Ανυπακοή στην εξαθλίωση

Όταν δέχεσαι επίθεση προσπαθείς να αμυνθείς, να συγκεντρώσεις δυνάμεις και να αντεπιτεθείς. Τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες - η πλειοψηφία του λαού - βιώνουν μια επίθεση άνευ προηγουμένου. Μια σωστή λεηλασία των εισοδημάτων τους, άλωση δικαιωμάτων, κατάργηση κατακτήσεων. Αυτή η ανελέητη επίθεση εντείνεται χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα και μάλιστα αξιοποιούνται όλα τα όπλα. Και εκείνα που αρπάζουν τον παραγόμενο πλούτο από τον παραγωγό του επί τόπου, στους χώρους δουλειάς και εκείνα που απομυζούν και αυτά τα πενιχρά εισοδήματα, τους μισθούς και τις συντάξεις της πείνας.

Το νέο φορολογικό, που είναι στα σκαριά και συνεχίζει το «έργο» των αντίστοιχων προηγούμενων, αρπάζει φόρους εισοδήματος ακόμα και από το ένα ευρώ που μπορεί να βάλει κάποιος στην τσέπη του. Φορολογεί τα παιδιά σαν στοιχείο ...πλούτου, σαν τεκμήριο εισοδήματος! Οι νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ αφαιρούν από ακόμη περισσότερους το δικαίωμα - εν έτει 2013! - να ζουν σε σπίτια με ρεύμα. Οι μισθοί και οι συντάξεις των 500 ευρώ, όχι μόνο δεν φτάνουν για να ζήσει κανείς, αλλά θα χρωστάει κι από πάνω.

Οι έννοιες «γιατρός», «φάρμακο», «εξέταση», «θεραπεία» θα γίνουν σύντομα μακρινές και απρόσιτες, για όσους δεν έχουν να πληρώσουν. Και έπεται συνέχεια. Διότι όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα έχουν και εξήγηση και στρατηγική κατεύθυνση: Να δοθεί διέξοδος στην καπιταλιστική κρίση προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτός είναι ο στόχος της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της: Όλος ο πλούτος που παράγεται να πηγαίνει στα μονοπώλια, μέσω του εξευτελισμού του μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους», μέσω της φορολογίας, μέσω της κατανάλωσης ακόμη και «εμπορευμάτων» όπως η Υγεία, το Φάρμακο, η Παιδεία. Όλοι να ζουν και να εργάζονται για να συγκεντρώνεται πλούτος στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στις τράπεζες κ.λπ. Κι όταν έρθει η όποια ανάκαμψη το έδαφος να είναι στρωμένο, ο λαός εξαθλιωμένος, για να αρχίσει νέος κύκλος κερδοφορίας.

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτό για τις λαϊκές οικογένειες, τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τα παιδιά τους; Πρώτο και βασικό βήμα που χρειάζεται για να «σηκώσουμε το ανάστημά μας», να συνειδητοποιήσουμε ότι κανένας εργαζόμενος, κανένας φτωχός αγρότης ή αυτοαπασχολούμενος της πόλης και του χωριού δεν έχουμε την παραμικρή ευθύνη για την καπιταλιστική κρίση, πολύ περισσότερο για τα ελλείμματα και το χρέος. Αντίθετα, δικό μας χρέος είναι η ανυπακοή στην εξαθλίωση, η ταξική και διεκδικητική αλληλεγγύη, η κατάργηση στην πράξη όλων των βάρβαρων μέτρων. Να γίνει ο λαός ο εφιάλτης τους, να μην μπορούν να εφαρμόσουν τίποτα από όλα αυτά. Κανείς μόνος του δεν μπορεί να επιβάλει το δίκιο του. Χρειάζεται οργάνωση, συγκέντρωση δυνάμεων. Αυτό το ρόλο καλούνται να παίξουν οι Λαϊκές Επιτροπές σε κάθε γωνιά της χώρας, τα συνδικάτα, οι μαζικοί φορείς. Εκεί μπορεί κάθε λαϊκός άνθρωπος, κάθε νέος, να βρει αποκούμπι, να κουβεντιάσει για την κρίση και τα αίτιά της, να πάρει κουράγιο και να γιγαντώσει τη δύναμή του μέσα από τη συλλογική δράση. Ταυτόχρονα, θα σχεδιάζεται και η λαϊκή αντεπίθεση για την οριστική απαλλαγή από την εκμετάλλευση και τα αρπακτικά του πλούτου.

από τη στήλη «Η Άποψή Μας» του «Ριζοσπάστη»