Μεγάλα ζόρια, θολά νερά...

Η ικανοποίηση με την οποία η «Καθημερινή» προωθεί το μοντέλο «Καρατζαφέρη» δεν έχει να κάνει με καμιά πίστη ότι ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι προ των πυλών της κυβέρνησης. Βλέπει, όμως, σ' αυτόν τον κατάλληλο λαγό, για να προωθηθούν μερικά χαρακτηριστικά που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα σ' αυτήν τη φάση της κρίσης: Απόλυτη αποδοχή του μνημονίου, εν λευκώ συναίνεση στην εφαρμογή του, νέες μεγάλες παραχωρήσεις στο κεφάλαιο και προπαντός νόμο και τάξη, δηλαδή καταστολή της αντίστασης.
Η αστική τάξη βρίσκεται πράγματι μπροστά σε μεγάλα ζόρια. Ο χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης, σαν βαθιά κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, έχει περιορίσει σημαντικά τα περιθώρια για εύκολες διαχειρίσεις στο επίπεδο της πολιτικής.
Τα μέτρα που απαιτούν οι καπιταλιστές μπορούν να περάσουν μόνο διά πυρός και σιδήρου. Απαιτούν προσαρμογές και στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ΛΑ.Ο.Σ. προσφέρει το καλό παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσει χωρίς ταλαντεύσεις το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης, για να μπορέσει να υπάρχει ελπίδα ότι θα υποτάξουν και λαϊκά στρώματα στη «σωτηρία της πατρίδας», στη σωτηρία, δηλαδή, του κεφαλαίου.
Οι ευχαριστίες - χτες στη Βουλή - του Πάγκαλου προς τον Καρατζαφέρη δεν αφορούν κάποιες εκλεκτικές συγγένειες, αλλά αναγνώριση της χρησιμότητάς του, αναγνώριση για την οποία ο Καρατζαφέρης - είναι γεγονός - ότι έχει πασχίσει αρκετά. Από την ίδρυση του κόμματός του πασχίζει να βγάλει από πάνω του την εκτίμηση που υπάρχει ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα ότι πρόκειται περί ενός ακροδεξιού σχηματισμού εξαιρετικά επικίνδυνου για τα λαϊκά συμφέροντα. Η «Καθημερινή», όπως και το ΠΑΣΟΚ, του προσφέρουν αυτήν την αναγνώριση.
Δεν αρκεί, όμως, να αλλάξει προβιά ο λύκος. Οι κραυγές του ίδιου του Καρατζαφέρη χτες στη Βουλή - «να το βουλώσουν» όσοι δε στηρίζουν την κυβέρνηση Παπανδρέου - έδειξαν για μια ακόμη φορά το αντιδραστικό πρόσωπό του.
Η ανάγκη μαζικού απεγκλωβισμού ανθρώπων των λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ισχύει απόλυτα και ως ανάγκη να αντιμετωπίζεται ο ΛΑ.Ο.Σ. ως αυτό που πράγματι είναι: Ενα κόμμα - στήριγμα στο πολιτικό σύστημα, ένα κόμμα - δήμιος των λαϊκών δικαιωμάτων.

***

Κάτσε εσύ και ψάχνε πού είναι τα λεφτά. Οι απαντήσεις - περιγραφές με «αριστερή» χροιά περισσεύουν στον αστικό Τύπο. Είναι, λέει, στις φοροαπαλλαγές, είναι στα κέρδη των τραπεζών, είναι στις τσέπες των πλουσίων. Τι κάνει, δηλαδή, νιάου - νιάου στα κεραμίδια.
Γιατί είναι εκεί τα λεφτά; Οι περιγραφές το κρατούν μυστικό. Σα να μην πρέπει ποτέ να γραφτεί ότι αυτό συμβαίνει επειδή είναι καπιταλιστικός ο τρόπος παραγωγής (γιατί αν γραφτεί θα πρέπει να γίνει κουβέντα και για την αρπαγμένη υπεραξία). Οι περιγραφές για το πού είναι τα λεφτά μιλούν για το κεφάλαιο στην κυκλοφορία του, αλλά ποτέ για το κεφάλαιο στους χώρους γέννησής του, στην παραγωγή, (γιατί τότε θα πρέπει να γίνει κουβέντα για την ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου).
Σε καιρούς σαν τους σημερινούς, είναι κρίσιμο να μιλάς για τον τρόπο παραγωγής και κατά συνέπεια για τις νομοτέλειες που τον διέπουν. Αυτός που αποκρύπτει το χαρακτήρα της κρίσης ως καπιταλιστικής εμποδίζει τη συνείδηση του εργάτη να δει τον αντίπαλο (το καπιταλιστικό σύστημα κι όχι απλά έναν κακό καπιταλιστή), τον κρατά δέσμιο στη μοιρολατρία και τον προετοιμάζει να δεχτεί ως λύση μια διαχείριση του προβλήματος από τους καλούς καπιταλιστές και την πολιτική εξουσία τους, ως το ξέσπασμα της επόμενης κρίσης. Περιορίζοντας, για παράδειγμα, το πρόβλημα στα δεινά που φέρνει το χρέος, περιορίζεις και την πολιτική δράση στην αναζήτηση καλύτερου λογιστή που θα σώσει το κεφάλαιο με κάποια από τις προσφερόμενες λύσεις, όπως αυτή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που θα καταστρέψει μεν ένα μέρος κεφαλαίου, αλλά κύρια θα τσακίσει την εργατική τάξη.
Σ' ευθεία αντίθεση με την αναζήτηση διαχείρισης, από τη σκοπιά του εργάτη που κατανοεί ότι πρόβλημα είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, η λύση - αίτημα - σύνθημα και στόχος είναι να χρεοκοπήσει η αστική τάξη. Να κοινωνικοποιηθούν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να πάρει την εξουσία η τάξη που παράγει.
Σ' αυτήν τη λύση ορθώνουν ανάχωμα και δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ που σπεύδει να προβάλει προτάσεις διαχείρισης του χρέους. Εχοντας και το θράσος μάλιστα να καταγγείλει το ΚΚΕ γιατί δεν έχει «ευρωπαϊκή προοπτική». Οπως η δική τους, από τότε που ψήφιζαν το Μάαστριχτ.
Η απάντηση του ΚΚΕ στους χειρισμούς του συνόλου του αστικού πολιτικού κόσμου ήταν και χτες πεντακάθαρη: «Ο λαός δεν έχει καμία ελπίδα διάσωσης από την πολιτική που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου γι' αυτό χρειάζεται επειγόντως οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση για να αποκρουστούν τα χειρότερα που φέρνουν, για λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία».
Θανασης ΛΕΚΑΤΗΣ