Αριστερά με ανάθεση έργου;

Μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς λαό; 

Μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς καθαρό πολιτικό λόγο;

Μπορεί να υπάρξει Αριστερά χωρίς ρήξεις;

Είναι τρία βασικά  ερωτήματα που μου έρχονται στο μυαλό καταγράφοντας την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Παρακολουθώντας την απόγνωση του μεγάλου μέρους του ταλαιπωρημένου κόσμου να μετατρέπεται σε προσδοκία και ελπίδα. Νομίζω ξέρω τις απαντήσεις και στα τρία κομβικά κατά τη γνώμη μου ερωτήματα. Και δεν τις ξέρω επειδή μου τις είπε κάποιος, ή τις διάβασα κάπου. Τις ξέρω επειδή αυτές οι απαντήσεις υπάρχουν χρόνια, με διάφορες εκδοχές σε διάφορους τόπους. Θα τις μοιραστώ μαζί σας.

Αριστερά χωρίς καθαρό λόγο δεν μπορεί να υπάρξει. Ο νεφελώδης λόγος, ο συγκεκαλυμμένος λόγος ο μη ολοκληρωμένος λόγος είναι γνώρισμα μη σοβαρών σχηματισμών, κομμάτων της αρπαχτής και της ανύπαρκτης ιδεολογίας. Η Αριστερά οφείλει να έχει πεντακάθαρες απόψεις, τεκμηριωμένες μελέτες, εναλλακτικές στρατηγικές, εφαρμόσιμο πρόγραμμα. Νομίζω στις μέρες μας η μέχρι στιγμής πρόταση της «υποψήφιας για εξουσία», αριστεράς δεν είναι σαφής και διαυγής. Λόγοι τουλάχιστον σοβαρότητας επιβάλλουν κάποιο ξεκαθάρισμα, όσο και αν αυτό στοιχίσει εκλογικά…

Αριστερά χωρίς ρήξεις επίσης δεν μπορεί να νοηθεί. Για τον απλό λόγο ότι την απλή διαχείριση την κάνουν «καλύτερα» οι άλλοι, που είναι μαθημένοι στους ελιγμούς και τις «απάτες». Οι ενστάσεις εδώ νομίζω είναι δύο. Πρώτον  τι εννοούμε ρήξεις και δεύτερον αν οι όποιες ρήξεις θα αρχίσουν από την πρώτη μέρα. Στο δεύτερο απαντώ, ΝΑΙ οι ρήξεις θα αρχίσουν από την πρώτη μέρα. Για την ακρίβεια πολλές μέρες πριν από την πρώτη μέρα. Αριστερή κυβέρνηση που δεν θα  χτυπήσει από την πρώτη μέρα τα δόντια του  τέρατος, έχει γίνει μεζές στα δόντια του τέρατος… Σχετικά με το πρώτο, για το τι εννοούμε ρήξεις, εδώ ξέρω ότι θα διαφωνήσουμε αρκετά, διότι εγώ θέλω 100 και πολλοί θέλουν 30. Όπως και να έχει πάντως και πέρα από το αριθμητικόν του πράγματος, θα συμφωνήσουμε ότι μια αριστερή κυβέρνηση, θα πρέπει να συγκρουστεί με την ασυδοσία των τραπεζών, τους αχαλίνωτους πάσης φύσεως κερδοσκόπους, τους αδίστακτους διαπλεκόμενους, μιζαδόρους, κρατικοδίαιτους νταβατζήδες. Θα πρέπει να συγκρουστεί με κάθε λογής παρασιτικά κυκλώματα, με εργολάβους αρπαχτής. Θα πρέπει να συγκρουστεί με αντιλήψεις και νοοτροπίες πολλών χιλιάδων ελλήνων. Σε θεωρητικό επίπεδο, με αυτά έχουν συγκρουστεί όλες οι κυβερνήσεις του παρελθόντος με πολύ μεγάλη επιτυχία… (πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ).

Γνώμη μου είναι ότι όλες αυτές οι συγκρούσεις( για τις οποίες δεν πολυακούγονται προτάσεις) είναι αναγκαίες, αυτονόητες αλλά ελάχιστες. Για τον απλό λόγο ότι τις περισσότερες από αυτές τις παθογένειες, τις γεννά μια σάπια οικονομική βάση, ένα σύστημα που είναι και άδικο και σκληρό και ύπουλο και αδίστακτο. Αριστερά που δεν φτάνει στην ρίζα, δεν μπορεί να καταφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα, καθαρή νίκη. Αριστερά χωρίς ρήξη με τις αιτίες και όχι με τα αποτελέσματα δεν είναι αριστερά. Μπορεί να είναι κάτι άλλο, κάτι χρήσιμο, κάτι γενικώς καλό αλλά δεν είναι αριστερά. Αριστερά χωρίς αμφισβητήσεις, ανατροπές, ακόμη και του εαυτού της, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αναγκαία.

Αριστερά χωρίς ενεργό λαό, επίσης δεν μπορεί να υπάρξει. Αριστερά που δεν εμπνέει, που δεν παρακινεί, που εξασφαλίζει ψήφο ανοχής ή βαριεστιμάρας, ή ψήφο τιμωρίας προς τους άλλους, η ακόμη και ψήφο εξουσιοδότησης, είναι αφελής και ίσως και ύποπτη αριστερά. Αν θέλει να σώσει την χώρα τον λαό αλλά και να προστατέψει τον εαυτό της, οφείλει να απαιτήσει από τους νομιμόφρονες πολίτες να μην είναι νομιμόφρονες πολίτες. Να αμφισβητούν, να διεκδικούν, να επιβάλουν, να κατακτούν. Να πάψουν να επαναπαύονται και να γίνουν μαχητές στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου για την κατάκτηση καλύτερης ζωής, αξιοπρέπειας και ποιότητας.  Από τηλεθεατές να γίνουν φρουροί, από απαθείς να γίνουν καχύποπτοι, από καταναλωτές απαιτητικοί δημιουργοί. Από οκνηροί, περίεργοι για κάθε τι. Από προβλέψιμοι, απρόβλεπτοι. Από ηττοπαθείς, νικητές. Αριστερά που δεν εκπαιδεύει, δεν παρακινεί, δεν πυροδοτεί το μυαλό του κόσμου, δεν είναι αριστερά. Αριστερά που δεν πατά στα βήματα όλων αυτών που βγήκαν στους δρόμους, στις εμπειρίες των παλιότερων, στα λάθη του παρελθόντος δεν είναι αριστερά. Και αυτό νομίζω είναι κατά την γνώμη μου καθοριστικό. Η μέχρι τώρα προεκλογική πορεία της «υποψήφιας για εξουσία», αριστεράς, επαναπαύει, καθησυχάζει τον λαό, τον κρατά σβηστό, δείχνει να μην τον πολυθέλει στα πόδια της, ή δείχνει να μην ξέρει τι να τον κάνει, επειδή ίσως και η ίδια δεν ξέρει τι θα κάνει. 

Αριστερή εξουσία, τέλος δεν μπορεί να είναι η διαχείριση πλαισίων που έβαλαν άλλοι. Αριστερά είναι αυτή που αλλάζει το πλαίσιο, για την ακρίβεια αλλάζει τα φώτα του πλαισίου... Αριστερά δεν είναι η ευκολία, η επιφάνεια, η αναμονή των εξελίξεων. Αριστερά δεν είναι επικυρωμένη εξουσιοδότηση, από το ΚΕΠ της γειτονιάς. Ο Λαός της πραγματικής αριστεράς, δεν θα κάνει ανάθεση έργου, δεν θα μηδενίσει το κοντέρ. Δεν θα ψάξει υποκατάστατο.

Η εποχή που η Αριστερά θα κυριαρχήσει δεν θα είναι εποχή ηρεμίας. Αριστερά κυρίως, είναι φασαρία  μυαλού και καθημερινότητας.

Θύμιος Κ. (ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ)