Το εξελισσόμενο ματοκύλισμα στη Λιβύη αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, πως οι ιμπεριαλιστές είναι αδίστακτοι και πως όσο βαθαίνει η κρίση του συστήματός τους τόσο πιο επικίνδυνοι θα γίνονται.
Το μαρτυρούν όλες οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή από τα Βαλκάνια ως τον Καύκασο κι από τη βόρεια Αφρική ως τη Μέση Ανατολή.
Αυτό που χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο τις εξελίξεις είναι η ένταση των αντιθέσεων ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων, καθώς διεκδικούν ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί σε βάρος των λαών της περιοχής τον ενεργειακό πλούτο, όπως και τον έλεγχο των περασμάτων πρώτων υλών.
Σ' αυτόν τον πόλεμο έχουν ριχτεί ισχυρότατα μονοπώλια, ιμπεριαλιστικές ενώσεις και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που μπλέκονται όλοι μαζί σ' ένα «κουβάρι» αντιθέσεων και διαπάλης.
Τα προσχήματα πολλά και η διαπάλη τους συχνά ξεφεύγει από τα λεγόμενα ειρηνικά μέσα, καταφεύγει στην ανοιχτή στρατιωτική βία. Στην πρώτη γραμμή αυτής της διαπάλης βρίσκεται και η Ελλάδα, που, με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, στηρίζει όχι μόνο πολιτικά - ηθικά, αλλά και στρατιωτικά τις εξελισσόμενες επεμβάσεις.
Προβάλλει, μάλιστα, σαν προσόν της το γεγονός ότι η χώρα μας διαθέτει τρεις βάσεις έτοιμες για άμεση στρατιωτική δράση (τη Σούδα, τον Αραξο και το Ακτιο).
Ο πόλεμος δεν ξέσπασε σαν κεραυνός εν αιθρία.
Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ που εμφανίζονται να πρωταγωνιστούν έχουν έτοιμες από καιρό τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης για επεμβάσεις σε όλη την υδρόγειο, ξεχωριστά ή σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ.
Τα προσχήματα γνωστά: Για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», την «πρόληψη των συγκρούσεων και τη διατήρηση της ειρήνης», τις «ανθρωπιστικές αποστολές», την «ενεργειακή ασφάλεια» ως και τις «κλιματικές αλλαγές».
Σ' αυτό το πλαίσιο, το μακέλεμα στη Λιβύη δεν είναι ένας ακόμη πόλεμος κάπου στον κόσμο. Είναι η άμεση επαναβεβαίωση ότι ο ιμπεριαλισμός γίνεται συνεχώς και πιο επικίνδυνος για τους λαούς της Μέσης Ανατολής, για τους λαούς σε όλο τον κόσμο.
Γιατί οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι μεταβολές στην οικονομική, και συνεπώς πολιτική και στρατιωτική, ισχύ των καπιταλιστικών κρατών, οδηγούν στον ανταγωνισμό για το ξαναμοίρασμα των αγορών.
Μ' αυτά τα δεδομένα χρειάζεται να εστιαστεί η προσοχή σ' αυτό που και χτες τόνισε η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, ότι με αφορμή και αυτόν τον πόλεμο «στο προσκήνιο έρχεται το ουσιαστικό ζήτημα και αυτό είναι ο ιμπεριαλισμός - καπιταλισμός, γιατί αυτός φέρνει μαζί του τον πόλεμο όπως η χελώνα φέρνει το καβούκι της».
Η καπιταλιστική κρίση είναι βέβαιο πως θα πολλαπλασιάσει τις εστίες πολέμου.
Και καθώς σ' αυτόν τον πόλεμο η ελληνική αστική τάξη παίρνει μέρος με όλα τα πανιά ανοιχτά διεκδικώντας μερίδιο στη λεία, γίνεται ακόμα πιο καθαρό πως η απεμπλοκή από το άρμα του πολέμου, συνολικά από τα σχέδια του ιμπεριαλισμού, προϋποθέτει άλλο δρόμο για τη χώρα.
Αυτό οδηγεί αναγκαστικά και τη λαϊκή πάλη ενάντια στον πόλεμο σε πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, σε πάλη ενάντια στην τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και την ίδια την εξουσία που συμμετέχει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σε πάλη για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία για να σταματήσει ο λαός μας να είναι θύτης και θύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου