Ξεπέρασαν τα όρια

Το πάνε από δω, το πάνε από κει, περιγράφουν την κατάσταση τόσο καλά που σου 'ρχεται να βάλεις τα κλάματα μαζί με αυτούς τους καλούς δημοσιογράφους του αστικού Τύπου που αφουγκράζονται ό,τι συμβαίνει γύρω τους.

Κρατιέσαι και δεν κλαις μαζί τους καθώς διαπιστώνεις ότι στο διά ταύτα όχι μόνο είναι μούφα το κλάμα τους αλλά και επικίνδυνη τρίπλα για «να σου πάρουν και τα σώβρακα».

Εκτελούν αποστολή! Τελεία και παύλα. Ξέρουν, αλλά δε θέλουν να ομολογήσουν ότι αυτή η κρίση είναι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ! Που σημαίνει κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων τα οποία ψάχνουν τρόπο και χώρο να επενδυθούν με προϋπόθεση ότι θα έχουν αυξημένο ποσοστό κέρδους, που για να το έχουν πρέπει να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Οι αναλυτές - αρθρογράφοι που θέλουν να συγκαλύψουν αυτή την πραγματικότητα, είναι υποχρεωμένοι να αναμασάνε διάφορα περί «υποκατανάλωσης», που - δήθεν - αν αντιμετωπιστεί όλα θα είναι ζαχαρένια.

Δεν θέλουν να δουν ούτε καν τα στοιχεία που οι στατιστικές της αστικής τάξης παρουσιάζουν. Οτι οι άνθρωποι ήδη καταναλώνουν μεν όσα τους είναι απολύτως απαραίτητα για να ξυπνάνε ζωντανοί κάθε πρωί - είναι οι λεγόμενες ανελαστικές δαπάνες - αλλά το σύστημα βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην κρίση του.

Βλέπουν, όμως, ότι η κατάσταση έχει οδηγηθεί ήδη στα «μη περαιτέρω». Και χτυπάνε καμπανάκι στο σύστημα «λασκάρετε το σφίξιμο», γιατί φοβούνται αυτό που είναι πραγματικός κίνδυνος για το σύστημα: Οτι μεγάλες μάζες εργαζομένων - πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων, είναι στο «παρά πέντε» να πουν με πράξεις το «ως εδώ και μη παρέκει».

Κανένα κλάμα γι' αυτό το σύστημα. Η εργατική τάξη μετράει ήδη πολλά, πάρα πολλά θύματα. Καιρός να μετρήσουν ήττες και οι καπιταλιστές.

***

Ούτε να τους φτύσεις δεν πρέπει. Είναι προ-κλη-τι-κό-τα-τοι! Ειδικά αυτοί στο

συγκρότημα Λαμπράκη. Εχουν κάνει ό,τι περνά από το χέρι τους για να διαλυθούν τα όποια ψήγματα συστήματος δημόσιας Υγείας είχαν κατακτηθεί και τώρα δήθεν κλαίνε για τα χάλια του ΙΚΑ. Δεν μπορούν να κρυφτούν, όμως, γιατί είναι πολλά τα λεφτά που προσμένει η αστική τάξη από την απόλυτη εμπορευματοποίηση του συστήματος Υγείας.

Γι' αυτό και στο διά ταύτα του άρθρου στα «ΝΕΑ», παρά τις διαπιστώσεις προτείνεται να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις στην Υγεία. Δηλαδή, η παράδοσή της στο κεφάλαιο. Δηλαδή, η ένταση της λειτουργίας με όρους «κόστος - κέρδος». Αυτό ακριβώς που και η διοίκηση του ΙΚΑ χρησιμοποιεί για να εκτιμήσει ότι καλύτερα να κοπεί ένα πόδι παρά να πληρώσει το ΙΚΑ ένα ζευγάρι ειδικά παπούτσια.

Η απανθρωπιά στο κείμενο του ΙΚΑ εκφράζει την απανθρωπιά της αστικής τάξης και της κυβέρνησής της. Αυτή επέβαλε αυτήν την ιδεολογία στο ΙΚΑ. Αυτή θεωρεί κόστος τη δημόσια υγεία και θέλει να την μετατρέψει σε κερδοφόρα επιχείρηση. Η αστική τάξη και η κυβέρνησή της είναι που δεν αντέχει στην ιδέα ότι το ΙΚΑ θα πληρώνει σ' έναν διαβητικό ειδικά παπούτσια. Η αστική τάξη και η κυβέρνησή της θέλει τα Ταμεία να εισπράττουν από τους ασφαλισμένους κι αυτό το χρήμα να περνά στους καπιταλιστές για να γίνει επένδυση για περισσότερα κέρδη.

Η εργατική τάξη που στον προηγούμενο αιώνα έχτισε τα Ταμεία σαν ταμεία αλληλοβοήθειας για να βοηθηθούν τα θύματα που άφηνε πίσω του το όργιο εκμετάλλευσης, έχει χρέος να θυμηθεί ένα ένα τα βήματά της. Εναν έναν τους ματωμένους αγώνες της. Μία μία τις κατακτήσεις της. Και να ορθώσει ένα γιγάντιο ΟΧΙ.

Αυτό που χρειάζεται το ΙΚΑ δεν είναι οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά ίσα ίσα να φύγει από τη μέση κάθε πλάνο που μετατρέπει το ΙΚΑ σε επιχείρηση. Δηλαδή, να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους, μαζί και τα παραφερνάλια τους στον Τύπο.

Οταν η βαρβαρότητα εμφανίζεται και ως θράσος, είναι η ώρα να αγριέψουν τα θύματα.

Δεν πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στους καπιταλιστές να κερδίσουν και από τα έσοδα της κηδείας των εργατών. Πρέπει να φύγουν από τη μέση.

Η κυβέρνηση κι όλοι αυτοί οι τύποι που μιλάνε για κόστος στην Υγεία, είναι αυτοί που και η παραμικρή δεκάρα στην τσέπη τους έχει βγει από μια πάρα, μα πάρα πολύ μεγάλη εκμετάλλευση εργατών.

Υπάρχει ένα ως εδώ και μη παρέκει. Κι αυτό έχει ήδη ξεπεραστεί.

Η ψήφος στις 7 και 14 του Νοέμβρη αποκτά και τέτοια χαρακτηριστικά. Κάθε ψήφος που θα εγκρίνει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ή της ΝΔ, την πολιτική που με παραλλαγές προωθούν τα συμπληρώματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (κάτι ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ. και διάφοροι δήθεν ανεξάρτητοι) θα είναι πράσινο φως για ένταση της εκμετάλλευσης σε βαθμό που δεν έχει γνωρίσει μέχρι τώρα η εργατική τάξη στη χώρα μας. Τα πράγματα είναι πολύ πέρα από τα όρια του γενικού συναγερμού. Η αστική τάξη και η κυβέρνησή της πρέπει από σήμερα και βεβαίως στην κάλπη να νιώσουν την οργισμένη ανάσα των εργατών στο σβέρκο τους.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ