Είναι συχνό το φαινόμενο, δηλωμένοι εχθροί της ταξικής πάλης (κόμματα, συνδικαλιστικές παρατάξεις, μεγαλοδημοσιογράφοι, καλοταϊσμένα μαντρόσκυλα της εργοδοσίας), να δηλώνουν ανήσυχοι για την «ενότητα της εργατικής τάξης» και για την «ενότητα της αριστεράς». Ανησυχούν «για την κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος», γιατί «τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις δεν βάζουν στην άκρη τις διαφορές τους, να κρατήσουν αυτά που συμφωνάνε και να παλέψουν μαζί με κοινές συγκεντρώσεις και πορείες». Δηλωμένοι αντικομμουνιστές, που όλη τους τη ζωή προσπαθούν ανεπιτυχώς να διαλύσουν το ΚΚΕ, «να καταργήσουν την πάλη των τάξεων», παριστάνουν τους στεναχωρημένους γιατί δεν προχωράει η «ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος και της αριστεράς».
Οι ίδιοι που τη μια μέρα κατηγορούν το ΚΚΕ «ως παρωχημένο, που ζει στον
κόσμο του», «ότι αυτά που προτείνει δοκιμάστηκαν και απέτυχαν», ότι «είναι μία μικρή μειοψηφία, δεν πρέπει να μιλάει, γιατί ο κόσμος του γύρισε την πλάτη», κάνουν τους λυπημένους για το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα, μας καλούν «να βάλουμε μυαλό, να εγκαταλείψουμε τη σεχταριστική πολιτική, να ακολουθήσουμε ενωτική πολιτική».
Ολοι τους υποκρίνονται. Αξιοποιούν το ζήτημα της ενότητας για να χτυπήσουν το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα.
Δείχνουν και με αυτό τον τρόπο την ανησυχία τους για τη δυναμική που κρύβει η γραμμή του ΚΚΕ. Αλλιώς τι νόημα έχει να καλείς σε συνεργασία «ένα παρωχημένο κόμμα που ο λαός του γύρισε την πλάτη»; Γιατί βάζεις εμπόδια και απαγορεύεις τη δράση του μέσα στους χώρους δουλειάς, «αφού οι εργαζόμενοι είναι αντίθετοι με τη σεχταριστική του πολιτική»;
Ο στόχος είναι να μας κάνουν σαν αυτούς, δηλαδή να μας καταργήσουν. Οταν καλούν «τα κόμματα της αριστεράς να αφήσουν στην άκρη αυτά που τους χωρίζουν και να ενωθούνε», απευθύνονται μόνο στο ΚΚΕ. Δεν καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να εγκαταλείψει τις θέσεις του, «ότι πρέπει να παραμείνουμε οπωσδήποτε στην ΕΕ», «ότι ο κοινωνικός διάλογος είναι απαραίτητος», «ότι πρέπει να ανέβει η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», «ότι μπορούνε οι άνθρωποι να μπούνε πάνω από τα κέρδη», «ότι η αριστερά πρέπει να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες» και άλλες. Το ΚΚΕ καλούν να εγκαταλείψει τις θέσεις του για τα αντίστοιχα ζητήματα. Επομένως, το κάλεσμα προς όλους «να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους» απευθύνεται μόνο στο ΚΚΕ, γιατί οι άλλοι δε χρειάζεται να αφήσουν τίποτα στην άκρη, γιατί αν είχαν κάτι που αμφισβητούσε την εξουσία της αστικής τάξης, τα έχουν ήδη εγκαταλείψει εδώ και καιρό.
Το ζήτημα της ενότητας δεν είναι καινούργιο, άλλοτε μπαίνει πιο έντονα, άλλοτε πιο χαλαρά, ανάλογα με τις συνθήκες.
Σε περιόδους που οξύνεται η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, που η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια μεγαλώνουν, που μεγαλώνουν οι πιθανότητες για κοινωνικές εκρήξεις, τότε μπαίνει κι αυτό πιο έντονα. Η ίδια η κατάσταση, οι δυσκολίες που μεγαλώνουν δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για να περπατάει αυτή η αντίληψη, να δημιουργεί ταλαντεύσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Γι' αυτό, αυτήν την περίοδο μπαίνει με μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα, αξιοποιώντας και το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη. Ξαφνικά ανακάλυψαν «ότι το ΠΑΜΕ κάνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις». Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε την περίοδο της κατοχής, το ΕΑΜ, ενώ η «Αυγή» δημοσίευσε την μπροσούρα του Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Ο γνωστός αντικομμουνιστής Τράγκας θυμήθηκε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, όπου «όλοι οι Ελληνες πάλευαν μαζί, αφήνοντας στην άκρη τις διαφορές τους για να σώσουν την πατρίδα». Ο γνωστός Φωτόπουλος δηλώνει στον Τράγκα «πως η στιγμή απαιτεί να αφήσουμε όλοι στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν και να δούμε αυτά που μας ενώνουν». Μέχρι και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του Καμμένου, του πρώην υπουργού των εφοπλιστών που θεωρούσε εχθρούς τους ναυτεργάτες, παρευρέθηκαν στην απεργιακή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ δηλώνοντας, «πως πάνω απ' όλα είμαστε Ελληνες, γι' αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι». Πλήρης συγχρονισμός όλων για να σωθεί η πατρίδα, «πλην Λακεδαιμονίων», όπως θα έλεγε ο μακαρίτης Κύρκος.
Να ξεσκεπάσουμε την υποκρισία και τις επιδιώξεις τους.
Να δυναμώσουμε την ιδεολογική δουλειά, να ξεσκεπάσουμε «το κλάμα για την ενότητα» που έχει στόχο τη γραμμή του Κόμματος, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό του εργατικού κινήματος. Να αναδείξουμε απλά και κατανοητά ότι «όλοι μαζί δεν σημαίνει και πιο δυνατοί».
Κανένας δεν μας καλεί να πάμε μαζί του όπως είμαστε, αλλά να αφήσουμε όπως λένε «στην άκρη όσα μας χωρίζουνε». Δηλαδή, να αφήσουμε στην άκρη τη θέση μας για το χαρακτήρα της κρίσης, για την αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, τη θέση μας ότι είμαστε ενάντια στην ανταγωνιστικότητα και το κέρδος που είναι στόχοι της αστικής τάξης, τη θέση μας για την ταξική πάλη, ότι τα συμφέροντα των εργατών και της εργοδοσίας είναι διαμετρικά αντίθετα, τη θέση μας ότι είμαστε ενάντια στους κοινωνικούς διαλόγους, στον κοινωνικό εταιρισμό, τη θέση μας να φύγουμε από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ότι η πάλη πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης κ.ά. Με μια κουβέντα, μας θέλουν χωρίς «την ψυχή μας», χωρίς αυτά που μας κάνουν ΚΚΕ, με αποτέλεσμα να είμαστε «όλοι μαζί», αλλά ο αντίπαλος θα κάνει πιο εύκολα τη δουλειά του, θα εκσυγχρονίζει το σύστημά του.
Ολοι μαζί, για παράδειγμα, δεν ήταν στις πλατείες, ποιο ήταν το αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα; Η τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου, στη συνέχεια η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, η ενίσχυση των ρατσιστικών και εθνικιστικών αντιλήψεων, του «νόμου και της τάξης», η ενίσχυση της αντίληψης «της πάση θυσία παραμονής της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ». Εφερε και ένα κομμάτι από την κυβερνώσα αριστερά στην κυβέρνηση, για να βοηθήσει την αστική τάξη «από θέση ευθύνης», για να ξαναθυμίζει και σε εμάς τι σημαίνει «ενότητα της αριστεράς».
Ολοι μαζί (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση) δεν διαπραγματεύονταν τόσα χρόνια με τον ΣΕΒ για τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Οι φτωχοί γίνανε φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Οι εργάτες έχασαν τα δικαιώματά τους, έγιναν φτηνότεροι και οι εργοδότες εξασφάλισαν μεγαλύτερη ευχέρεια να εκμεταλλεύονται τους εργάτες. Εφεραν την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και να αποφασίζει η κυβέρνηση με νόμο για το ύψος του κατώτατου μισθού.
Ολοι μαζί δεν παλεύουν χρόνια τώρα να εξανθρωπίσουν την ΕΕ, πότε με αριστερές, κεντροαριστερές και πότε με κεντροδεξιές κυβερνήσεις; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Πόλεμοι, σφαγές, περισσότερη φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, εκμετάλλευση και λιγότερα δικαιώματα για τους εργαζόμενους.
Ολοι μαζί, «ακομμάτιστα» δε διαδήλωναν στις πλατείες της Ισπανίας; Τι πέτυχαν; Εφεραν στην κυβέρνηση τον Ραχόι που κάθε μέρα παίρνει νέα αντεργατικά μέτρα, «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
Ολοι μαζί δεν κατέβηκαν πρόσφατα στις εκλογές στη Γαλλία; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Νέα αντεργατικά μέτρα και ξύλο από τα γαλλικά ΜΑΤ στους απεργούς όπως έγινε πρόσφατα με τους εργάτες της «ΠΕΖΟ». Ολοι μαζί δεν πανηγύριζαν στην Ελλάδα για «νέο άνεμο» από τη νίκη του Ολάντ, τώρα όμως που αποδείχθηκε πως ήταν αέρας κοπανιστός, το «κάνουν γαργάρα».
Ορισμένοι ρωτάνε καλοπροαίρετα «μα αν πήγαινε μαζί τους το ΚΚΕ, τα πράγματα δεν θα ήταν διαφορετικά;»
Μα πώς θα γινόταν αυτό, αν εμείς αφήσουμε στην άκρη όλα αυτά που μας διαφοροποιούν από τους άλλους; Μόνο επειδή θα συμμετείχαμε εμείς θα γινόταν η πολιτική της ΕΕ ανθρώπινη; Θα λειτουργούσε προς όφελος των εργαζομένων ο στόχος της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων; Θα αντιμετωπιζόταν η κρίση και θα υπήρχε φιλολαϊκή διέξοδος από αυτήν; Θα σταματούσε η διαφθορά και όλα τα υπόλοιπα; Μα αν αυτά μπορούσαν να γίνουν τόσο απλά, γιατί δεν τα κάνουν χωρίς εμάς;
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν με σύγκρουση με την εργοδοσία, με αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, με το να περάσουν τα εργοστάσια, τα λιμάνια, οι τράπεζες, ο ορυκτός και ενεργειακός πλούτος στα χέρια των εργατών. Αυτά, όμως, μας λένε να τα αφήσουμε στην άκρη, είναι παρωχημένα. Επομένως, τίποτα δεν πρόκειται να κερδίσει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα από τη συμμετοχή του ΚΚΕ σε κάποια κυβέρνηση της αριστεράς.
Αντιθέτως, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν κερδίσει πολλά που εμείς δεν γίναμε σαν τους άλλους, που δεν πήγαμε μαζί τους. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ με αυτή τη γραμμή και τη στάση που κράτησαν έχουν συμβάλει καθοριστικά στην όποια δύναμη σήμερα έχει το εργατικό κίνημα. Αν όλα αυτά τα χρόνια δεν αντιστέκονταν στην πίεση του «όλοι μαζί» , στη συκοφαντία ότι «είστε διασπαστές», αυτά που θα είχαν χάσει οι εργαζόμενοι θα ήταν πολλά περισσότερα. Γι' αυτό η γραμμή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ βρίσκονται στο στόχαστρο της εργοδοσίας. Αν ο αντίπαλος πίστευε αυτά που λέει, δηλαδή ότι «αυτή η γραμμή οδηγεί σε περιχαράκωση, σε απομόνωση», ότι «οι εργαζόμενοι της γυρνάνε την πλάτη», γιατί τότε την πολεμάει και ανησυχεί και δεν τρίβει τα χέρια του από χαρά;
Πολλοί μας λένε, «συμφωνούμε με αυτά αλλά τι θα μπορέσουμε να κάνουμε μόνοι μας, δεν χρειάζεται και εμείς να κάνουμε συμμαχίες;»
Μα εμείς ούτε μόνοι μας είμαστε, ούτε αδιαφορούμε για το ζήτημα της ενότητας. Το αντίθετο. Μόνο εμείς παλεύουμε σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς για την ενότητα της εργατικής τάξης. Να ενώσουμε ενάντια στην εργοδοσία και το κράτος της τους άνεργους με τους εργαζόμενους, τους παλιούς με τους νέους, τους μόνιμους με τους συμβασιούχους και τους εποχικούς, με αυτούς που δουλεύουν με μπλοκάκια, τους Ελληνες εργάτες με τους μετανάστες, τους εργαζόμενους του ιδιωτικού με του δημόσιου τομέα. Ολοι οι άλλοι που κόπτονται για την ενότητα προωθούν πολιτική διακρίσεων, πολυδιάσπασης, συντεχνιασμού, πολιτική δηλαδή που ωφελεί την αστική τάξη. Μιλάνε στα λόγια για ενότητα και στην πράξη λειτουργούν διασπαστικά. Στα σωματεία που ελέγχουν απαγορεύουν στους μη μόνιμους να γίνουν μέλη τους και να ψηφίσουν.
Εμείς είμαστε που παλεύουμε για το συντονισμό της δράσης σε κάθε κλάδο, για να γίνεται ο αγώνας κάθε χώρου δουλειάς υπόθεση όλου του κλάδου. Εμείς μπήκαμε μπροστά για να γίνει ο αγώνας της «Χαλυβουργίας» υπόθεση όλων των εργατών, ενώ όλοι «οι οπαδοί της ενότητας», στην καλύτερη περίπτωση, δεν έκαναν τίποτα, τον υπονόμευαν.
Εμείς παλεύουμε να γίνει πράξη το «ένας για όλους και όλοι για έναν». Ολοι αυτοί είναι ενάντια στην ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης και το πιο αγαπημένο τους αίτημα είναι «να εξαιρεθεί ο δικός τους χώρος από τα μέτρα», δηλαδή να σώσουν το δικό τους τομάρι.
Εμείς παλεύουμε για να προχωρήσει από τα κάτω η κοινωνική συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, να αναπτυχθεί η κοινή πάλη, με κοινά αιτήματα και στόχους, η ενιαία δράση τους μέσα από Λαϊκές Επιτροπές σε κάθε γειτονιά. Αυτοί με την πολιτική τους στρέφουν το ένα τμήμα της εργατικής τάξης ενάντια στο άλλο, τους αυτοαπασχολούμενους ενάντια στους εργάτες, τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ενάντια στους δημόσιους, τους εργαζόμενους ενάντια στους άνεργους, τους Ελληνες εργάτες ενάντια στους μετανάστες κ.ά.
Εμείς είμαστε οι πρώτοι που ενδιαφερόμαστε για την ενότητα της εργατικής τάξης σε ταξική βάση, γιατί αυτό είναι απαραίτητος όρος για να νικήσει τον αντίπαλο. Οι άλλοι είναι οπαδοί «της κοινωνικής συνοχής», δηλαδή της διαιώνισης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, γι' αυτό κάθονται με τους αντιπάλους και παζαρεύουν πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Εχουν ασπαστεί τους στόχους του αντίπαλου, το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα. Διαδήλωναν ένα καλοκαίρι στις πλατείες μαζί με τους εργοδότες, και με τους φασίστες που σήμερα καταγγέλλουν.
Εμείς δε φοβόμαστε τους εργάτες, τους εμπιστευόμαστε. Παλεύουμε από τα κάτω να τους ενώσουμε, κάνοντας ανοιχτή ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση με τα συμβιβασμένα στοιχεία, για να γίνει πράξη η ταξική ενότητα και για να διασφαλίζεται η πολιτική αυτοτέλεια του κινήματος. Οι άλλοι φοβούνται τους εργάτες, τους ενδιαφέρει η ενότητα στις κορυφές, και η ενσωμάτωση του ριζοσπαστισμού και της αμφισβήτησης. Οι εργάτες πρέπει να παλέψουν σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς για να προχωρήσει η ενότητα σε ταξική βάση και να γυρίσουν την πλάτη στο «όλοι μαζί», που προβάλλει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και τα αστικά ΜΜΕ. Τι θα κερδίσουν οι εργάτες, οι άνεργοι, πηγαίνοντας μαζί με τον Παναγόπουλο, τον Φωτόπουλο, τον Στεφανόπουλο, την Κατσέλη, τον Καλύβη, τον Καμμένο και όλα αυτά τα τρωκτικά, τις βδέλλες, που χρόνια χέρι χέρι μαζί με την κάθε κυβέρνηση και τον κάθε Τσοχατζόπουλο υλοποιούσαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την πολιτική της ΕΕ, με το αζημίωτο βέβαια.
Πολλοί από αυτούς, που κόπτονται για την ενότητα, είναι πρωτομάστορες στη διάσπαση της εργατικής τάξης. Η διοίκηση του σωματείου των εργατών του Ναυπηγείου του Σκαραμαγκά, που πρόσφατα τους χτύπησαν τα ΜΑΤ και τους σέρνουν στα δικαστήρια, όταν οι χαλυβουργοί απεργούσαν για εννέα μήνες, έλεγε «πως αυτοί δε θα γίνουν σαν τους χαλυβουργούς», εννοώντας ότι οι χαλυβουργοί με την απεργία τους θα κλείσουν το εργοστάσιο, έλεγαν δηλαδή αυτά που έλεγε και ο Μάνεσης. Ο Στεφανόπουλος, πρόεδρος της ΠΟΕΜ, που τώρα είναι κατηγορούμενος για «βίαιες πράξεις», για τη συμμετοχή του στις συγκρούσεις των ΜΑΤ με τους εργάτες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο υπουργείο Αμυνας, ο ίδιος χαρακτήριζε τον αγώνα των χαλυβουργών «τυφλή βία που δεν οδηγεί πουθενά». Πολλοί από αυτούς στη ΔΕΗ, στα Διυλιστήρια, στην ΕΥΔΑΠ και αλλού, που τώρα λένε «όλοι μαζί», όταν η κυβέρνηση έπαιρνε μια σειρά αντεργατικά μέτρα σφύριζαν αδιάφορα, λέγανε «εμάς δεν μας πιάνουν», νόμιζαν ότι θα μείνουν απέξω. Ομως, όταν έφτασε η σειρά τους, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν ο εαυτός τους και δεν πάλευαν για την κατάργησή τους, αλλά «για να εξαιρεθούν οι δικοί τους χώροι από αυτά».
Πολλοί που λένε «γιατί δεν κάνουμε κοινές συγκεντρώσεις, ας έρθει ο καθένας με τα δικά του πανό, με τα δικά του συνθήματα», έχουν άλλα στο μυαλό τους. Οταν οι ταξικές Ομοσπονδίες που ανήκουν στο ΠΑΜΕ παίρνουν αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις, στα επιχειρησιακά που έχουν πλειοψηφίες λειτουργούν απεργοσπαστικά. Λένε την καραμέλα τού «όλοι μαζί», αλλά στους χώρους τους απαγορεύουν την είσοδο στους συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας, λέγοντας «ότι εμείς θα δούμε μόνοι μας τι θα κάνουμε», αρνούνται ακόμα το συντονισμό με άλλους χώρους που ανήκουν στον ίδιο όμιλο, αποκαλύπτοντας την υποκρισία τους.
Πολλοί από αυτούς που λένε μεγάλα λόγια για «απεργία διαρκείας», «για ανεβασμένες μορφές πάλης», την ίδια ώρα στην πράξη κάνουν τα αντίθετα. Στην ΔΕΗ π.χ. στην πρόσφατη απεργία απήργησε μόνο το 9% των εργαζομένων, ενώ ένα μεγάλο μέρος φαίνονται ως απεργοί, που στην πραγματικότητα δηλώνουν αδειούχοι ή οτιδήποτε άλλο, με την κάλυψη της ΓΕΝΟΠ. Τι θέση παίρνει η ΓΕΝΟΠ απέναντι σε αυτό το φαινόμενο των «μαϊμούδων» απεργών, γιατί δεν το καταγγέλλει; Τι μέτρα παίρνει για να το αλλάξει εκτός από ακτιβισμούς για τις τηλεοπτικές κάμερες; Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλους χώρους των πρώην ΔΕΚΟ. Αλλού, προκειμένου να δουλεύουν κανονικά οι επιχειρήσεις στις απεργίες, βάζουν παραπάνω προσωπικό ασφαλείας, αλλού βαφτίζουν τους απεργοσπάστες προσωπικό ασφαλείας και δημοσίως βγαίνουν και λένε κορόνες.
Η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ κηρύσσει στον κλάδο του Μετάλλου 24ωρες απεργίες και την ίδια ώρα καλεί τις δυνάμεις της στα μεγάλα εργοστάσια να τις μετατρέψουν σε τρίωρες και τετράωρες στάσεις. Πολλοί από αυτούς, που μιλάνε «για συγκρούσεις, ότι θα ματώσουνε, ότι δεν πάει άλλο», την ίδια ώρα στους χώρους δουλειάς τους, υπογράφουν στα πλαίσια του ρεαλισμού μαζί με την εργοδοσία μειώσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, προωθούν τις ιδιωτικοποιήσεις.
Μιλάνε και οδύρονται «για το εργατικό κίνημα που είναι διασπασμένο», «για τους εργάτες που δε συμμετέχουν στους αγώνες» και στους κλάδους που έχουν την πλειοψηφία, τους εργαζόμενους τους έχουν στην «απ' έξω». Αποφεύγουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τη γνώμη τους για μια σειρά σοβαρά ζητήματα, να μπούνε μπροστά, να τους οργανώσουν. Τους έχουν μόνο για «τα κουκιά», για να εκλέγονται αυτοί και να κάνουν παιχνίδια στα ψηλά σαλόνια πίσω από τις πλάτες τους. Στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στα Πετρέλαια, στα Ναυπηγεία και αλλού απορρίπτουν τις προτάσεις των ταξικών δυνάμεων να οργανώσουν συνελεύσεις των εργαζομένων, να αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι για το περιεχόμενο, τα αιτήματα και τις μορφές του αγώνα τους. Οταν καμιά φορά αναγκάζονται κάπου να κάνουν συνέλευση και δεν τους αρέσει η απόφασή της, στη συνέχεια τη διαστρεβλώνουν, την αλλάζουν, δεν την εφαρμόζουν.
Ολοι αυτοί, που τώρα μιλάνε για «ανεβασμένες μορφές πάλης, για καταλήψεις», όλο το προηγούμενο διάστημα κατηγορούσαν το ΠΑΜΕ «ότι κλείνει τα λιμάνια, ότι κάνει εξαλλοσύνες», όπως έλεγε ο Τσίπρας, «ότι βλάπτει τον τουρισμό, ότι κλείνει τα εργοστάσια». Το συκοφαντούσαν ότι με τη στάση του «συνέβαλε στο να μη συμμετέχουν οι εργαζόμενοι, στο να υπάρχει απογοήτευση». Τι έκαναν, όμως, όλες αυτές οι δυνάμεις, για να οργανωθεί η πάλη μέσα στο χώρο δουλειάς για να μην περάσει η απογοήτευση; Τι στάση κρατούσαν, όταν σε κάποιον κλάδο ή χώρο αποφασιζόταν απεργία; Ηταν απέναντι, συνεργαζόντουσαν με την εργοδοσία, προωθούσαν την απεργοσπασία, προσπαθούσαν να διαφυλάξουν την κοινωνική συνοχή.
Να τους αποκαλύψουμε πιο αποφασιστικά.
Μέσα στους χώρους δουλειάς, να αποκαλύψουμε το παραμύθι της ενότητας, να δυναμώσουμε την ιδεολογική δουλειά, για το χαρακτήρα της κρίσης, τις αιτίες της, για τη διέξοδο. Κάθε τίμιος εργάτης μπορεί να καταλάβει πού θα ήμαστε τώρα, αν το ΠΑΜΕ δεν ακολουθούσε αυτήν τη γραμμή πάλης. Να εξηγήσουμε ότι όσο μαζικός κι αν είναι ο αγώνας δεν φτάνει, αν δεν είναι ταξικά προσανατολισμένος. Εξ άλλου, πολλές φορές οι κυβερνήσεις χρειάζονται κινητοποιήσεις «σούπα», για να τις αξιοποιούν στις διαπραγματεύσεις τους με την ΕΕ προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης, αλλά και για να κατευθύνουν την αγανάκτηση σε δικά τους κανάλια. Γι' αυτό στηρίχτηκαν και αξιοποιήθηκαν από την αστική τάξη οι κινητοποιήσεις των λεγόμενων «αγανακτισμένων». Δεν φτάνει να μπαίνουν μάζες σε κίνηση, αλλά πρέπει να μπολιάζονται με την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, γιατί αν δε γίνεται αυτό όχι μόνο δεν πειράζουν την αστική τάξη, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθούν από αυτήν για να περάσει τους σκοπούς της. Πόσοι εργοδότες δεν διευκολύνουν κινητοποιήσεις στις επιχειρήσεις τους, ακόμα τις οργανώνουν, όπως π.χ. ο Λαναράς, ο Ταβουλάρης κ.ά, για να τους αξιοποιήσουν για δικούς τους σκοπούς, όπως π.χ. για να πάρουν δάνεια, επιδοτήσεις, να έχουν φορολογικές ελαφρύνσεις, να εξαιρεθούν από κάποιες κυβερνητικές αποφάσεις κ.ά. Ολα αυτά πρέπει να τα συζητήσουμε πλατιά με τους εργάτες, πατώντας πάνω στη δική τους πείρα.
Προχωράμε με πίστη και αισιοδοξία.
Η μεγάλη συμμετοχή στις τελευταίες συγκεντρώσεις και πορείες του ΠΑΜΕ δείχνουν την εμπιστοσύνη ενός μεγάλου κομματιού εργαζομένων στην ταξική γραμμή πάλης. Παίρνοντας υπόψη το πρόσφατο αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα αυτό είναι σημαντικό, αποτελεί ένα θετικό βήμα. Αποτελεί μια καλή βάση για τη συνέχεια της δουλειάς μας, για την οργάνωση της εργατικής τάξης σε ταξική βάση και την αλλαγή των συσχετισμών από τα κάτω, στα πρωτοβάθμια σωματεία. Δείχνει ότι υπάρχει δυνατότητα να συσπειρώσουμε νέες δυνάμεις και να ξανακερδίσουμε ένα κομμάτι από αυτό που έφυγε.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να δούμε τι λάθη και παραλείψεις χρειάζεται να διορθώσουμε και ας αφήσουμε τους άλλους να κάνουν τις φιγούρες και τα παιχνίδια κορυφής. Να βελτιώσουμε τη δουλειά μας, να πάρουμε πρακτικά μέτρα σε κάθε χώρο, ώστε να προχωράει η οργάνωση, η ταξική ενότητα και συσπείρωση όλων των εργαζομένων, μόνιμων, εργολαβικών, μεταναστών, άνεργων κ.λπ. Να διαμορφώσουμε ανάλογα αιτήματα που θα συμβάλλουν σε αυτό. Να συσπειρώνουμε πρωτοπόρους εργάτες, ομάδες, σωματεία, γύρω από το ΠΑΜΕ, που δεν συμφωνούν ακόμα σε όλα μαζί μας. Να παίρνουμε μέτρα συντονισμού σε κάθε κλάδο, να καταγγέλλουμε τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό. Υπάρχουν τέτοια περιθώρια και χρειάζεται να τα αξιοποιήσουμε. Για άλλη μια φορά, το ιδεολόγημα του «όλοι μαζί» πρέπει να βρει την ανάλογη απάντηση. Μπορεί σήμερα ο οπορτουνισμός, στα πλαίσια της γενικότερης αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, να δουλεύει πιο επεξεργασμένα και ύπουλα στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και εμείς τώρα έχουμε γίνει πιο έμπειροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου