Αν στα χτεσινά τηλεοπτικά πλάνα για την Κερατέα, κάποιος έκλεινε τον ήχο και έκοβε τους υπότιτλους, ο θεατής θα νόμιζε πως πρόκειται για επανάληψη της άσκησης που έγινε λίγο καιρό πριν στο Κιλκίς, όπου η υπό ΝΑΤΟική διοίκηση δύναμη ταχείας επέμβασης με μια μπουλντόζα μπροστά έσπασε οδοφράγματα για να απελευθερώσει - έλεγε το σενάριο - κάποιους δικούς της. Η διαφορά είναι στο γεγονός ότι χτες τα ΜΑΤ με μια μπουλντόζα μπροστά έκαναν ντου, για να απελευθερώσουν την επένδυση ενός καπιταλιστή. Παραδόξως τέτοια πλάνα έρχονται και από τη Λιβύη, όπου προς «απελευθέρωση» είναι κάτι πετρελαιοπηγές...
***
Τα παράξενα πράγματα είναι αρκετά αυτές τις μέρες:
- Μέχρι χτες ο αστικός Τύπος μετέδιδε για τη Φουκοσίμα ότι δε συντρέχει κίνδυνος, αφού δεν έχει διαπιστωθεί διαρροή πλουτωνίου το οποίο έχει διάρκεια ημιζωής 24.000 χρόνια, δηλαδή αν διαρρεύσει τώρα, σε 24.000 χρόνια θα έχει μείνει το μισό απ' όσο διέρρευσε σήμερα.
Χτες, λοιπόν, διαπιστώθηκε επίσημα ότι είναι γεγονός η διαρροή πλουτωνίου. Δηλαδή σε 24.000 χρόνια θα μπορέσει να ξαναπλησιάσει άνθρωπος για να μετρήσει τη μισή ραδιενέργεια απ' αυτήν που μετριέται σήμερα. Οι αρχές, όμως, ανακοίνωσαν ότι δεν συντρέχει κίνδυνος. Και αυτήν την ανακοίνωση υπερτόνισαν τα αστικά μέσα ενημέρωσης. Σε μια πράξη, μάλιστα, αποπροσανατολισμού, έγινε κύριο θέμα η έκθεση Αμερικανών διπλωματών, ότι ο κίνδυνος για την περιοχή προέρχεται από τη ...Ρουμανία. Για ποιον δουλεύουν οι αρχές και οι δημοσιογράφοι που επιχειρούν να χειραγωγήσουν έτσι τις συνειδήσεις;
***
- Η αστυνομία χτες ανακοίνωσε ότι προχωρά στη σύλληψη 250 μαφιόζων, δηλαδή επιβάλλει το νόμο. Επίσης, η αστυνομία ανακοίνωσε ότι δυνάμεις της δέχτηκαν επίθεση και γι' αυτό τα έκαναν γης μαδιάμ στην Κερατεά, όπου προφανώς - κατά την αστυνομία - πρέπει να επιβληθεί ο νόμος. Παράλληλα, η Ολομέλεια του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι δικαίως οι αστυνομικοί στην Ιταλία σκότωσαν τον νεαρό Τζουλιάνι στη διάρκεια των διαδηλώσεων στη Γένοβα. Το μήνυμα είναι ότι η αστυνομία που - όπως θέλουν να μας πείσουν - αυτονόητα επιβάλλει το νόμο, αφού κυνηγά τους μαφιόζους, μπορεί να ξαπλώσει νεκρούς και μερικούς απ' όσους - κατά τη δική της άποψη - εμποδίζουν την εφαρμογή του νόμου. Αυθαιρεσία στην αφαίρεση ζωής δηλαδή, από το κράτος.
***
Εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι δικοί τους άνθρωποι δρουν ως «ακτιβιστές» σ' αυτό που από τον αστικό Τύπο χαρακτηρίζεται ως εξέγερση σε διάφορες μεσογειακές χώρες, αυτοί που τις υποδαυλίζουν σε όφελος συγκεκριμένων μονοπωλιακών συμφερόντων. Παράλληλα, σ' ένα αμερικάνικο περιοδικό δημοσιεύτηκαν μαρτυρίες Αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν ότι σκότωναν αμάχους έτσι, γιατί δεν μπορούσαν να βρουν πραγματικούς στρατιώτες απέναντί τους. Και καπάκι το ελληνικό υπουργείο Αμυνας ανακοίνωσε ότι δε συντρέχει λόγος ανησυχίας από τη συμμετοχή της Ελλάδας στη σφαγή στη Λιβύη, αφού αυτή η συμμετοχή κοστίζει οικονομικά πολύ λίγο στην Ελλάδα. Δηλαδή, δεν έχει καμιά σημασία η σφαγή, αφού δεν μας κοστίζει κι ας γνωρίζουμε ότι αυτή η σφαγή γίνεται γιατί τα μονοπώλια έχουν οργανώσει από καιρό την αναδιανομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών και για να την επιβάλουν θα χρησιμοποιήσουν κάθε διαθέσιμο μισθοφόρο.
***
Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, μοιάζουν πταίσμα διάφορες αναλύσεις που προσπαθούν να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική με επιχειρήματα που αν τα γυρίσεις τούμπα αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό για το οποίο επιστρατεύονται. Παράδειγμα: Ο αναλυτής στο ΒΗΜΑ προσπαθεί να πει ότι δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα με την κρίση, αφού δίπλα μας μια αγορά 80 εκατομμυρίων ανθρώπων είναι έτοιμη να απορροφήσει την παραγωγή μας. Ο αναλυτής μιλά για την παραγωγή ως εμπόρευμα, αφού έτσι είναι στον καπιταλισμό και ας πεινάνε πολλές χιλιάδες ανθρώπων στη χώρα. Και έτσι βλέπει το κέρδος που μπορεί να προκύψει για όσους εμπορεύονται αυτήν την παραγωγή. Αντιστρέφοντας τη δική του περιγραφή προκύπτει ότι αυτή η χώρα, η δική μας χώρα, μπορεί να παράξει τόσα κι άλλα τόσα για να θρέψει το δικό της πληθυσμό. Το ερώτημα είναι γιατί δεν θρέφει τον πληθυσμό της; Η απάντηση είναι γιατί η παραγωγή δεν είναι κοινωνική ιδιοκτησία, οπότε και το αναγκαστικό συμπέρασμα είναι πως πρέπει να βγουν από τη μέση αυτοί που εμπορεύονται την εργατική δύναμη και τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.
Σε αντιστοιχία με το προηγούμενο παράδειγμα, όπου η μισή αλήθεια ισοδυναμεί με ψέμα, η περιγραφή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με αφορμή τα διόδια, αποκαλύπτει την κατάντια του δημοσιογράφου που στην προσπάθεια να υπερασπίσει τα κέρδη του καπιταλιστή, καταφεύγει σε μισές περιγραφές από τις οποίες όμως δεν λείπει ο στόχος: το ΠΑΜΕ! Για τον συγκεκριμένο, αρκεί κάποιος να πει, μόλις δει την υπογραφή του «α, καλά, ο Τέλογλου». Είναι γνωστή η ιστορία του...
Στον αντίποδα, όλων αυτών η πραγματικότητα: Ο κόσμος που στενάζει. Και που όλο και περισσότερο δεν συγκινείται από την υποκρισία όσων δήθεν δηλώνουν άγνοια για το γεγονός ότι ένα μονοπώλιο επειδή φροντίζει τα συμφέροντά του γι' αυτό και δεν του καίγεται καρφί για τις επιπτώσεις από τη δράση του.
Διά ταύτα: Καιρός να ξεμπερδεύουμε και με τα μονοπώλια και με την εξουσία τους και με τον προπαγανδιστικό μηχανισμό που φροντίζει για τη διαιώνισή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου