ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ

Το «ιρλανδικό θαύμα»

   Η Ιρλανδία στα όρια της χρεοκοπίας. Η Ιρλανδία στο μηχανισμό στήριξης που μπήκε και η Ελλάδα. Η υπερχρεωμένη Ιρλανδία υπονομεύει το ευρώ. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η αστική προπαγάνδα προβάλλει τα παραπάνω ζητήματα κινδυνολογώντας σε βάρος των λαών, προκειμένου να σωθεί η καπιταλιστική οικονομία. Να σωθούν οι καπιταλιστές. Κινδυνεύουν οι καπιταλιστές, επειδή τα κρατικά ταμεία δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα κρατικά χρέη; Δηλαδή, τι θα χάσουν οι καπιταλιστές απ' αυτό; Θα χτυπηθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα χάσουν οι τραπεζικοί όμιλοι, που έδωσαν χρήμα στα κράτη και τώρα έχουν ομόλογα, χαρτιά δηλαδή που αντιπροσωπεύουν μεν την αξία των χρημάτων που έδωσαν συν τους τόκους, αλλά αν δεν τα εισπράξουν από τα κράτη θα καταστραφούν οι τράπεζες. Δηλαδή θα καταστραφεί κεφάλαιο. Να ο φόβος. Οχι των κρατικών χρεών, αλλά της καταστροφής κεφαλαίου. Επειδή η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι το κρατικό χρέος της Ιρλανδίας, αλλά οι κίνδυνοι καταστροφής μέρους του κεφαλαίου.

   Η Ιρλανδία με την εκδήλωση της κρίσης ήταν το πρώτο ίσως κράτος που επέβαλε άγρια αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να αντιμετωπίσει ελλείμματα και κρατικό χρέος. Η κυβέρνησή της το 2009 έφτιαξε τρεις προϋπολογισμούς: Δύο έκτακτους και έναν τακτικό. Ηταν τότε που διεθνή αστικά επιτελεία έλεγαν: «Η Ιρλανδία αποτελεί το πραγματικό παράδειγμα για το τι πρέπει να κάνει και η Ελλάδα. Τα μέτρα του νέου προϋπολογισμού είναι πολύ επιθετικά ... μ' αυτόν τον τρόπο η Ιρλανδία καταφέρνει να δώσει διαβεβαιώσεις αξιοπιστίας στις αγορές». Στόχος ήταν να μειωθεί το έλλειμμα στο 2,9% του ΑΕΠ έως το 2014 από το 11,7% το 2009, μέσω της δραστικής μείωσης των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών και των περικοπών σε μισθούς του δημόσιου τομέα, από 5% έως 20%, ανάλογα με το ύψος των αποδοχών και στις συντάξεις. Ταυτόχρονα, έπεφτε τσεκούρι στα επιδόματα ανεργίας, στα επιδόματα παιδιών, ενώ ο προϋπολογισμός συνοδεύτηκε και από νέο πακέτο φορολογικών επιβαρύνσεων. Εγιναν αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα. Αυτά είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά αντιλαϊκά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, αλλά δε σώθηκε από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Τώρα παίρνει νέα ακόμη πιο επαχθή αντιλαϊκά μέτρα με νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες και αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα για αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 1,9 δισ. ευρώ, με φορολογικές αλλαγές επί του συνταξιοδοτικού καθεστώτος και συνολική αφαίμαξη από τους συνταξιούχους 700 εκ. ευρώ. Ο ΦΠΑ αυξάνεται από 21% σε 22% το 2013 και σε 23% το 2014, για να αφαιμαχθούν 640 εκ. ευρώ από τις τσέπες του λαού, ενώ θεσπίζονται ακόμα φόρος «τοπικών υπηρεσιών», αλλά και μέτρα μείωσης των μισθών. Την ίδια ώρα η φορολογία κεφαλαίου που είναι πάνω από μια δεκαετία στο 12,5% παραμένει στο ίδιο επίπεδο.

   Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που εφαρμόζονται και στην Ελλάδα, τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα, δεν αντιμετωπίζουν χρέη και ελλείμματα, αλλά φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στο λαό. Οτι το πρόβλημα δεν είναι τα κρατικά χρέη, αλλά η όσο γίνεται μεγαλύτερη προσπάθεια σωτηρίας του κεφαλαίου που την πληρώνει ο λαός. Σωτηρία από την καταστροφή που φέρνει η κρίση. Επομένως, τα ελλείμματα και τα χρέη γίνονται μοχλός για να χτυπηθεί όσο γίνεται λιγότερο το κεφάλαιο από την κρίση, αφού θα καταστρέψει ένα τμήμα του. Και καταστρέφουν το λαό.

Και όλ' αυτά για ένα κράτος που το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) αυξήθηκε το 1994 κατά 5,8% και τα επόμενα χρόνια ακολούθησε ανοδική πορεία (το 1995 9,8%, το 1996 8,1%, το 1997 10,8%, το 1998 8,5%, το 1999 10,7%, το 2000 9,2%). Ετσι «βαφτίστηκε» «ιρλανδικό θαύμα». Και αυτό το «θαύμα» προήλθε με μέτρα, από το 1994, όπως συγκράτηση μισθών, δηλαδή μηδαμινές έως καθόλου αυξήσεις, γενίκευση της μερικής απασχόλησης, ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ευελιξία στον τρόπο πληρωμής, (ανάλογα με τα κέρδη των επιχειρήσεων), καθυστέρηση στη συνταξιοδότηση, διάλειμμα καριέρας, δηλαδή εργασία όσο σε έχει ανάγκη η επιχείρηση και όταν δεν έχει δουλειά υποχρεωτική αργία χωρίς μισθό, κ.λπ. Η καλύτερη απόδειξη ότι μετά την ανάπτυξη έρχεται η κρίση, ότι η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης.

Ι.