Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών αμφισβητεί σε παγκόσμιο επίπεδο το δικαίωμα στην απεργία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι εργοδότες αντικαθιστούν το συλλογικό δικαίωμα στην απεργία με το ατομικό δικαίωμα αν θέλει κάποιος να εργαστεί για έναν εργοδότη ή όχι. Θέλουν τους εργαζόμενους άτομα χωρισμένα απέναντι στο κεφάλαιο με το οποίο… «συναλλάσσονται ισότιμα» μέσα από τους μηχανισμούς της προσφοράς και ζήτησης!
Θεωρούν τα συνδικάτα… μονοπώλια της εργατικής δύναμης και θέλουν εφαρμογή… αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας για να απελευθερωθούν οι εργαζόμενοι από την καταπίεση των συνδικαλιστών! Ισοτιμούν το δικαίωμα στην απεργία με το δικαίωμα στην εργασία σε ατομικό επίπεδο και καταργούν τη συλλογική έκφραση των εργαζομένων. Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών νιώθοντας αδικημένη(!) ανακοίνωσε, μάλιστα, πως θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης(!) για να κατοχυρωθεί η αμφισβήτησή της στο δικαίωμα της κήρυξης απεργίας από τα συνδικάτα για μια σειρά από χώρες.
Δεν θέλουν να έχουν οι εργαζόμενοι συνδικαλιστικό «καπέλο» όπως μας λένε και καμία συλλογική αντιπροσώπευση. Τους θέλουν… ελεύθερους! Αυτό ακριβώς που έλεγαν και οι «πλατείες» όταν απαγόρευαν τα συνδικάτα και τα πανώ τους για να… προστατεύσουν δήθεν τους πολίτες από τα «καπέλα» των συνδικάτων και των κομμάτων!!! Όλοι θυμούνται το τρίπτυχο «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα, έξω τα πανώ και οι σημαίες τους».
Ας μη τα ξεχνάμε και αυτά γιατί δεν αποκλείεται σύντομα να δούμε να γίνονται πράξη οι απαιτήσεις της πλατείας. Δεν είναι άσχετες οι ανάλογες επιθέσεις στις απεργίες των Χαλυβουργών, των ναυτικών κλπ αλλά και γενικότερα η υπερπροβολή του δικαιώματος στην εργασία ως ιερότερου της απεργίας και οι φωνές να θεσπιστεί «ισοτιμία» τους, δηλαδή κατάργηση της απεργίας.
Νεοφιλελεύθερη δικτατορία μέσα από την ατομική ελευθερία του εργαζόμενου. Τα είχε γράψει το 1959 ο πατριάρχης του νεοφιλελευθερισμού Φ. Α. Χάγιεκ και τα εφαρμόζουν σταδιακά σε παγκόσμιο επίπεδο από το 1979.
«Το κομμάτιασμα της ελευθερίας, απόλυτη θεώρησή της σαν φυσική και όχι κοινωνική έννοια και η ακραία απομόνωση των ατόμων στην «ελευθερία» τους, είναι η άλλη όψη της φασιστικής αντίληψης για την ελευθερία η οποία ταυτίζεται με την ελευθερία του ηγέτη, του αρχηγού, και πίσω από αυτόν της άρχουσας τάξης, να ορίζει την ελευθερία όλων των άλλων. Εδώ η κοκκοποίηση της ελευθερίας από τον Χάγιεκ δίνει τη δυνατότητα σαρώματος της κοινωνικής ελευθερίας από επίδοξους σωτήρες αφού, τα απομονωμένα άτομα αδυνατούν να αντιληφθούν τη κοινωνική διάσταση της ελευθερίας και κάθε καταπάτησή τους θα μετρηθεί με βάση τη λειτουργία των νόμων της αγοράς. Από τη στιγμή που «δεν θίγεται» αυτό το «ανώτατο, φυσικό, κριτήριο» της ελευθερίας, κανένας δικτάτορας δεν είναι ενοχλητικός. Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό να εκπέμπεται από την αστική τάξη και στις χειρότερες δικτατορίες. Επί πλέον οι κοινωνικές ελευθερίες που θίγονται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ακριβώς τα δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα, πράγμα επιθυμητό για την αστική τάξη όταν μπορεί να το επιβάλει χωρίς μεγάλους κινδύνους. Άλλωστε ο ίδιος ο Χ. επανειλημμένα αναφέρει ως εχθρό της ελευθερίας τόσο τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα όσο ακόμα και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Θωρεί, για παράδειγμα, κίνδυνο για την ελευθερία και δημοκρατία την ύπαρξη «πολλών» εργατών οι οποίο σε μια δημοκρατία θα μπορούν να γίνουν πλειοψηφία και να… αποφασίζουν παρότι οι απόψεις τους να είναι… «υποδεέστερες και επικίνδυνες»!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου