Στόχος είναι το ίδιο το σύστημα και όχι η βιτρίνα του

 Αποδέσμευση από την ΕΕ και η εξουσία στο λαό

-- Κυρία Παπαρήγα, το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν διάφορες πρωτοβουλίες που αυτοπροβάλλουν ως ακηδεμόνευτες, ακομμάτιστες, εθνικές, όπως το «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών» του Μίκη Θεοδωράκη. Ποια είναι η γνώμη σας γι' αυτά τα κινήματα; Κατά πόσο συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση και την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.

 -- Να ξεκαθαρίσω το εξής: Κάποιος άνθρωπος ή κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μην είναι οργανωμένοι σε κόμματα. Είναι έξω από κόμματα. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι είμαι ακομμάτιστη. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν είναι οργανωμένη σε κόμματα. Αλλο αυτό, να αισθάνεσαι προσωπικά ότι δεν ανήκεις σε ένα συγκεκριμένο χώρο και δεν έχεις τις δεσμεύσεις και άλλο να λέμε ότι, ξέρεις, εγώ είμαι ακηδεμόνευτος. Τι θα πει ακηδεμόνευτος; Κάπου είσαι ενταγμένος πολιτικά, ιδεολογικά.Ξέρετε, αυτοί που αισθάνονται ακηδεμόνευτοι είναι εξαιρετικά κηδεμονευόμενοι και κηδεμονεύουν άλλους ως ακηδεμόνευτοι. Διότι να σας πω, πάει το ΚΚΕ και λέει: Είμαι το ΚΚΕ και λέω αυτά. Ο καθένας έχει επιλογή, αν έχει προκατάληψη να βάλει και βουλοκέρι και να μην τα ακούσει. Κακώς, αλλά μπορεί να το κάνει. Για σκέψου να λέω τα ίδια και να εμφανίζομαι ως ακηδεμόνευτη. Κοροϊδεύω τον κόσμο, δηλαδή.
Αν θέλετε, το σύνολο των πολιτικών, ιδεολογικών και κοινωνικών απόψεων δεν μπορεί να είναι χίλιες παραλλαγές. Δε γίνεται, δηλαδή. Κάπου είσαι. Αυτοί που είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι εκεί. Πόσες παραλλαγές μπορεί να έχεις; Αυτοί που είναι υπέρ του ΝΑΤΟ είναι εκεί. Αυτοί που είναι υπέρ του καπιταλισμού είναι εκεί. Αρα, λοιπόν, κάπου υπάρχεις. Αλλωστε επηρεάζεσαι μέσα από τη διαπάλη που γίνεται.
Αυτοί που λένε ότι είναι ακηδεμόνευτοι θέλουν να κηδεμονεύσουν στο όνομα του ακηδεμόνευτου τους πολλούς και ας αφήσουμε τις υποκρισίες. Αλλο το να μην καθοδηγούνται από ένα κόμμα, αλλά δε σημαίνει ότι δεν καθοδηγούνται από ένα σύστημα ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεων.
Τώρα, αυτή η ιστορία, επειδή συνδέθηκε και με την κίνηση αυτή, τη «ΣΠΙΘΑ». Κοιτάξτε, εμείς όταν εμφανίζεται ένα καινούριο σχήμα, ένα καινούριο μόρφωμα και μάλιστα από επώνυμους, δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε εκτιμήσεις προθέσεων, ούτε είμαστε σε θέση για να αποδώσουμε προθέσεις.
Λέμε, όμως, το εξής: Αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της κρίσης και της τρόικας ως πρόβλημα εισβολής κάποιων που κατέλαβαν την Ελλάδα, δε ξέρω με τι μέσα, στρατιωτικά, με τι. Και χρειάζεται ένα κίνημα ας πούμε εθνικής απελευθέρωσης. Δεν είναι έτσι.
Η αστική τάξη της Ελλάδας για τα συμφέροντά της συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στους διάφορους διακανονισμούς, προσπαθώντας να πάρει ό,τι περισσότερο γίνεται για τον εαυτό της, ανάλογα με τη δύναμη και το συσχετισμό δύναμης μέσα εκεί.

Αγώνας που κοιτάζει 200 χρόνια πίσω

Δεύτερον. Για να μην πάμε και στην Κατοχή και το τι έκανε η αστική τάξη της Ελλάδας. Ηταν δύναμη αντίστασης; Ποτέ. Δεν μπορεί να είναι δύναμη αντίστασης. Δύναμη αντίστασης η αστική τάξη ήταν στο προηγούμενο κοινωνικό σύστημα, στις συνθήκες της φεουδαρχίας. Τώρα έχει τελειώσει το βιολί αυτό και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεις το κίνημα με όρους, ας πούμε, 19ου αιώνα. Ελεος! Μας λένε εμάς ότι κοιτάμε πίσω. Ε, όχι!
Ακόμα κι αν η Ελλάδα δεχθεί εισβολή από αντίπαλο - εννοώ εχθρική, στρατιωτική εισβολή - καμία εμπιστοσύνη στην αστική τάξη της χώρας ότι θα κάνει απελευθερωτικό αγώνα. Αν ο αγώνας αυτός γίνει μαζί με την αστική τάξη έχει τελειώσει.
Πολύ περισσότερο τώρα, τι αγώνας απελευθερωτικός; Γιατί, υποτελής είναι η αστική τάξη της χώρας; Δηλαδή, η αστική τάξη της Ισπανίας είναι υποτελής; Της Πορτογαλίας είναι υποτελής; Της Ιταλίας είναι υποτελής; Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχουν αντιδράσεις και αντιρρήσεις. Οταν, τελικά, υπογράφουν όλοι τα κείμενα, εκφράζει υποτέλεια;
Οποιος θέλει, λοιπόν, να αντιπαλέψει την Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό σημαίνει αποδέσμευση και η εξουσία στο λαό. Οχι η εξουσία στο λαό μέσω των εκλογών, αλλά ο πλούτος της χώρας γίνεται λαϊκή ιδιοκτησία. Με αυτήν την έννοια, αν θέλουμε ένα κίνημα σήμερα, αυτό που λέμε πραγματικά απελευθερωτικό, είναι το κίνημα εκείνο που μιλάει για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για τον παραγωγικό συνεταιρισμό, για τον πανεθνικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο, την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Είναι λίγο σχηματικό όπως το λέω, αλλά έτσι είναι.
Αυτό είναι ένα πραγματικά λαϊκό, απελευθερωτικό κίνημα, από την αστική τάξη και τον καπιταλισμό, από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους ιμπεριαλιστές. Ολα τα άλλα τώρα είναι - αφήστε τώρα - για τα πανηγύρια.
Και όταν, μάλιστα, μέσα σε αυτά τα κείμενα λέγεται ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν το ΠΑΣΟΚ εκείνο το οποίο υποστήριζε σωστά «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Ελεος!
Δεν καταδικάζουμε προθέσεις, ειλικρινά, αλλά πρόκειται για έναν αγώνα που κοιτάζει 200 χρόνια πίσω.

Στόχος είναι το ίδιο το σύστημα και όχι η βιτρίνα του

-- Το τελευταίο διάστημα, αρχίζει και διαμορφώνεται ή φαίνεται ότι διαμορφώνεται ένα κλίμα εκρηκτικό. Χτες είχαμε τα επεισόδια στην Κερατέα, υπάρχουν συνεχόμενες απεργίες γιατρών, φαρμακοποιών, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και υπάρχει και σε εξέλιξη μια πολύ σοβαρή απεργία των 237 μεταναστών. Ταυτόχρονα, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση σκληραίνει τη στάση της απέναντι σε κάθε ομάδα που διαμαρτύρεται. Πού εκτιμάτε ότι μπορεί να οδηγήσει αυτή η κόντρα και κυρίως με το θέμα των μεταναστών γιατί φαίνονται αποφασισμένοι και αν θεωρείτε ότι μπορεί να οδηγήσει σε γεγονότα τύπου Δεκέμβρη.
-- Οταν θα είναι πραγματικά εκρηκτική η κατάσταση, δε θα μπορεί να κάνει τίποτε η κυβέρνηση.
Υπάρχει αγανάκτηση, υπάρχει ακόμη και διάθεση και για ξεσηκωμό, αλλά ακόμη το κίνημα δεν είναι σε μια τέτοια κατάσταση και πρέπει να περάσει σε τέτοια κατάσταση, για να μπορεί να έχει και ορισμένες μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες. Εμείς δε λέμε μόνο ριζική νίκη.
Μην μπερδεύουμε τις μορφές πάλης. Οι μορφές πάλης πρέπει να δυναμώσουν δεν το συζητάμε, να βρούμε και νέες, αλλά έχει σημασία και τι ζητάει ο λαός. Και ο αγώνας πρέπει να είναι ενιαίος. Δεν μπορεί κάθε κλάδος μόνος του. Δεν έχει σημασία αν θα απεργούν όλοι μαζί, αλλά η συνειδητοποίηση ότι η επίθεση είναι ενιαία και πρέπει να δοθεί ενιαία η απάντηση και με ποια στρατηγική. Ακόμα το κίνημα αυτή τη στιγμή δε φαίνεται, αυτό που λέμε ικανό για μια αποφασιστική σύγκρουση ή για μια διαδικασία τέτοια. Θα γίνει, εμείς εκεί παλεύουμε.
Δεν καταλαβαίνω, όμως, γιατί πρέπει το σημείο αναφοράς να είναι ο Δεκέμβρης του 2008. Οχι, δεν έχουμε κανένα τέτοιο σημείο αναφοράς. Μπορεί να έχει τέτοιες καταστάσεις, ένα γεγονός να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους, αλλά αυτό πρόκειται όχι μόνο για καρικατούρα κινήματος, αλλά πρόκειται για μοχλό υπονόμευσης του κινήματος. Κοιτάξτε να δείτε η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση θα παλέψει το κίνημα όχι μόνο με την καταστολή, με τον εισαγγελέα, με τις απολύσεις, θα το παλέψει με τη συστηματική φθορά, χρησιμοποιώντας την προβοκάτσια ή αξιοποιώντας ανθρώπους που συναισθηματικά ή ανώριμα κάνουν την άλφα ή τη βήτα επιλογή.
Πότε οι εργατικές κινητοποιήσεις άρχισαν να μειώνονται; Μετά τα τρία θύματα στη «Marfin». Ετσι είναι. Δεν είναι και τόσο απλά πράγματα.

Ο πλούτος να γίνει λαϊκή ιδιοκτησία

Για να ξεκαθαρίσουμε, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν έχει το δικαίωμα κατά κάποιο τρόπο να επιβάλλει παντού και αν θέλετε και σε ανθρώπους που δεν είναι κομμουνιστές με ποια μορφή πάλης θα παλέψουν. Το ίδιο το κίνημα πρέπει να έχει τη δική του δυναμική.
Είδατε όταν έγινε αυτό στη Νομική, ενώ κρίναμε τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν οι μετανάστες, αυτό δε σημαίνει ότι θα ανεχτούμε να ποινικοποιείται η δράση αυτών που χρησιμοποίησαν τους μετανάστες και να τους τραβάει ο εισαγγελέας, ανεξάρτητα από τη διαφωνία μας για τους χειρισμούς ή θα δεχτούμε να την πληρώσουν τα θύματα, οι μετανάστες. Αλλά τα πράγματα είναι σύνθετα, ο αντίπαλος έχει πολλά όπλα να σε πολεμήσει.
Δε σημαίνει, στο όνομα της προβοκάτσιας δεν αναπτύσσω αγώνες για να μην έχω προβοκάτσια, γιατί αυτό επίσης θα κάνει καλό στους προβοκάτορες και αυτούς που τους αξιοποιούν, αλλά και αυτό πρέπει να το πάρεις υπόψη. Σημείο αναφοράς για μας δεν είναι ο Δεκέμβρης του 2008. Είναι και η πείρα του παρελθόντος, αλλά και το τι κίνημα απαιτείται σήμερα και για ποιο σκοπό. Η κουκούλα, το σπάσιμο της βιτρίνας και η πέτρα δεν είναι κίνημα. Το πραγματικό κίνημα είναι αυτό που ζητάει η ιδιοκτησία του πλούτου να γίνει λαϊκή ιδιοκτησία.
Κάποτε στη Βουλή είπαμε και έχει γράψει πολλά γι' αυτό και το «ΠΡΙΝ» ότι σε αυτή τη λαϊκή εξέγερση που εμείς θα στηρίξουμε δε θα σπάσει βιτρίνα. Κοιτάξτε να δείτε, δεν έχουμε αυταπάτες ότι ο αντίπαλος δε θα μας σπάσει τα κεφάλια. Αλλά ο στόχος δε θα είναι η βιτρίνα του συστήματος, ο στόχος θα είναι το ίδιο το σύστημα αυτό.