ΑΥΤ...ΑΠΑΤΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΩΝ.

«Φάμπρικα» αυταπατών, που στη συνέχεια σερβίρει στο λαό σαν δήθεν «εναλλακτική πολιτική πρόταση» και «λύση» των προβλημάτων που οξύνει η κρίση, έχει στήσει ο οπορτουνισμός. 
Απ' το βήμα της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Τρίτη ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, συμπύκνωσε αυτές τις αυταπάτες σε πέντε βασικούς άξονες, που όλοι μαζί περικλείουν τη φενάκη μιας δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού.

Ακριβώς για να δώσει υπόσταση σε μια πολιτική πρόταση ανακύκλωσης των καπιταλιστικών αδιεξόδων, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ασκεί κριτική στη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού. Ετσι, ο Αλ. Τσίπρας αποφάνθηκε ότι η κυβερνητική πολιτική έχει αποτύχει, όταν έχει πάρει σωρηδόν μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, ενώ κατηγόρησε τις ηγεσίες της ΕΕ σαν «πολύ κατώτερες των περιστάσεων». 

Προσπάθησε μ' αυτόν τον τρόπο να συσκοτίσει το γεγονός ότι η πολιτική τους ασκείται σύμφωνα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και την υπερβαίνουν οι νομοτέλειες του καπιταλισμού σε συνθήκες οξυμένης κρίσης, γεγονός που επιβεβαιώνει τα ξεπερασμένα ιστορικά όρια του συστήματος και τα αδιέξοδά του.

Κόντρα σ' αυτό που η ζωή επιβεβαιώνει, ο οπορτουνισμός διακηρύττει ότι η διέξοδος δεν βρίσκεται στην ανατροπή του συστήματος, αλλά στον τερματισμό της «νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας», στην αντικατάσταση δηλαδή της μιας μορφής διαχείρισης του συστήματος με μια άλλη. Θέση που επιδιώκει να χτυπήσει τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων και αντικειμενικά συντελεί στον εξωραϊσμό της αστικής εξουσίας, αφού συσκοτίζει την ανάγκη για ανατροπή της και περιορίζει τη λαϊκή παρέμβαση στο επίπεδο του να αλλάξει κυβέρνηση και όχι τάξη στην εξουσία.

Ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε συστράτευση όλων των δυνάμεων που αντιτίθενται στο μνημόνιο, όχι όμως στη στρατηγική που το επέβαλε, με καταρχήν αίτημα την ανατροπή της κυβέρνησης. Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του στο λαϊκό παράγοντα, τον οποίο χαρακτήρισε «εγγύηση ομαλότητας και σταθερότητας για τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις», αλλά και στο μήνυμά του ότι «εμείς είμαστε εδώ πρωτίστως για να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα και τη δημοκρατία, να υπερασπιστούμε τη νομιμότητα». Αποκαλυπτήρια μιας αντίληψης που θέλει ο λαός να παρέμβει για να σταθεροποιήσει το αστικό σύστημα, που δέχεται ισχυρούς κραδασμούς και όχι να το αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο, με στόχο να το ανατρέψει.

Καραμπινάτη διαχείριση

Το γενικό περίγραμμα της αστικής διαχείρισης που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και το οποίο καλείται να το υλοποιήσει ένας κυβερνητικός συρφετός, από οπορτουνιστές, σοσιαλδημοκράτες και πολιτικούς εκπροσώπους της «λαϊκής δεξιάς», ορίζεται από πέντε άξονες. Συγκεκριμένα:

-- «Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους για επιλεκτική διαγραφή μεγάλου μέρους του και εξασφάλιση ευνοϊκών όρων αποπληρωμής του υπολοίπου αναλόγως των ρυθμών ανάπτυξης της οικονομίας». Πρόκειται για καραμπινάτη αναγνώριση του χρέους και μήνυμα προς το λαό ότι οφείλει να το αποπληρώσει, έστω και «κουρεμένο». Το χρέος όμως δεν το προκάλεσε ο λαός, δεν ωφελήθηκε αυτός απ' τα δάνεια που κατέληξαν μέχρι τελευταίας δεκάρας στις τσέπες των κεφαλαιοκρατών. Επομένως, δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη για την αποπληρωμή του και ούτε πρέπει να το αναγνωρίσει σαν δικό του.

Εξάλλου, αυτή καθαυτή η διαδικασία διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, μοιραία οδηγεί στη σύναψη μαζί τους νέων μνημονίων, άρα μέτρων σε βάρος του λαού. Πόσο μάλλον που η αποπληρωμή του χρέους συναρτάται με τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, συνεπώς και της ανταγωνιστικότητάς της. Ουσιαστικά, μια τέτοια πρόταση επιδιώκει να καταστήσει το λαό συμμέτοχο και συνυπεύθυνο για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την περιστολή των εργασιακών, ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων του.

-- «Αρνηση εφαρμογής των μνημονίων και αντικατάστασή τους από ένα πρόγραμμα ριζικής αναδιανομής του πλούτου, πρωτογενή πλεονάσματα με φορολόγηση των πλουσίων». Οι αντιφάσεις στην πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δίνουν και παίρνουν. Κάνει λόγο για πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, που θα προκύψουν δήθεν από τη φορολογία του κεφαλαίου. Πώς όμως μια κυβέρνηση, που διακηρύττει σεβασμό στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και πίστη στην ΕΕ, θα διαμορφώσει όρους που πλήττουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων και κατ' επέκταση την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ; Μέχρι ποιο σημείο θα στερήσει ρευστό και προνόμια από τις επιχειρήσεις, όταν αυτές έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν τα μπογαλάκια τους και να φεύγουν σε όμορες χώρες, με ευνοϊκότερο φορολογικό καθεστώς;

-- «Αμεση κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, του τραπεζικού συστήματος». Συμπληρωματικά,«όσοι ιδιώτες μέτοχοι δεν δύνανται να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες τους, να παραδίδουν τα κλειδιά στο δημόσιο». Ο χρηματοπιστωτικός τομέας απαρτίζεται από πολυεθνικούς ομίλους - μετόχους και διαχειρίζεται κεφάλαια προς όφελός τους. Κοινωνικοποίηση των τραπεζών χωρίς κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δε γίνεται. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πουλάει φούμαρα, όταν λέει ότι θα βάλει χέρι στα λεφτά των επιχειρήσεων που βρίσκονται στις τράπεζες, αλλά όχι στους ίδιους τους καπιταλιστές, για τους οποίους αναγνωρίζει την κυριότητα στα μέσα παραγωγής. Από τις διευκρινίσεις, εξάλλου, προκύπτει ότι δίπλα στις «εθνικοποιημένες» τράπεζες, θα δρουν και οι ιδιωτικές. Δηλαδή, ανταγωνισμός. Εκτός και αν έχει κανείς την αυταπάτη, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι κρατικές τράπεζες θα μοιράζουν τζάμπα χρήμα στο λαό.

-- «Ανάπτυξη με επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες, στοχευμένη χρηματοδότηση παραγωγικών κλάδων, εθνική στρατηγική για την ανάπτυξη της αγροτικής και κτηνοτροφικής οικονομίας, κοινωνικοποίηση σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πόρων». Τέτοια ανάπτυξη στον καπιταλισμό, με την Ελλάδα εντός της ΕΕ, δεσμευμένη ως προς την υλοποίηση της ευρωενωσιακής φιλομονοπωλιακής πολιτικής, δεν μπορεί να υπάρξει. Μήπως δεν ήταν η ΕΕ που, διά μέσου της ΚΑΠ, μείωσε δραστικά το αγροτικό εισόδημα, εξαφάνισε καλλιέργειες που έδιναν δουλειά σε χιλιάδες οικογένειες (καπνά, τεύτλα), μέχρι και επιδότησε την καταστροφή καλλιεργειών, επέβαλε ποσοστώσεις π.χ. στην παραγωγή γάλακτος, όπου η χώρα θα μπορούσε να είναι αυτάρκης; Με ποιον τρόπο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλει μιαν άλλη εθνική πολιτική, σε αντιπαράθεση με την ευρωενωσιακή, από τη στιγμή που δεν έχει στρατηγική να συγκρουστεί μαζί της;

Μόνο στο πλαίσιο ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, με λαϊκή εξουσία, με αποδέσμευση απ' την ΕΕ, με κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγή μπορούν τα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της χώρας να αξιοποιηθούν προς όφελος των λαϊκών αναγκών. Οσο τα κλειδιά της ανάπτυξης βρίσκονται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, αυτή θα υπηρετεί αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα. Με σκοπό το κέρδος θα παράγουν ό,τι, όσο και όπου θέλουν.

-- «Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και εγγυημένη πρόσβαση σε δημόσια αγαθά και βασικές υπηρεσίες». Εδώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται ολοκληρωτικά. Ακριβώς επειδή ο οπορτουνισμός γνωρίζει ότι όλες οι προηγούμενες θέσεις του σε καμιά περίπτωση δεν αντιστρέφουν την πορεία του λαού προς την εξαθλίωση, καταλήγει στην πρόταση για θέσπιση επιδομάτων πείνας. Οπως αυτά που ισχύουν σε πολλές άλλες καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, σαν έσχατο δίχτυ από την περιθωριοποίηση και για την αποτροπή κοινωνικών εκρήξεων.

Οσο για την πρόσβαση σε δημόσια αγαθά και βασικές υπηρεσίες, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πιάνεται «να κλέβει λάχανα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τομέας Υγείας, όπου ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε βάζει θέμα κατάργησης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, γεγονός που νομοτελειακά οδηγεί σε διαρκή υποβάθμιση των κατ' ευφημισμό δημόσιων υπηρεσιών, στο πλαίσιο της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησής τους. Σε τελική ανάλυση, οι προτάσεις των οπορτουνιστών οδηγούν σε ξεχαρβαλωμένες υπηρεσίες Υγείας για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Από εκεί και πέρα, όποιος έχει να πληρώσει, έχει και την υγεία του.

Να τους προσπεράσει ο λαός

Μ' αυτόν τον αχταρμά προτάσεων, ο οπορτουνισμός εκμεταλλεύεται την αγωνία του λαού και υπόσχεται εύκολες και ανώδυνες λύσεις στα οξυμένα προβλήματά του, δίχως σύγκρουση και ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου. Πρόκειται για προτάσεις - διαπιστευτήρια προς το κεφάλαιο, στο βαθμό που δε θίγουν στο παραμικρό την ΕΕ και τη στρατηγική της, την ιδιοκτησία του στα μέσα παραγωγής, τη δυνατότητά του να τροφοδοτείται απρόσκοπτα με ζεστό χρήμα, με μικρό ή μεγάλο κρατικό χρέος.

Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να μη χάνει χρόνο με αυταπάτες. Να προσπεράσει τους οπορτουνιστές και τις προτάσεις τους, που βάζουν εμπόδια στην αναγκαία ριζοσπαστικοποίηση της πάλης, σε μια περίοδο που οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις και τίθεται αντικειμενικά το ζήτημα του άλλου δρόμου ανάπτυξης, με λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Β. Ν.