Η προσφορά του σοσιαλισμού δεν μπορεί να σβηστεί

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το κεφάλαιο πανηγυρίζει αυτές τις μέρες τη δήθεν «γερμανική επανένωση», που σήμανε ωστόσο ένα μεγάλο πισωγύρισμα

Τα παιδιά ήταν οι «προνομιούχοι» στο σοσιαλισμό. Και το χαμόγελο δεν μπορούσε κανείς να τους το επιβάλει

Το διεθνές κεφάλαιο και πάλι αυτές τις μέρες (όπως αντίστοιχα πέρσι το Νοέμβρη με την «πτώση του τείχους του Βερολίνου») γιορτάζει τη λεγόμενη επανένωση της Γερμανίας, που τέθηκε σε ισχύ στις 3 Οκτώβρη του 1990, με την προσάρτηση τηςΓερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (ΓΛΔ) στηνΟμοσπονδιακή Γερμανία, μετά τις διαπραγματεύσεις που είχαν προηγηθεί με τον τότε Πρόεδρο της ΕΣΣΔ, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος είχε αναλάβει το τελικό στάδιο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Ετσι, φέτος, τόσο εντός της Γερμανίας όσο και εκτός, όπως και στη χώρα μας, πραγματοποιούνται εκδηλώσεις που στόχο έχουν να αμαυρώσουν την προσφορά του σοσιαλισμού μέσα από το παράδειγμα της ΓΛΔ. Στη Θεσσαλονίκη το Ινστιτούτο Γκαίτε και το γερμανικό προξενείο διοργάνωσαν έκθεση με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο ιδανικός κόσμος της δικτατορίας; Εξουσία και καθημερινότητα στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία» μεσυνδιοργανωτή το «Ομοσπονδιακό Ιδρυμα για τη μελέτη της δικτατορίας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας» (!), που φτάνει στο σημείο μέσα από φωτογραφίες παρελάσεων να εξισώνει το λαϊκό καθεστώς με το φασισμό! Η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα οργάνωσε διαδικτυακά το λεγόμενο κουίζ με τίτλο: «Είμαστε ένας λαός! 20 χρόνια ενωμένη Γερμανία στην Ευρώπη», που θα έχει και βραβεία, για να στοιχειοθετήσει επίσης το δήθεν δικτατορικό καθεστώς της ΓΛΔ.

Ενας πιο ευφάνταστος αντικομμουνιστής φοιτητής στη Γερμανία και μάλιστα ως διπλωματική εργασία στο ...πανεπιστήμιο, έφτιαξε ηλεκτρονικό παιχνίδι με θύματα «φυγάδες» από Ανατολικογερμανούς συνοριοφύλακες στο Βερολίνο.

Ολη αυτή η εκστρατεία γίνεται για έναν, όπως λένε, «νεκρό», «το σοσιαλισμό, το κομμουνιστικό δικτατορικό σύστημα», που όμως, όπως όλα δείχνουν, εξακολουθεί να τρομάζει τους αστούς.

Οσο γι' αυτή καθαυτή την «ενοποίηση της Γερμανίας», δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά για την προσάρτηση της ΓΛΔ στο κράτος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΟΔΓ), που άνδρωσε ο διεθνής ιμπεριαλισμός (παραβιάζοντας τις συμφωνίες μετά την Αντιφασιστική Νίκη, οδηγώντας στη διαίρεση της χώρας). Εδώ αξίζει να θυμίσουμε ότι και το τείχος στο Βερολίνο ήταν η απάντηση της εργατοαγροτικής εξουσίας της ΓΛΔ στους ιμπεριαλιστές, που από την ίδρυσή της, το 1949, άρχισαν αμέσως τις επιθετικές ενέργειες.

Ας δούμε, όμως, τι σήμανε αυτή η

διαδικασία της προσάρτησης, για την οποία τόσο πάσχισαν οι ιμπεριαλιστές και οι νεόκοποι ανατροπείς του σοσιαλισμού.

Ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας, χτύπημα των κατακτήσεων

Με τους πρώτους νόμους της «ενοποίησης», τα δυτικογερμανικά μονοπώλια πήραν στον έλεγχό τους ανάμεσα σε άλλα (με επίσημα κρατικά στοιχεία): 8.500 βιομηχανικά συγκροτήματα και εργοστάσια, 20.000 μικροεπιχειρήσεις, 7.500 εστιατόρια, 900 βιβλιοπωλεία, 1.854 φαρμακεία, 3,68 εκατομμύρια εκτάρια αγροτικών και δασικών εκτάσεων, 25 δισεκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα οικοπέδων και κτιρίων.

Η λαϊκή περιουσία ξεπουλήθηκε στους όπου Γης καπιταλιστές, έως και το τελευταίο μάρκο, οι οποίοι επιπλέον εισέπραξαν και πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις δήθεν για να επενδύσουν, τάχα λόγω της ξεπερασμένης τεχνολογίας των εργοστασίων της ΓΛΔ.

Ενδεικτικό παράδειγμα, τα Λαϊκά Ναυπηγεία του Βάρνο στη Βαλτική: Αφού τα πρώτα δύο χρόνια μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση είχαν απολυθεί οι 13.500 από τους 34.000 εργαζόμενους, πουλήθηκαν στην «Kvaerner Deutschland» για ένα εκατομμύριο μάρκα, η οποία εισέπραξε τα επόμενα 3 - 4 χρόνια ένα δισεκατομμύριο μάρκα επιδοτήσεις. Τον Ιούνη του 2009, και αφού είχαν αλλάξει δεκάδες χέρια, ο τελευταίος ιδιοκτήτης των Ναυπηγείων κήρυξε πτώχευση πετώντας στο δρόμο τους 2.000 εργαζόμενους που είχαν απομείνει. Αυτή ήταν η κατάληξη των περισσότερων εργοστασίων στην Ανατολική Γερμανία.

Από τα 840 εργοστάσια της ΓΛΔ με πάνω από 1.000 εργαζόμενους το 1989, είχαν απομείνει μέχρι το Σεπτέμβρη του 1992 μόλις 117.

Από το 1990 έως το 1995 καταστράφηκαν πάνω από 3.000.000 θέσεις εργασίας. Το 1997 στον κλάδο της βιομηχανίας εργαζόταν μόνο το ένα τρίτο των εργαζομένων στις ίδιες θέσεις που εργαζόταν το 1989.

H καταστροφή της παραγωγικής υποδομής στην πρώην ΓΛΔ είχε και ως αποτέλεσμα ένας στους δύο μαθητές που το 1991 αποφοίτησε από το σχολείο, να μη βρίσκει θέση μαθητείας. Κι αυτό, όταν ένα χρόνο νωρίτερα δεν υπήρχε μαθητής που να τέλειωνε το σχολείο και να μη συνέχιζε σε κάποια επαγγελματική σχολή ή σε πανεπιστήμιο.

Το επιστημονικό και τεχνολογικό δυναμικό της ΓΛΔ με την προσάρτηση αποδεκατίστηκε, τέθηκε εκτός έρευνας και εκπαίδευσης. Από τους 195.000 εργαζόμενους στους τομείς αυτούς, μόνο οι 23.600 βρίσκονταν, σύμφωνα με επίσημες στατιστικές το Δεκέμβρη του 1992, σε θέσεις πλήρους απασχόλησης.

Γιατί συκοφαντούν το σοσιαλισμό

Οι εργαζόμενοι στη ΓΛΔ (η ανεργία είχε πρακτικά εξαλειφθεί) είχαν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν ανεμπόδιστα την τεράστια πολιτιστική προσφορά του σοσιαλιστικού κράτους, αλλά και να συμμετέχουν ενεργά στην πολιτιστική ζωή της χώρας, ιδιαίτερα οι νέες γενιές.

Ο μαζικός αθλητισμός έπαιζε έναν ιδιαίτερο ρόλο στη ΓΛΔ. 11.000 αθλητικοί σύλλογοι με σχεδόν 3.800.000 δραστήρια μέλη αποτελούν μια πραγματικότητα που μιλάει από μόνη της. Δείκτες του μαζικού χαρακτήρα του αθλητικού κινήματος στη ΓΛΔ ήταν και οι 160.000 διαιτητές και κριτές αγώνων, οι 265.000 προπονητές σε 330 στάδια και 1.220 γυμναστήρια. Στην τελευταία «Σπαρτακιάδα» της ΓΛΔ, πριν την ανατροπή, συμμετείχαν πάνω από 1.000.000 παιδιά και έφηβοι. Αποτέλεσμα αυτής της φροντίδας του κράτους για τη φυσική αγωγή ήταν και οι επιτυχίες της ΓΛΔ στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα, όσο και να προσπαθούν να τη σπιλώσουν με υπαρκτά αρνητικά φαινόμενα σε υψηλό επίπεδο, με τη χρήση αναβολικών ουσιών.

Λίγο πριν το 1989 στη ΓΛΔ υπήρχαν 18.000 βιβλιοθήκες, 3.000 θέατρα, 56.000 λέσχες πολιτιστικής δημιουργίας σε εργοστάσια και αγροτικούς συνεταιρισμούς, σε συνοικίες και σχολεία. Είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε δύο χρόνια μετά την ενοποίηση έκλεισαν 15.000 βιβλιοθήκες και πάνω από 10.000 πολιτιστικές λέσχες και αυτή η διαδικασία συνεχίζεται.

Αυτές οι χαρακτηριστικές, απτές αποδείξεις που αναδεικνύουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού είναι εκτός των άλλων και ο λόγος που ανακαλείται στη συλλογική μνήμη η προσφορά του και μένει παρακαταθήκη στην ιστορική διαδρομή. Σήμερα που η ανεργία σαρώνει την Ευρωπαϊκή Ενωση, που και στη Γερμανία φτάνει με τα επίσημα «μαγειρεμένα» στοιχεία το 9%, χτυπιούνται εργασιακά και συλλογικά δικαιώματα, ιδιωτικοποιούνται η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια και διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες, τα περί ...δικτατορίας της ΓΛΔ ακούγονται γελοία όπως και οι λεωφόροι της ...δημοκρατίας και της ελευθερίας που υποτίθεται θα σήμαιναν οι συγκλονιστικές αλλαγές με την καπιταλιστική παλινόρθωση. Αυτό που βιώνουν ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στο ανατολικό κομμάτι της Γερμανίας είναι αποκλεισμός, απόγνωση, περιθωριοποίηση, αύξηση του αλκοολισμού, της πορνείας, χιλιάδες εξαρτιούνται από τα ναρκωτικά. Ολες οι δήθεν «ελευθερίες» του καπιταλιστικού συστήματος βασιλεύουν. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που στη συνείδηση των ανθρώπων η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία καταγράφεται με θετικό τρόπο (οι άνθρωποι δηλώνουν κατά 57%, σύμφωνα με δημοσκοπική έρευνα του Ιούλη του 2009, ότι ζούσαν καλύτερα απ' ό,τι στη σημερινή ενωμένη Γερμανία). Με αυτά τα δεδομένα είναι εύκολο να εξηγηθεί η σημερινή λυσσασμένη επίθεση των αστών, μικροαστών και οπορτουνιστών κατά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη ΓΛΔ και στις άλλες χώρες. Η κριτική προσέγγιση των λαθών, των αντιφάσεων και παρεκκλίσεων στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που το ΚΚΕ στη χώρα μας και άλλοι κομμουνιστές ανά τον κόσμο έχουν, καμία σχέση δεν έχει με την προσπάθεια μηδενισμού, συκοφάντησης και προσπάθειας ξαναγραψίματος της Ιστορίας.

Δημ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ