Στόχος το κέρδος

Στην ερώτηση «ποιος είναι ο λόγος που επιβάλλει τον ορυμαγδό των αντεργατικών μέτρων» εδώ και δυόμισι χρόνια, ορισμένοι εξακολουθούν να μιλάνε για τα δημόσια ελλείμματα, το κρατικό χρέος. Ολοι αυτοί οι δείκτες που, με βάση τις νόρμες της ΕΕ, κινούνται πράγματι σε αρνητικά επίπεδα. Δεν αποτελούν όμως τη βασική αιτία για τη λήψη των συγκεκριμένων μέτρων. Είναι το πρόσχημα, για να ικανοποιηθεί μια μόνιμη, αναπαραγόμενη και συνεχώς πιο επιθετική αξίωση του κεφαλαίου: Να μειώνει συνεχώς την τιμή της εργατικής δύναμης, να κάνει ολοένα και πιο φτηνούς τους εργάτες για το κεφάλαιο αυξάνοντας την εκμετάλλευση. Στόχος των μέτρων είναι να τσακίσουν τις εργατικές κατακτήσεις για να μπορεί το κεφάλαιο να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις, κάτι που αναπόδραστα σημαίνει να είναι πιο ανταγωνιστικό από τους κάθε φορά ανταγωνιστές του και να εξασφαλίζει ολοένα και μεγαλύτερο κέρδος. Τα αστικά επιτελεία προβάλλουν την αναγκαιότητα δημιουργίας συνθηκών ανάπτυξης, συθηκών για καπιταλιστικές επενδύσεις και διέξοδο από την κρίση. Επεμβαίνει, λοιπόν, το κράτος τους και με διάφορα μέτρα, σαν κι αυτά που σήμερα τσαλαπατούν τους εργαζόμενους στη χώρα μας, επιχειρούν να επανασυνθέσουν τα δεδομένα, ώστε το κεφάλαιο να μπορεί να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις.

Με την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, πολλές και γνωστές σε όλον τον κόσμο πολυεθνικές, μετέφεραν την παραγωγική τους δραστηριότητα σε ασιατικές χώρες, λειτουργώντας όμως με κανόνες αλλοτινών εποχών και αιώνων. Το μηδαμινό κόστος εγκατάστασης, οι πάμφθηνες πρώτες ύλες, οι ανεξέλεγκτες συνθήκες εργασίας, η δωδεκάωρη εργάσιμη μέρα, οι ελάχιστοι μισθοί, η σχεδόν ανύπαρκτη Κοινωνική Ασφάλιση, όλα αυτά συνέθεσαν μια εντελώς διαφορετική, για το κεφάλαιο, πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που εκμεταλλεύτηκαν για χρόνια, αφού συνέχισαν να πουλάνε τα εμπορεύματα που παρήγαγαν με το νέο φτηνό τρόπο, στις παλιές υψηλές τιμές.

Αυτή η διαδικασία μπορεί να έφερε υπερσυσσώρευση κεφαλαίων στους μονοπωλιακούς ομίλους που έκαναν εξαγωγή κεφαλαίου σ' αυτές τις χώρες, προκάλεσε όμως μέχρι και κλείσιμο επιχειρήσεων, δραστική μείωση της παραγωγής ολόκληρων κλάδων σε άλλες χώρες (π.χ. κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός στην Ελλάδα). Ολοι το καταλαβαίνουν. Οταν μια επιχείρηση, εκμεταλλευόμενη την «απελευθέρωση» μπορεί να προμηθεύσει την ελληνική, ας πούμε, αγορά με μπλουζάκια που κοστίζουν λιγότερο από 1 ευρώ, όταν το ελάχιστο κόστος στη χώρα μας είναι περίπου 7 ευρώ, τότε αργά ή γρήγορα δε θα υπάρξει επιχείρηση που θα συνεχίσει να κάνει αυτή τη δουλειά. Το ίδιο είναι λογικό να συμβεί και με άλλα είδη πρώτης ανάγκης, με είδη νοικοκυριού, με ηλεκτρικά είδη κ.ο.κ. Το ξέσπασμα της κρίσης όξυνε περισσότερο το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Τα προβλήματα κερδοφορίας που συναντούν οι κεφαλαιοκράτες, η ΕΕ και οι εθνικές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει να τα αντιμετωπίσουν μέσα από τη στρατηγική αυστηρότατης λιτότητας που ισχύει για όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου που διανύουν ή τα χρέη τους. Η οικονομική ολιγαρχία έχει αναγάγει σε μονόδρομο την τεράστια μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων σε τέτοια επίπεδα, ώστε να γίνουν και πάλι συμφέρουσες οι επενδύσεις. Η απαίτησή τους να εξασφαλίσουν κερδοφόρες επενδύσεις δεν προβλέπει απλά το τσάκισμα των εργαζομένων. Οδηγούν στην απόλυτη φτώχεια του λαού, που πρέπει με κάθε τρόπο και τίμημα να εμποδίσουμε, να την ανατρέψουμε.