραγωγικές, αναπτυξιακές δυνατότητες σε ορυκτό πλούτο, σε ενέργεια, σε όλους σχεδόν τους κλάδους της βιομηχανίας, σε όλους τους κλάδους της αγροτικής παραγωγής, στη ναυτιλία, κ.λπ. που ή δεν επενδύουν οι καπιταλιστές καταστρέφοντας πλουτοπαραγωγικές πηγές (π.χ., αγροτική οικονομία, κλωστοϋφαντουργία, βιομηχανία μετάλλου κ.λπ.), γιατί δε βγάζουν μεγάλο κέρδος ή τις εκμεταλλεύονται για το κέρδος και όχι για τις λαϊκές ανάγκες.

Μόνο όταν θα αποτελούν κοινωνική λαϊκή περιουσία βασικοί κλάδοι παραγωγής, π.χ. επεξεργασίας πρώτων υλών, μεταποίησης, παραγωγής μηχανημάτων, ενέργειας, οι μαζικές μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, το συγκεντρωμένο εμπόριο, με στόχο όσο το δυνατόν πιο αυτοδύναμη οικονομία και μείωση της εξάρτησης από το εξωτερικό εμπόριο και των συναλλαγών με καπιταλιστικές οικονομίες. Οπου η γη θα κοινωνικοποιηθεί, το ίδιο και οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα. Και θα διαμορφωθούν κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων ως πρώτων υλών ή άμεσα καταναλώσιμων. Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής θα δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή, στην πόλη και την ύπαιθρο. Μόνο έτσι, και με κεντρικό σχεδιασμό, θα αξιοποιούνται όλες οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας σε όφελος του λαού, θα εξαλειφθεί η ανεργία, θα καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία, Πρόνοια, Ασφάλιση, Παιδεία, Πολιτισμό, Αθλητισμό κ.λπ. Ολοι οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν ισότιμα, με βάση τις ανάγκες τους, υπηρεσίες δημόσιας και δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και υπερηλίκων, πολύ φτηνές υπηρεσίες μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση κ.λπ. Αυτός είναι ο δρόμος του λαού, αυτή είναι η διέξοδος που καλεί το ΚΚΕ το λαό να παλέψει και να επιβάλει.

Ι.