Ο ΣΥΡΙΖΑ Διεκδικεί εύσημα για την ενσωμάτωση του κινήματος

Αποκαλυπτική ταύτιση με την κυβέρνηση στα ζητήματα των «διαρθρωτικών αλλαγών» και της «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρύψει την ταύτισή της σε βασικές επιλογές με την κυβέρνηση, απόρροια της στρατηγικής τους σύμπλευσης στη ρότα του ευρωμονοδρόμου και της διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Αυτό προκύπτει και απ' τη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα χτες στη ΝΕΤ, που ήταν ακόμα περισσότερο αποκαλυπτική, καθώς ομολόγησε το ρόλο του κόμματός του ως ανάχωμα στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: «Θα σας έλεγα δε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε και ένα ανάχωμα στην ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση, η οποία ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα, γιατί αποτέλεσε μία ύστατη ελπίδα ανάκτησης της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος»! Ενώ δεν έκρυψε την πικρία του που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία από κυβερνητικές θέσεις να

υλοποιήσουν το στόχο για πλήρη ενσωμάτωση του κινήματος, λέγοντας ότι «(σ.σ. ήταν μια ευκαιρία) και για την κοινωνία και για τη δημοκρατία να πάμε σε μια αλλαγή με ομαλές συνθήκες, χωρίς συγκρούσεις».

Πρόκειται για καθαρή ομολογία ότι λειτούργησε συνειδητά σαν αμορτισέρ για την απορρόφηση απειλητικών για το σύστημα κραδασμών, ότι παρεμπόδισε το βάθεμα της ριζοσπαστικοποίησης και της έκφρασής της στο πεδίο των ταξικών αγώνων, προσφέροντας και χέρι βοηθείας στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ταυτόχρονα, πρόκειται για καθαρή συκοφάντηση της εργατικής λαϊκής πάλης με ταξικό προσανατολισμό, που ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να ταυτίζει με «ανεξέλεγκτες» καταστάσεις και «χάος».

Εχοντας υιοθετήσει τη γραμμή της «αναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου ο Αλ. Τσίπρας επέκρινε την κυβέρνηση γιατί ήταν απούσα κατά τη Σύνοδο Κορυφής όπου όπως ισχυρίστηκε οι Μόντι και Ραχόι έδωσαν μάχη και κάτι απέσπασαν! «Εκεί υπήρξε για πρώτη φορά μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα μας να κερδίσει κάτι (...) σ' αυτή τη διαπραγμάτευση που έστρωσε ένας τραπεζίτης Ιταλός πρωθυπουργός κι ένας δεξιός Ισπανός πρωθυπουργός» ανέφερε, αποκρύπτοντας αυτό για το οποίο κραυγάζει η πραγματικότητα ότι αυτό που απέσπασε η Ιταλία και η Ισπανία είναι διευθετήσεις ευνοϊκές για τα μονοπώλιά τους που συνοδεύονται από βαρύτατα μνημόνια για τους λαούς τους.

Ταυτίζοντας τα συμφέροντα αστών και λαών, ο Αλ. Τσίπρας έπλεξε το εγκώμιο στις κυβερνήσεις Ιταλίας και Ισπανίας, λέγοντας ότι «αστικές κυβερνήσεις, εντούτοις είδαμε οι κυβερνήσεις αυτές να είναι πολύ πιο διεκδικητικές προς όφελος του εθνικού συμφέροντος. Οι εδώ κυβερνήσεις παραδόθηκαν. Δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ»! Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ εξαίρει για τη διαπραγματευτική τους δεινότητα τους ηγέτες δύο χωρών, που χτες αποφάσισαν νέα μέτρα για το τσάκισμα του λαού, χωρίς μάλιστα να δεσμεύονται από μνημόνια και τρόικες.

Μπάζει το κεφάλαιο από άλλη πόρτα

Ταύτιση όμως με την κυβέρνηση υπήρξε και στο ζήτημα των αντιλαϊκών διαρθρωτικών αλλαγών και των ιδιωτικοποιήσεων. Με σαφήνεια ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε: «Διαρθρωτικές αλλαγές. Βεβαίως. Είναι πολύ σημαντικό να γίνουν. Κι εμείς τις υποστηρίζουμε». Σε ό,τι αφορά στις ιδιωτικοποιήσεις, επέλεξε να αντιπαρατεθεί στο τίμημα, συσκοτίζοντας το λόγο για τον οποίο αυτές προωθούνται, την προσπάθεια δηλαδή να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο.

Σ' αυτήν την προσπάθεια δεν φαίνεται να αντιτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού όπως είπε: «Δεν λέω μπορεί να υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η συνέργεια μπορεί να δώσει καρπούς και αποτελέσματα. Κι αυτό σας το λέω γιατί δεν έχουμε δογματική αντιμετώπιση. Θα μπορούσε στο χώρο της ενέργειας, να υπάρξουν διεθνείς κοινοπραξίες με ισχυρό δημόσιο πυλώνα και διακρατικές συμφωνίες (...) Για παράδειγμα, μοντέλο αξιοποίησης είναι σε κατάσταση καπιταλισμού κι αυτό (...) στη Νορβηγία, όπου ο δημόσιος πλούτος αξιοποιείται σε συνέργεια με ιδιώτες (...)

»Εμείς είπαμε να γίνουν διεθνείς κοινοπραξίες, να γίνουν διακρατικές συμφωνίες ώστε να αξιοποιηθούν τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου (...) Δεν λέμε όχι στην αξιοποίηση. Λέμε όχι στο ξεπούλημα. Επενδύσεις βεβαίως και πρέπει να γίνουν και χρήματα πρέπει να έρθουν. Γι' αυτό σας μίλησα και για την ανάγκη διεθνών κοινοπραξιών με ισχυρό πυλώνα το δημόσιο, διακρατικών συμφωνιών, οι οποίες όμως θα φέρουν χρήματα και επενδύσεις, αλλά ταυτόχρονα θα αποκομίσουν και κέρδος διαχρονικά για το ελληνικό δημόσιο ή έστω προοπτικά».