Γράφει μεταξύ άλλων στο χτεσινό οπισθοσέλιδο η «Αυγή»: «Ο Αντώνης Σαμαράς θα προσφέρει νέες ανθρωποθυσίες έως 13,5 δισ. ευρώ στη θεά της λιτότητας, για να κερδίσει την εύνοιά της και να επιμηκύνει σε βάθος διετίας το πρόγραμμα αυτοκαταστροφής της χώρας μας. Την ίδια στιγμή, ο Μάριο Μόντι στις 29 Αυγούστου και ο Μαριάνο Ραχόι στις 6 Σεπτεμβρίου ετοιμάζονται και αυτοί να συναντηθούν με τη θεά της λιτότητας, για να ζητήσουν στην πράξη μια αλλαγή της πολιτικής στην Ευρώπη, έχοντας απορρίψει κάθε δίλημμα για επιστροφή στα παλιά εθνικά τους νομίσματα.
Σε αντίθεση με τον φαρισαϊκό λαϊκισμό του ελληνικού κατεστημένου και των κομμάτων που το εκπροσωπούν, στην Ισπανία και την Ιταλία δεν υπάρχει κανένα "λόμπι" της πεσέτας ή της... λιρέτας. Με παλαιοκομμουνιστικούς όρους, η αστική τάξη της Ιταλίας και της Ισπανίας και τα κόμματά της απέρριψαν ουσιαστικά εξ αρχής τον φαύλο δίλημμα "ευρώ ή εθνικό νόμισμα", για να εκβιάσουν με το φόβο μιας παρατεταμένης εξαθλίωσης την όποια ανέχεια ή συναίνεση στην κοινωνική σφαγή που επιβάλλουν.
Οι εξαρτημένες αστικές τάξεις της Ιταλίας και της Ισπανίας, με το σκιάχτρο της αποβιομηχάνισης, της κατάρρευσης του κατασκευαστικού και χρηματοοικονομικού τομέα, προσπαθούν να δώσουν και διαμέσου των πολιτικών κομμάτων που τις εκφράζουν μια μάχη εναντίον της γερμανικής πολιτικής. Θυσιάζουν τους πληβείους, αλλά δεν παραδίδονται αμαχητί και προσπαθούν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους.
Αντίθετα, το πραγματικό "λόμπι της δραχμής" στην Αθήνα συνεχίζει να προσφέρει γην και ύδωρ, αποδεχόμενο την "ελληνική ιδιαιτερότητα" μέσα στην κοινή κρίση, νομίζοντας ότι με τη δουλικότητα θα αποσπάσει μια παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής, που θα αποδειχθεί σύντομα το ίδιο μάταιη όπως τα δύο προηγούμενα Μνημόνια».
Πραγματικά άξιος σχολιασμού ο καημός της «Αυγής» για την αστική τάξη στην Ελλάδα και την απροθυμία της να παραδειγματισθεί από την αστική τάξη της Ισπανίας και της Ιταλίας και να διεκδικήσει με άλλους όρους τη σωτηρία της! Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη στον καπιταλισμό είναι αυτή που διαμορφώνει τη «δύναμη πυρός» κάθε αστικής τάξης, πολύ περισσότερο όταν πάει κανείς να συγκρίνει την τρίτη και τέταρτη καπιταλιστική οικονομία της Ευρωζώνης με τη σχεδόν τελευταία.
Αυτά τα κρύβει η «Αυγή» γιατί τη συμφέρει να αναπαράγει αντιεπιστημονικές αναλύσεις περί «εξάρτησης» και να παρουσιάζει την ντόπια αστική τάξη σαν δουλοπρεπή. Αρα, καλεί το λαό να βοηθήσει τους αστούς στην Ελλάδα να σηκώσουν κεφάλι.
Ακόμα πιο πέρα: Η «Αυγή» λέει ότι οι αστοί σε Ισπανία και Ιταλία θυσιάζουν τους πλήβειους, δηλαδή το λαό, αλλά ζητάνε και μια άλλη πολιτική στην ΕΕ, πάντα προς όφελος των συμφερόντων τους. Δηλαδή, ο λαός είναι από χέρι καμένος, αλλά τουλάχιστον η αστική τάξη σε Ισπανία και Ιταλία είναι πιο ...κινητική σε ό,τι αφορά τα συμφέροντά της έναντι των άλλων ανταγωνιστριών οικονομιών της Ευρωζώνης! Τέτοια είναι η πρεμούρα της «Αυγής» να γίνει πιο ...διεκδικητική και η αστική τάξη στην Ελλάδα, με δεδομένο ότι ο λαός, ούτως ή άλλως, θα παραμένει πεσμένος στο καναβάτσο.
Για κερασάκι στην τούρτα, η «Αυγή» βλέπει στους ντόπιους αστούς «το λόμπι της δραχμής» και το αποδίδει στη δουλικότητά τους. Κρύβει ότι στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης είναι η παραμονή στο ευρώ, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και μερίδες της που καλοβλέπουν μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, που θα τους αποφέρει πολλαπλάσια κέρδη, με την επένδυση κεφαλαίων που έχουν συσσωρεύσει σε ευρώ και τα διατηρούν στο εξωτερικό.
Αλλωστε, πάνω στα αντικρουόμενα συμφέροντα μερίδων της αστικής τάξης, εκφράζονται και οι διαφορετικές διαχειριστικές αντιλήψεις για την κρίση. Οπως για παράδειγμα αυτές που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ ή πολιτικοί άλλων κομμάτων και οι οποίες ταυτίζονται με τις θέσεις κυβερνήσεων του κεφαλαίου στην ΕΕ που δρουν ανταγωνιστικά προς τη Γερμανία και άλλες χώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου