Ενα άρθρο και μια μελέτη δημοσιευμένα στον χτεσινό Τύπο, κατά σύμπτωση στην ίδια εφημερίδα, μας δείχνουν πως η μισή αλήθεια όσο κι αν ντύνεται με διάφορους αριθμούς ισοδυναμεί με έγκλημα, πολλές φορές με έγκλημα κατά της ίδιας της ζωής, στη συγκεκριμένη περίπτωση με έγκλημα κατά της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Τα δύο κείμενα δίνουν και μια απάντηση στο ερώτημα που αφελώς διατυπώνουν διάφοροι: «Πού είναι οι διανοούμενοι;». Είναι στο πλάι της τάξης που έχουν επιλέξει, είναι απέναντι στην εργατική τάξη. Ας δούμε όμως τα δύο κείμενα:
1. Από την προσεκτική ανάγνωση στο κείμενο της μελέτης που προβάλλεται ως «μελέτη του Πανεπιστημίου του Σικάγου» (πρώτο ψέμα: είναι απλά ένα κείμενο με στατιστικές συγκρίσεις - που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε γνώστης στοιχειώδους λογιστικής - τριών καθηγητών, από τους οποίους εντελώς τυχαία οι δύο είναι Ελληνες και η οποία σύγκριση έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της σκοπιμότητας), προκύπτει ότι υπάρχει φοροδιαφυγή από τους ελευθερο-επαγγελματίες, η οποία αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δηλώνουν στην εφορία μικρότερα ποσά από τα ποσά που πληρώνουν για να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Το συμπέρασμα ακούγεται λογικό. Οταν όμως απ' αυτό προκύπτει γενικός τίτλος «φοροδιαφυγή ύψους 28 δισ.» που συνοδεύεται από το συμπέρασμα ότι επειδή δεν πιάνεται αυτή η φοροδιαφυγή, γι' αυτό παίρνονται τα μέτρα των 11,5 δισ. που τσακίζουν την εργατική τάξη, τότε μιλάμε μόνο για σκοπιμότητα. Μια σκοπιμότητα που επιδιώκει να καλλιεργήσει ένα γενικό αίσθημα ενοχής στα λαϊκά στρώματα, ανάλογο του ισχυρισμού Πάγκαλου «όλοι μαζί τα τρώμε».
Η «μελέτη» αφήνει εκτός πεδίου έρευνας το πραγματικό γεγονός της νόμιμης φοροαπαλλαγής του μεγάλου κεφαλαίου. Η «μελέτη» αφήνει εκτός πεδίου έρευνας το πραγματικό γεγονός ότι κανένας μισθωτός δε φοροδιαφεύγει, γιατί απλά του παρακρατείται ο νόμιμος φόρος πριν ακόμα αυτός εισπράξει το μισθό του. Η «μελέτη» επιδιώκει να δημιουργήσει γενική εικόνα από τις μερικού χαρακτήρα υπαρκτές περιπτώσεις φοροδιαφυγής μεγαλογιατρών και άλλων συναφών επαγγελμάτων που καμιά σχέση δεν έχουν με την εργατική τάξη. Τα κρατάμε αυτά σαν ένα το κρατούμενο και πάμε στο επόμενο κείμενο.
2. Το άρθρο προέρχεται από έναν άνθρωπο που κατά δήλωσή του είναι αυτός που έχει αναλάβει αρμοδίως τον υπολογισμό της «εθνικής δαπάνης υγείας». Τα νούμερα που χρησιμοποιεί είναι σωστά. Λέει ότι «δεν πάει άλλο» με τις περικοπές, αποκαλύπτει ότι έχουν κοπεί τα πάντα που ζητήθηκε να κοπούν και ζητάει απλά το χρήμα που εξοικονομείται από τις περικοπές να μην πάει σε άλλο ταμείο, να παραμείνει στο χώρο της υγείας, ένα ευγενές - σε πρώτο επίπεδο - αίτημα. Από τη σκοπιά της διαχείρισης νοιάζεται. Τι δε λέει; Οτι οι περικοπές ήδη κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές. Οτι μετρώνται ήδη θάνατοι που δεν καταγράφονται σαν αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, όπως δεν καταγράφονται σαν πεθαμένοι στη δουλειά όσοι τραυματισμένοι βαριά μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο ζωντανοί και πέθαναν εκεί μετά από 2-3 μέρες. Δεν λέει επίσης ότι οι περικοπές είναι τέτοιες που οδηγούν σε ενίσχυση του ιδιωτικού κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στο χώρο της Υγείας. Δε λέει ακόμη ότι ο λαός πρέπει να έχει δωρεάν υπηρεσίες Υγείας και φάρμακο, αφού ενδιαφέρεται για την υγεία.
***
Τα παραδείγματα των νεφροπαθών είναι γνωστά - πρόσφατη και η σχετική ερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή. Καταγράφουμε μια επιμέρους πλευρά του προβλήματος: Διαβητικός υπερήλικας με αδυναμία αυτοελέγχου σε κρίσιμες καταστάσεις που κατά συνέπεια καταλήγει νεφροπαθής σε πρόγραμμα αιμοκάθαρσης, για να κάνει «φίστουλα» σε δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να περιμένει 2 και 3 μήνες, εξαιτίας των περικοπών που έχουν οδηγήσει τα νοσοκομεία να λειτουργούν οριακά. Αναγκάζεται έτσι - ουσιαστικά στέλνεται - να πάει σε ιδιωτική κλινική. Εκεί πληρώνει 500 ευρώ «μαύρα». Για τη συνέχεια και εφόρου ζωής πληρώνει 5 ευρώ το πήγαινε - έλα δρομολόγιο επί 3 φορές τη βδομάδα επί 4 βδομάδες το μήνα ίσον 60 ευρώ το μήνα για την μεταφορά του στην κλινική που κάνει την αιμοκάθαρση (για την επαρχία τα νούμερα είναι αστρονομικά). Πληρώνει, επίσης, στη νοσοκόμα της γειτονιάς, 3 ευρώ την επίσκεψη επί 3 φορές τη μέρα επί 30 μέρες το μήνα γιατί δεν μπορεί να μετρηθεί μόνος του και να κάνει σωστά τις ενέσεις ινσουλίνης, ίσον 270 ευρώ. Απ' όλα αυτά δεν παίρνει φράγκο από το δημόσιο ταμείο παρότι τυπικά προβλέπονται κάποια κονδύλια που όμως στην πράξη δεν καταβάλλονται (αυτήν την περίοδο επικαλούνται τις περικοπές για τις οποίες μιλά ο κύριος καθηγητής).
Το πρόγραμμα περικοπών, όμως, έχει κι άλλες επιπτώσεις: ο ΕΟΠΥΥ δικαιολογεί ένα κουτάκι με ταινίες μέτρησης του σακχάρου κάθε δυο μήνες, αλλά ο άρρωστος χρειάζεται ένα κουτάκι το μήνα, άρα πληρώνει από την τσέπη τη διαφορά των 38 ευρώ. Εχει, δηλαδή, πληρώσει ήδη - πέρα απ' το έκτακτο 500άρι - πάνω από τη μισή του σύνταξη των 590 ευρώ για εκείνα που αυτονόητα έπρεπε να του διατίθενται χωρίς πληρωμή. Βάλε ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, τι μένει για την ειδική διατροφή που πρέπει να έχει ένας τέτοιος άνθρωπος;
Ζει; Δεν ζει! Μια μικρή έρευνα στα χιλιάδες «ησυχαστήρια» διαμερίσματα της Κυψέλης, των Αμπελοκήπων, του Παγκρατίου, κάθε γειτονιάς της Αθήνας, εκεί όπου ξεχασμένοι γέροντες σβήνουν με τη γειτονιά να παίρνει χαμπάρι το θάνατο από τη μυρωδιά της σήψης, αποκαλύπτει τραγωδίες, τις οποίες κανένας καθηγητής πανεπιστημίου δεν συμπεριλαμβάνει στο κείμενό του.
***
Σε ένα σημείο η μελέτη των καθηγητών του Σικάγου με το άρθρο του Ελληνα πανεπιστημιακού συναντώνται: Συγκαλύπτουν την αιτία για το δημόσιο χρέος, συνευθύνονται για την καλλιέργεια ενοχής στα λαϊκά στρώματα.
Συμπέρασμα πρώτο: Αλίμονο στην επιστήμη που τίθεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Αλίμονο στην εργατική τάξη που αποδέχεται την αλήθεια όπως την περιγράφει μια επιστήμη - πόρνη.
Συμπέρασμα δεύτερο: Οδηγός για τη δράση των εργατών η ίδια η εμπειρία τους. Κι αυτή η εμπειρία είναι που συναντιέται με τις αναλύσεις του ΚΚΕ που δείχνουν πως «χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς». `Η, όπως το λέει ο ποιητής και υιοθέτησαν οι ΚΝίτες για το φετινό φεστιβάλ τους «Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου