Επιτέλους, «το ΠΑΣΟΚ τώρα δικαιώνεται». Χρόνια διακηρύσσει ότι η πολιτική του χτυπά τους έχοντες και κατέχοντες για να δώσει στους μη προνομιούχους. Η κυβερνητική απόφαση για το κόψιμο του ΕΚΑΣ βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Βρήκαν επιτέλους ότι αυτοί που έχουν και κατέχουν είναι οι συνταξιούχοι που κατόρθωσαν στη διάρκεια της ζωής τους να αποκτήσουν σπίτι ή αυτοκίνητο ή και τα δύο. Κι έτσι θα τους κόψουν ένα μέρος από την ήδη πλούσια σύνταξή τους.
Και η ΝΔ αισθάνεται δικαιωμένη. Είπε, λέει, όχι στην επέμβαση στη Λιβύη. Πού διαφώνησε; Το 'πε απλά ο εκπρόσωπός της χτες στη Βουλή: Αν πέσει μια βόμβα στην Κρήτη θα σημαίνει χτύπημα στον τουρισμό ίσο με πτώση 7% του ΑΕΠ. Λένε, δηλαδή, ναι στη σφαγή, αλλά φοβούνται τη ζημιά στο σεντούκι τους.
Κάθε επίθετο περί απανθρωπιάς είναι λίγο για όλους αυτούς.
Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές αποκαλύπτεται ξανά και ξανά πως δεν είναι άλλος το αφεντικό κι άλλος ο υπάλληλος. Οι πολιτικοί της αστικής τάξης είναι οι ίδιοι αστική τάξη. Και λειτουργούν με εξαιρετική στοχοπροσήλωση για τα συμφέροντα της τάξης τους. Είτε συζητάνε για τη Λιβύη, είτε για το Αφγανιστάν. Είτε είναι Ελληνες πολιτικοί, είτε Τούρκοι που επίσης «διαφωνούν», δε στέλνουν, δήλωσαν, τα δικά τους «F 16» αλλά καθοδηγούν με τα ραντάρ τα «F 16» των άλλων. Κι έτσι δε συμμετέχουν. Το βεβαίωσε και ο Ελληνας πρωθυπουργός χτες στη Βουλή.
***
Μεγάλο πράγμα η δημοκρατία. Στο τέλος της χτεσινής συζήτησης στη Βουλή η κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού έκρινε ότι προέκυψε κατανόηση για τους λόγους που η χώρα μας συμμετέχει στη σφαγή στη Λιβύη. Μετά απ' αυτό οι βόμβες στη Λιβύη θα φέρουν και μια σφραγίδα «made in democratia».
Μεγάλο πράγμα και η ευαισθησία: Η διαφωνία διαφόρων που πήραν το λόγο να «αντιπολιτευτούν» την κυβέρνηση ήτανε στο αν ήτανε νομότυπη η επέμβαση και η εξόρμηση των βομβαρδιστικών από ελληνικά αεροδρόμια. Δηλαδή, αν ήταν νομότυπη ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αν έλειπε το ΚΚΕ η έννοια ιμπεριαλισμός θα ήταν μια άγνωστη λέξη.
***
Με ανάλογη ευαισθησία μια κυρία στο «Mega» ανακάλυψε ότι «μας ράβουν καινούριο κουστούμι» και δώστου κλάμα γι' αυτούς που μόνιμα πληρώνουν το μάρμαρο. Η κυρία ανήκει στην αστική τάξη και πουλάει ευαισθησία σ' αυτούς που από το κανάλι της καταγγέλλει καθημερινά ως διασαλευτές της τάξης κάθε που διαδηλώνουν.
Γενικά φοριέται τέτοιες μέρες το κλάμα. Κλάμα για την κυβερνητική πολιτική που κοροϊδεύει τον κόσμο. Κλάμα για τις επιχειρήσεις που θα κλείσουν. Με μόνιμη επωδό ότι για όλα φταίει η ...ανίκανη κυβέρνηση. Δηλαδή, αν ήταν ικανή τι άλλο θα είχε κάνει;
Το ωραίο είναι πως είτε άκουγες τον Πρετεντέρη να μιλά στο «Mega» ή διάβαζες τον Παπαδημητρίου στην «Καθημερινή» άκουγες και διάβαζες το ίδιο. Παράξενο πράγμα η συνάντηση των μεγάλων πνευμάτων.
Στα ψιλά των όσων έλεγαν, αυτό που εμφανίζουν ως διαφωνία είναι απλά η προπαγάνδα για να δικαιολογηθεί ένα νέο φοροκυνήγι κατά των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Εχουν ήδη τσακίσει τους εργάτες, πρέπει, όμως, να βγάλουν από τη μέση και αρκετούς μικρομεσαίους. Την περίφημη «μεσαία τάξη» που όπως στις ΗΠΑ έτσι κι εδώ νόμιζε ότι θα μείνει εκτός κρίσης, αλλά τα μεγάλα αφεντικά της θυμίζουν ότι ήρθε η ώρα να αφανιστεί.
***
Παράξενες ώρες. Αυτές που πολλοί απ' όσους άκουγαν εργάτης κι έφτυναν στον κόρφο τους, νιώθουν τώρα πως οι δρόμοι τους συναντιούνται αναγκαστικά με το εργατικό κίνημα. Ωρες που πολλοί αν και δε δέχονται το στόχο των εργατών για το σοσιαλισμό, κατανοούν ότι πρέπει να παλέψουν ενάντια στα μονοπώλια. Ωρες, που η ανάλυση του ΚΚΕ συναντά μυαλά που ψάχνουν απαντήσεις.
Κι αυτό προκαλεί μια κάποια αλλεργία σ' εκείνους που σπεύδουν να ξορκίσουν το κακό επισημαίνοντας πως δεν πρέπει να γίνονται πιστευτοί οι κομμουνιστές γιατί δεν είναι άγιοι.
Το κακό γι' αυτούς είναι πως ποτέ οι κομμουνιστές δεν αντιμετώπισαν εαυτόν ως άγιο. Αντίθετα, εξαιρετικά γήινοι οι ίδιοι επέμεναν σ' αυτήν ακριβώς την ιδιότητά τους και όντας σώμα από το σώμα του λαού και της τάξης τους συνέχιζαν και συνεχίζουν να αναλύουν την πραγματικότητα με όρους επίγειας ταξικής αναμέτρησης. Ανάλυση που δείχνει πως όπως ο πόλεμος στη Λιβύη γίνεται για πέντε εταιρείες έτσι και ο πόλεμος στην οικονομία γίνεται για πέντε μονοπώλια. Στη βάση αυτής της ανάλυσης διαμορφώνονται οι κοινωνικές συμμαχίες που αναγκαστικά θα αναζητήσουν και την πολιτική τους έκφραση. Αυτό είναι κάτι που ανησυχεί ιδιαίτερα την αστική τάξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου