Την περασμένη Δευτέρα και Τρίτη, οι δημοσιογράφοι - μέλη της ΕΣΗΕΑ, με ψηφοφορία που έγινε με κάλπη, ολοκλήρωσαν την έκτακτη Γενική Συνέλευση που συνήλθε ακριβώς μια βδομάδα πριν. Η συνέλευση έγινε καθώς επιτεύχθηκε η απαιτούμενη απαρτία (συμμετείχαν περίπου 1.200 από τα περίπου 5.500 μέλη) και αυτό αποτέλεσε σημαντικό γεγονός για την ΕΣΗΕΑ, καθώς κάτι ανάλογο δεν έχει γίνει τουλάχιστον τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Βέβαια, στη συνέλευση δεν είχαν δικαίωμα να συμμετάσχουν πάνω από 1.000 δημοσιογράφοι, κατά κανόνα εργαζόμενοι στα διαδικτυακά Μέσα, νέοι και με μισθούς πείνας, στους οποίους η ΕΣΗΕΑ κλείνει την πόρτα, ενώ, αντίθετα, στους κόλπους της έχει ιδιοκτήτες, διευθυντικά στελέχη και επιχειρηματίες.
Η σχετικά μεγάλη συμμετοχή είναι αποτέλεσμα της επιδείνωσης των όρων ζωής και των δημοσιογράφων, της τεράστιας ανεργίας στο χώρο, η οποία παίρνει
εκρηκτικές διαστάσεις, καθώς εφημερίδες και σταθμοί συρρικνώνονται και κλείνουν. Ηδη, στα μεγάλα συγκροτήματα (ΔΟΛ, Μπόμπολας, Αλαφούζος) η εργοδοσία έχει επιβάλει μειώσεις μισθών 20%, στα κρατικά Μέσα (ΕΡΤ, ΑΠΕ κ.λπ.) οι μειώσεις είναι μεγαλύτερες και το φαινόμενο γενικεύεται. Εως τώρα, οι διοικήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων στο χώρο αυτό (ΕΣΗΕΑ, ΕΠΗΕΑ, ΕΤΕΡ, ΕΤΙΤΑ, ΠΟΣΠΕΡΤ) που ελέγχονται απόλυτα από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχουν αφήσει αυτήν την κατάσταση να εξελίσσεται ανεμπόδιστα, περιοριζόμενες σε κινήσεις που στοχεύουν κυρίως στη διαχείριση και εν τέλει στην εκτόνωση των αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων.Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγινε η έκτακτη συνέλευση της ΕΣΗΕΑ. Ομως, αντί να αποτελέσει ευκαιρία για ουσιαστική συζήτηση και λήψη αποφάσεων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των προβλημάτων και την οργάνωση του αγώνα, χρησιμοποιήθηκε από τις δυνάμεις της πλειοψηφίας στη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Οι παρατάξεις που εκφράζουν συνδικαλιστικά τα κόμματα του «μαύρου μετώπου» την υπονόμευσαν ανοιχτά. Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αναδείξουν ως κύρια διαχωριστική γραμμή, τάχα αυτήν ανάμεσα στους «εργοδοτικούς δημοσιογράφους» και «στους άλλους που αντιστέκονται», συσκοτίζοντας έτσι την πραγματική: Αυτήν ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο. Γιατί τα αστικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, τη στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία και τέτοια είναι η σχέση των εργαζομένων με τους ιδιοκτήτες αυτών των Μέσων. Επομένως, στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι υφίστανται τις συνέπειες από τη γενικότερη αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, την οποία όμως αντικειμενικά και από τη σχέση εργασίας τους είναι υποχρεωμένοι να αναπαράγουν, ως εργαζόμενοι στα αστικά ΜΜΕ.
Αποπροσανατολισμός και πλαστές διαχωριστικές γραμμές
Οι διαδικασίες που επέβαλαν σκόπιμα οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού μετέτρεψαν τη συνέλευση σε... δημοψήφισμα. Η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» (παράταξη που στηρίζουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ) ζητούσε από το φθινόπωρο ακόμη να συγκληθεί έκτακτη Γενική Συνέλευση, να προηγηθούν οργανωμένες συζητήσεις στους χώρους δουλειάς και με αυτήν την ουσιαστική προετοιμασία να γίνει η Γενική Συνέλευση, να εισηγηθεί το ΔΣ και να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις. Τελικά, η συνέλευση έγινε μεν, αλλά χωρίς εισήγηση του ΔΣ, χύμα, χωρίς να παρθούν αποφάσεις μέσα στη Γενική Συνέλευση, αυτές παραπέμφθηκαν στην ψηφοφορία στην κάλπη και μάλιστα «μαγειρεμένες» αφού η πρόταση για απεργία και προσφυγή στον ΟΜΕΔ (δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ) έγινε κοινή με την πρόταση για απεργία διαρκείας (ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Στη συζήτηση που έγινε στο «Κάραβελ» ακούστηκαν πολλά για τα προβλήματα, πολύ λιγότερα για το πώς θα οργανωθεί και θα είναι αποτελεσματικός ο αγώνας κι όλα αυτά εξαντλούνταν στη μορφή πάλης, δηλαδή την απεργία διαρκείας. Εκτός από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, όλοι οι άλλοι απέφυγαν επιμελώς να πουν λέξη για τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, για τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο των αγώνων. Αντίθετα, οι μεν εξάντλησαν τη ρητορική τους για την ανάγκη «απεργίας διαρκείας τώρα», χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο, πλαίσιο και στόχευση και κυρίως χωρίς καμιά συμμαχία, οι δε για να εκφράσουν την αντίθεσή τους.
Χαρακτηριστικό είναι ότι αν και στη συνέλευση κατατέθηκαν 16 προτάσεις, μόνο η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» από τις 7 παρατάξεις που εκπροσωπούνται στο ΔΣ κατέθεσε πρόταση. Οι υπόλοιπες επέλεξαν «προσωπικές προτάσεις» και είχαν λόγους να το κάνουν. Με διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις μεταξύ «προσώπων» και παρατάξεων, κατατέθηκαν στο τέλος δύο προτάσεις, φαινομενικά εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά στην πραγματικότητα με την ίδια στόχευση: Την επιβολή της τάχα διαχωριστικής γραμμής «εργοδοτικοί» - «μη εργοδοτικοί» και του διλήμματος «ναι ή όχι σε απεργία διαρκείας».
-- Η μία από αυτές στηρίχτηκε από τις δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έκανε λόγο για διεκδίκηση γενικά «αξιοπρεπούς συλλογικής σύμβασης» και μάλιστα με «στόχο» τη διασφάλιση των δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν οι προηγούμενες, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο για μειώσεις μισθών. Εξουσιοδοτούσε το ΔΣ «να οργανώσει για το σκοπό αυτό απεργιακό αγώνα διαρκείας», αλλά, παράλληλα, «να αξιοποιήσει και κάθε θεσμικό μέσο υπέρ των εργαζομένων», δηλαδή τον ΟΜΕΔ (Απεργιακό αγώνα διαρκείας με παράλληλη προσφυγή στον ΟΜΕΔ, μόνο η οπορτουνιστική διγλωσσία τα συμβιβάζει).
-- Η άλλη, που στηρίχτηκε από τις δυνάμεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και της Δημοκρατικής Αριστεράς (μάλιστα, με πρωταγωνιστικό ρόλο) έκανε λόγο για διαπραγμάτευση σύμβασης «με πιθανή μεσοσταθμική μείωση» και «προστασία των θεσμικών». Και εξουσιοδοτούσε το ΔΣ, «σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία, να προχωρήσει σε στοχευμένες κινητοποιήσεις (ακόμη και διαρκείας) στα ΜΜΕ που δεν καταβάλλουν έγκαιρα αξιοπρεπείς αμοιβές και ασφαλιστικές εισφορές».
Συμβιβασμός και «γρήγορες λύσεις»
-- Η πρόταση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» ήταν ολοκληρωμένη, με αγωνιστικό διεκδικητικό πλαίσιο που απαντά στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων του κλάδου και αιχμή την υπεράσπιση των ΣΣΕ. Στη βάση της πραγματικής διαχωριστικής γραμμής κεφάλαιο - εργασία, με σαφή θέση στο πρόβλημα της ενημέρωσης και τη στάση που πρέπει να έχουν οι δημοσιογράφοι, για την ουσιαστική και ολόπλευρη ενημέρωση, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και για αγωνιστικό συντονισμό με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Και με συγκεκριμένες προτάσεις για την οργάνωση του αγώνα στο αμέσως επόμενο διάστημα, για κλιμακούμενους δυναμικούς αγώνες με όλες τις μορφές πάλης, συγκρότηση επιτροπών αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, ενίσχυση των συλλογικών διαδικασιών, της συσπείρωσης και της αλληλεγγύης. Και πρότεινε, τέλος, να δρομολογηθούν άμεσα οι διαδικασίες για να γίνουν μέλη της ΕΣΗΕΑ όλοι όσοι εργάζονται σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, διαδίκτυο κ.λπ. και, ταυτόχρονα, να διαγραφούν όλοι οι εκδότες, ιδιοκτήτες εταιρειών κ.λπ.
Στην ψηφοφορία που έγινε μια βδομάδα μετά τη συνέλευση, κυριάρχησε τελικά το πλαστό δίλημμα. Το φαινόμενο δεν είναι ανεξήγητο. Το σύνθημα για «απεργία διαρκείας τώρα» προβάλλουν εδώ και πάνω από ένα χρόνο κυρίως δυνάμεις του αριστερίστικου οπορτουνισμού. Ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης κατάστασης αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης του κινήματος και σε συνθήκες απότομης όξυνσης των προβλημάτων, διάφορες μικροαστικού τύπου μορφές αντίδρασης βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Η στάση αυτή αντικειμενικά είναι αποτέλεσμα της επιδείνωσης των όρων ζωής. Αλλά, χωρίς συνειδητοποίηση σε βάθος των πραγματικών αιτιών της όξυνσης των προβλημάτων, οι «γρήγορες λύσεις» φαντάζουν εύκολες, αρκεί να υπάρχει η «δυναμική αντίδραση». Ετσι, σε μια μερίδα δημοσιογράφων έχει περάσει η αντίληψη ότι με μια γενική απεργία διαρκείας, μέσα σε λίγες μέρες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες του Τύπου και των ΜΜΕ θα προσέλθουν γονατιστοί να κάνουν δεκτά τα αιτήματα! Σε μια άλλη μερίδα, επικρατούν οι αντιλήψεις τύπου «ας μειωθούν οι μισθοί για να σωθεί η εφημερίδα μας και να έχουμε δουλειά», κ.ο.κ.
Αυτές τις αντιλήψεις καλλιεργούν και οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, για να αποπροσανατολίζουν και να εκτονώνουν τις αγωνιστικές διαθέσεις. Και πάντα με τη συνοδεία του ανάλογου αντικομμουνισμού («902», «Τυποεκδοτική» κ.λπ.). Ετσι, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν ξένισε: Οι 897 ψήφισαν την πρόταση για «πιθανές μεσοσταθμικές μειώσεις», 809 την πρόταση για «αξιοπρεπή σύμβαση» και να κάνουμε απεργίες για να πάμε στον ΟΜΕΔ. Αντίθετα, 348 είπαν «ναι» στην πρόταση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» και αυτό αποτελεί καλή βάση για να αναπτυχθεί ο αγωνιστικός ταξικός πόλος συσπείρωσης σε αυτόν τον ευαίσθητο για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης χώρο.
Ταξικός και πολιτικός ο αγώνας
Γιατί η επίθεση που δέχεται σήμερα η πλειοψηφία των εργαζομένων στα αστικά ΜΜΕ έχει πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο και, άρα, πολιτική και ταξική πρέπει να είναι και η απάντηση. Φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει. Τις συνέπειες στο χώρο των ΜΜΕ θα τις πληρώσει η πλειοψηφία των εργαζομένων. Τα στελέχη μπορεί να γλιτώσουν αλλά η μεγάλη πλειοψηφία θα βιώσει και ανεργία και φτώχεια. Γι' αυτό χρειάζεται αγώνας για την κατάργηση της αιτίας των δεινών, δηλαδή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και στα ΜΜΕ. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η από τα κάτω ενότητα δράσης των εργαζομένων, η συμπόρευση με την εργατική τάξη, για να εξασφαλίζεται η απάντηση από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων της πλειοψηφίας των εργαζομένων στη συνολική, ταξική επίθεση του κεφαλαίου. Οι εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες των ενώσεων εργαζομένων στο χώρο είναι βασικό εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος, σε κάθε προσπάθεια ενεργητικής συμμετοχής στην οργάνωση του αγώνα που αντικειμενικά θα είναι μακροχρόνιος, στην περιφρούρησή του, στην πραγματική ενότητα με βάση τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, στην επιδίωξη αναζήτησης συμμάχων στήριξης, έκφρασης αλληλεγγύης. Μόνο ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να ορθώνει εμπόδια στην εργοδοτική και κυβερνητική πολιτική. Ο αγώνας της πλειοψηφίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ για τα πραγματικά τους προβλήματα είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα όλης της εργατικής τάξης. Και γι' αυτό τον αγώνα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έχουν μοναδικό τους στήριγμα τα ΜΜΕ του κόμματος της εργατικής τάξης, κόντρα στα αστικά ΜΜΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου