Η κυβέρνηση επιλέγει τον τουρισμό ως «επικοινωνιακό σωσίβιο» προκειμένου να εμφανίσει ότι η πολιτική της πιάνει τόπο και ότι η οικονομική ανάκαμψη βρίσκεται προ των πυλών.
Η «ανάπτυξη» και οι πολυδιαφημιζόμενες επενδύσεις στον κλάδο του τουρισμού αφορούν το πώς θα μπουκώσουν με επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές τους μεγαλοξενοδόχους, για να αυξήσουν την κερδοφορία τους, πατώντας στα αποκαΐδια των εργατικών δικαιωμάτων, αυξάνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων στον κλάδο.
Τα τελευταία τρία χρόνια οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι στον τουρισμό, παρά την καπιταλιστική οικονομική κρίση, κατάφεραν να συγκρατήσουν την κερδοφορία τους ενώ ταυτόχρονα, υπολογίζεται ότι μέσα στα τρία αυτά χρόνια έκλεισαν περίπου 3.000 μικρά ξενοδοχεία.
Για φέτος οι προβλέψεις κυβέρνησης-μεγαλοεπιχειρηματιών δείχνουν ότι τα κέρδη στα μεγάλα τουριστικά θέρετρα που είναι χτισμένα πάνω στην εκμετάλλευση, θα αποφέρουν κέρδη στους μεγαλοξενοδόχους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες στον επισιτισμό 11,5 δισ. ευρώ.
Τα κέρδη των δισεκατομμυρίων ευρώ βασίζονται στις μειώσεις μισθών, που έχει υπογράψει η συμβιβασμένη ηγεσία της Ομοσπονδίας εργαζομένων στον Τουρισμό (-15%), στην ανασφάλιστη εργασία, που ξεπερνά το 60% και στους νέους από τις σχολές μαθητείας, οι οποίοι δουλεύουν στην τουριστική σεζόν 10 και 12 ώρες και αμείβονται με 300-350 ευρώ.
Πίσω από τα χλιδάτα σαλόνια και τις πισίνες των ξενοδοχείων κρύβεται μια από τις πιο βάρβαρες μορφές εκμετάλλευσης. Βρίσκονται τα νέα παιδιά, οι καθαρίστριες των δουλεμπορικών, οι εξτρατζήδες (εργαζόμενοι που υπογράφουν σύμβαση 1 μέρας!), οι μάγειρες που λιώνουν πάνω από τα καζάνια, οι σερβιτόρες που υποφέρουν από μυοσκελετικά προβλήματα.
Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, οι διακοπές και η αναψυχή αποτελούν προνόμιο και πανάκριβη πολυτέλεια. Οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους μπορούν να βλέπουν τα τουριστικά καταλύματα, παραλίες και όμορφα μέρη μόνο στη τηλεόραση.
Ποια λαϊκή οικογένεια μπορεί να γευτεί διακοπές στα γκλαμουράτα ξενοδοχεία που ο μισθός που μπαίνει στο σπίτι είναι πολλές φορές μικρότερος από μια διανυκτέρευση στα πολυτελή δωμάτιά τους; Όταν οι τιμές των εισιτηρίων στα πλοία είναι απλησίαστες, όταν η βενζίνη έχει φτάσει στα ύψη, όταν πληρώνεις αλλεπάλληλα διόδια;
Ενδεικτική είναι πρόσφατη έρευνα από την οποία προκύπτει ότι οι Έλληνες μπορούν να κάνουν μετά βίας τέσσερις ολόκληρες μέρες διακοπές! Γεγονός, άλλωστε, που επιβεβαιώνεται και από τις πρόσφατες ανακοινώσεις των ξενοδόχων στη Χαλκιδική που εμφανίζουν 80% πληρότητα στις μονάδες τους, αλλά μόνο το 2% των καταλυμάτων να έχει καλυφθεί από Έλληνες.
Η πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών στριμώχνεται για μια θέση σε εγκαταλελειμμένα δημοτικά κάμπινγκ στην καλύτερη των περιπτώσεων. Πολλά νέα παιδιά ξεκινούν να αποταμιεύουν από την άνοιξη για να πάνε μόλις και μετά βίας 5 μέρες διακοπές τον Αύγουστο.
Πρόσφατη πανελλαδική έρευνα του ΙΝΚΑ, κατάγραψε ότι περισσότεροι από 73 στους 100 Έλληνες καταναλωτές δήλωσαν ότι δεν προγραμματίζουν ούτε πιστεύουν ότι τελικά θα πραγματοποιήσουν διακοπές το καλοκαίρι του 2013.
Στον αντίποδα βρίσκεται το παράδειγμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον 20ό αιώνα. Αποδεικνύει ότι η ανάγκη της εργατικής τάξης και των παιδιών της για διακοπές μπορεί να ικανοποιηθεί. Στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε το πιο ευρύ δίκτυο δημόσιων παραθεριστικών ιδρυμάτων στον κόσμο. Τα πάνω από 14.000 κέντρα αναζωογόνησης, που διέθετε, δέχονταν περισσότερους από 45.000.000 αδειούχους.
Το σοσιαλιστικό κράτος παρείχε ετήσιες πληρωμένες άδειες και φρόντιζε συνεχώς ώστε να διευρύνεται το δίκτυο πολιτιστικών, μορφωτικών, αναζωογονητικών ιδρυμάτων, να αναπτύσσεται ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός, η φυσική αγωγή και ο τουρισμός. Η άδεια διακοπών ήταν μέχρι και 24 εργάσιμες μέρες, και που μαζί και με τις αργίες έφτανε τον ένα μήνα.
Περισσότερα από τα μισά εισιτήρια που δίνονταν για τα τουριστικά θέρετρα ήταν δωρεάν ή το 30% ήταν πληρωμένο από τον προϋπολογισμό των υπηρεσιών κοινωνικής ασφάλισης ή υγειονομικής περίθαλψης.
Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 υπολογίζεται ότι οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια των διακοπών ξόδευαν μόλις το 20–25% ενός μισθού. Ακόμα στη Σοβιετική Ένωση συνολικά σε 40.000 περίπου παιδικές κατασκηνώσεις έκαναν διακοπές δωρεάν ή με πολύ χαμηλό κόστος περίπου 10 εκατομμύρια παιδιά.
Στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία κάθε χρόνο πάνω από το 80% των μαθητών, πάνω από 2,6 εκατομμύρια παιδιά, περνούσαν τις διακοπές τους σε κατασκηνώσεις με πλούσιο πολιτιστικό και αθλητικό περιεχόμενο.
Ο τουρισμός, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, της πλήρους κυριαρχίας των μονοπωλίων, γίνεται προνόμιο όλο και πιο λίγων αντί να υπηρετεί την ανάγκη των εργαζομένων και της οικογένειάς τους να αναπληρώνουν την εργατική τους δύναμη, να ξεκουράζονται και να ψυχαγωγούνται. Αφορά την προσέλκυση του λεγόμενου «υψηλού τουρισμού» που κυρίως ενδιαφέρει τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που τον λυμαίνονται, με τον ιδρώτα των εργαζομένων.
Αναγκαία προϋπόθεση για να γίνουν οι διακοπές κοινωνικό αγαθό για όλους που παράγουν τον υλικό και πνευματικό πλούτο, είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Απαιτείται η μετατροπή σε κρατική-κοινωνική ιδιοκτησία όλων των μεγάλων ξενοδοχειακών και τουριστικών εγκαταστάσεων, σε συνδυασμό με την κατάργηση της εμπορευματοποίησης της γης. Η γη, τα δάση, οι παραλίες θα αποτελούν λαϊκή, κρατική περιουσία. Με παραγωγή που οργανώνεται στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού και με βάση την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη υπέρ του λαού.
Η απάντηση και ταυτόχρονα η ελπίδα βρίσκεται στους κοινούς αγώνες των εργαζομένων και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από αυτήν τη βάρβαρη πολιτική. Αγώνες και για το δικαίωμα στην αναψυχή που συνθλίβεται στον καπιταλισμό, σαν υποχρεωτικό και δωρεάν δικαίωμα για το λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου