Την ανησυχία και το φόβο που διακατέχει ισχυρούς κύκλους της πλουτοκρατίας για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου παλλαϊκού ταξικού κινήματος που θα αμφισβητεί την πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου, το αστικό πολιτικό σύστημα, εκφράζει στο προχτεσινό πρωτοσέλιδο θέμα της η «Καθημερινή». Κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Πληθαίνουν οι εστίες έντασης» αναφέρεται στις κινητοποιήσεις των γιατρών, φαρμακοποιών, εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, των αγροτών, επισημαίνοντας ότι «οι εστίες έντασης», όπως με ταξική εμπάθεια αποκαλεί τους αγώνες διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων και εργαζομένων, «προκαλούν αμηχανία στην κυβέρνηση, η οποία διαπιστώνει ότι οι αλλαγές που προωθεί συναντούν υπέρμετρες αντιδράσεις».
Ακριβώς αυτή την ανησυχία εξέφρασε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εξαπολύοντας νέα συκοφαντική επίθεση κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων και κυρίως επιχειρώντας, μάταια, να πείσει ότι «δεν υπάρχει ενιαίο μέτωπο αντίδρασης». Αθελά του(;) ο Γ. Πεταλωτής αποκάλυψε τον αληθινό φόβο της κυβέρνησης και της αστικής τάξης, λέγοντας τα εξής:«Αλίμονο αν φτάσουμε (...) στο ότι δεν πληρώνω και σε ανυπακοή. Εκεί έχουμε να κάνουμε με την κατάρρευση ενός ολόκληρου πλέον κοινωνικού συστήματος». Δηλαδή ένα ρωμαλέο ενιαίο ταξικό μέτωπο που θα πολιτικοποιήσει την πάλη του και θα βάλει στο στόχαστρο την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου. Οσο και αν υπονομεύουν και πολεμάνε με λύσσα τη συγκρότηση ενός τέτοιου ταξικού κινήματος, η πραγματικότητα είναι ότι ωριμάζει ολοένα και πιο πολύ στις λαϊκές συνειδήσεις. Και αυτό ακριβώς τρέμουν.***
«Οι κοινωνικές αντιδράσεις καταγράφονται κάθε μέρα και περισσότερο. Αυτές οι αντιδράσεις, όμως, πρέπει να έχουν συγκεκριμένη στόχευση και ιεραρχήσεις, στο πλαίσιο ενός οργανωμένου δημοκρατικού κινήματος. Μόνον έτσι μπορούν να έχουν πολιτικά αποτελέσματα και να οδηγούν στην αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής. Η αποσπασματική έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας είναι δυνατόν να οδηγήσει σε μια διάχυση των διεκδικήσεων και των αιτημάτων, να τροφοδοτήσει τον "κοινωνικό αυτοματισμό" και εντέλει αυτή η δυσαρέσκεια να απορροφηθεί και να ενισχύσει τη συντηρητική πολιτική».
Ετσι σχολίασε ο πρόεδρος της «Δημοκρατικής Αριστεράς» Φ. Κουβέλης τις κινητοποιήσεις. Τι σημαίνει «οργανωμένο δημοκρατικό κίνημα»; Για τη ΔΗΜΑΡ το ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα σήμερα είναι αντιδημοκρατικό; Ο Φ. Κουβέλης και το κόμμα του θέλουν ένα κίνημα υποταγμένο στο σύστημα. Ενα κίνημα που δεν θα βάζει εμπόδια στην εξουσία του κεφαλαίου αμφισβητώντας την, που θα αρκείται σε αιτήματα ανώδυνα για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά του και με μορφές πάλης που να μην πιέζουν την κυβέρνηση. Δηλαδή ένα κίνημα αυτοϋπονομευμένο. Φυσικά, μια πολιτική δύναμη που πίνει νερό στο όνομα του καπιταλισμού, που τον εξωραΐζει και τον υπερασπίζεται σκορπώντας αυταπάτες ότι με μεταρρυθμίσεις και αλλαγές μπορεί να εξανθρωπιστεί, δεν θα μπορούσε παρά ένα τέτοιο κίνημα να επιθυμεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου