Η συζήτηση στα αστικά επιτελεία, στα κόμματα του κεφαλαίου αλλά και σε κόμματα που αυτοαποκαλούνται «αριστερά», της πολιτικής που πρέπει να εφαρμοστεί ώστε να ανακουφιστεί η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα από τη για μεγάλο διάστημα πολιτική λιτότητας, αυτό που στην Ελλάδα επικεντρώνεται σήμερα στην επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, εντείνεται, αν και μετά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τα ίδια επιτελεία έστησαν ένα γαϊτανάκι επιχειρημάτων καλλιέργειας κάλπικων ελπίδων περί χαλάρωσης των αντιλαϊκών μέτρων που γρήγορα διαψεύστηκε από τα μέτρα λιτότητας που παίρνουν στη συνέχεια, μετά τη Σύνοδο, οι κυβερνήσεις Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, δηλαδή των επονομαζόμενων από την αστική προπαγάνδα νικητών της Συνόδου. Εδώ εμφανίστηκαν και απόψεις ότι το κρατικό χρέος είναι ελάχιστο μπροστά στο ιδιωτικό για να αντιμετωπίσουν απ' αυτή τη σκοπιά τα μέτρα λιτότητας που λένε ότι παίρνονται στο όνομα αντιμετώπισης του κρατικού χρέους ως άδικα. Σ' αυτές τις διάφορες απόψεις που ενίοτε τεκμηριώνονται και με αριθμητικά στοιχεία, οικοδομείται και η προπαγάνδα που πασχίζει να πείσει τις εργατικές τις λαϊκές δυνάμεις για το ποια πολιτική διαχείρισης είναι σε όφελός τους.
***
Ολη αυτή η προπαγάνδα είναι αποπροσανατολιστική για την εργατική τάξη και
τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πρώτ' απ' όλα γιατί το πραγματικό πρόβλημα είναι η καπιταλιστική οικονομική κρίση που καταστρέφει κεφάλαιο (κλείσιμο επιχειρήσεων) και εργατική δύναμη, αλλά η αστική πολιτική διαχείρισής της πασχίζει να μεταφέρει την καταστροφή στους εργαζόμενους (άγρια λιτότητα, ανεργία, φτώχεια κ.λπ.), για να έχει όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες από την καταστροφή το κεφάλαιο. Επομένως, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που κλείνουν δεν κλείνουν λόγω των χρεών τους αλλά γιατί το κεφάλαιό τους δεν αποδίδει κέρδη, άρα δεν αναπαράγεται. Οι όποιες ιδιωτικές τράπεζες έκλεισαν γιατί είχαν δώσει δάνεια που δεν μπορούσαν να τους τα αποπληρώσουν, οι δε παραγωγικές και άλλες επιχειρήσεις γιατί δεν υπάρχει ζήτηση των εμπορευμάτων που παράγουν στην καπιταλιστική αγορά. Ετσι τόσο η επικέντρωση στο κρατικό χρέος και στη διαχείρισή του, όσο και η προπαγάνδα ότι αυτό είναι μικρότερο από το ιδιωτικό, ότι δηλαδή το κράτος δε δημιουργεί τεράστια χρέη, αλλά οι καπιταλιστές, είναι αποπροσανατολιστική από το κύριο, την οικονομική κρίση και ποια πολιτική απαιτείται για τη διέξοδο σε όφελος των εργαζομένων. Ακόμη και η άποψη ότι οι τράπεζες ως ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν χρέη είναι γιατί και αυτές δανείζονται για να δανείσουν, ακόμη και κράτη που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Κράτος και καπιταλιστές διαπλέκονται σε όφελος των καπιταλιστών.
***
Το κρατικό χρέος ανάλογα με το μέγεθός του, δυσκολεύει το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις στην άσκηση πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και εξόδου απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου. Αυτό είναι ένα πρόβλημα της αστικής πολιτικής. Αλλά πάντα το αντιμετωπίζει σε βάρος της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Μόνο που κρατικό χρέος πάντα θα υπάρχει στον καπιταλισμό και έχει σχέση με το πώς δημιουργείται. Γιατί το κρατικό χρέος έχει σχέση με τις τεράστιες επιδοτήσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους για να κάνουν επενδύσεις, με τις δημόσιες δαπάνες για έργα υποδομών υπέρ του κεφαλαίου, με τις τεράστιες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, τις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες που είναι πάλι σε όφελος του κεφαλαίου. Δεν αυξάνουν το χρέος οι ιδιωτικοποιήσεις, δε μεγαλώνει όσο αυξάνονται οι ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό συγκαλύπτει τις αιτίες και την αντιμετώπισή από φιλολαϊκή σκοπιά τόσο του χρέους όσο και των ιδιωτικοποιήσεων. Μαζί με όλ' αυτά να ξαναθυμίσουμε ότι τα μνημόνια δεν εφαρμόζονται για να αντιμετωπιστεί το χρέος αλλά η κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Φτηνούς εργάτες δημιουργεί το μνημόνιο και όχι εισπράξεις για το κράτος. Ιδιωτικοποιήσεις κάνει το μνημόνιο για να επενδύσει το κεφάλαιο. Για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου