Ο δρόμος για τις ανάγκες σου με το ΚΚΕ!

37ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ - ΟΔΗΓΗΤΗ

Νεανικό, εργατικό, γνήσιο λαϊκό κι αγωνιστικό ήταν το τριήμερο των εκδηλώσεων του 37ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», που ολοκληρώθηκε χτες το βράδυ, στο πάρκο «Αντ. Τρίτση» στο Ιλιον, με τη μεγάλη συγκέντρωση, όπου μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και χαιρέτισε ο Θοδωρής Χιώνης, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ.

Το φετινό Φεστιβάλ αποτέλεσε ένα φάρο, ένα «λαμπερό αντάμωμα» μέσα στο σκοτάδι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης που έχουν βυθιστεί οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι λαϊκές οικογένειες. Αυτό έδειξε και η προσέλευση χιλιάδων ανθρώπων όλων των ηλικιών και η δίψα τους να έρθουν σε επαφή με την πολιτική και πολιτιστική πρόταση του ΚΚΕ.

 Η σοσιαλιστική προοπτική, η προοπτική οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός να ζουν χωρίς τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να παράγουν για τους ίδιους και την κοινωνία, έδεσε μοναδικά με το περιεχόμενο και τη μορφή αυτής της λαϊκής γιορτής. Εδεσε μοναδικά με τη λαϊκή παράδοση, την ερασιτεχνική δημιουργία, τον πρωτοπόρο πολιτισμό. Η μεγάλη αλήθεια που περικλείεται στο σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» αντήχησε για τρεις μέρες σε κάθε γωνιά του Φεστιβάλ.

Σε κάθε δραστηριότητα αποτυπώθηκαν η επιστημονική εξέλιξη της κοινωνίας και της ιστορίας, οι θρυλικοί αγώνες των λαών που κινούν την ιστορία προς τα μπροστά. Χιλιάδες ζευγάρια μάτια, κυρίως νέων ανθρώπων, στάθηκαν μπροστά στην έκθεση Ιστορίας του ΚΚΕ. Ενα μάθημα που ποτέ δεν άκουσαν σε κανένα θρανίο ή αμφιθέατρο. Οι συζητήσεις ξεπηδούσαν μέσα από τις αγωνίες των λαϊκών ανθρώπων: Για το εργατικό κίνημα και τα εμπόδια που χρειάζεται να ξεπεραστούν για να γράψει τη δική του ιστορία. Για τις προοπτικές της ταξικής πάλης 20 χρόνια μετά τη νίκη της αντεπανάστασης. Για το ποδόσφαιρο - επιχείρηση και τα δεινά που το συνοδεύουν. Για τη μόρφωση, ενάντια στη ναρκω-κουλτούρα, στην υποταγή που γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί με κάθε μέσο. Ηταν η δίψα του κόσμου να μάθει, να εξοπλιστεί, να ενημερωθεί από μια φωνή που ξέρει ότι του λέει πάντα την αλήθεια, που αποτυπώθηκε έντονα στις συζητήσεις. Μα και η λαϊκή απαίτηση να σπάσει αυτή η χυδαία ομοβροντία της φωνής της πλουτοκρατίας που λέει ότι η μόνη «σωτηρία της χώρας» είναι η καταδίκη του λαού στην εξαθλίωση, η υποταγή του στα καπιταλιστικά συμφέροντα.

Ταυτόχρονα, το πολιτιστικό περιεχόμενο του Φεστιβάλ καταδείκνυε πως η τέχνη οφείλει να «απλώνει το χέρι της» στους εργάτες και τα παιδιά τους, στο λαϊκό άνθρωπο που τον θέλουν βυθισμένο στο σκοτάδι, στα τηλεοπτικά σκουπίδια και στην υποκουλτούρα. Τα μουσικά αφιερώματα, με έργα εμπνευσμένα από το μόχθο και το αίμα του λαού μας, έδειξαν το δρόμο του μέλλοντος: «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε». «Και στον ίδρο το δικό γίνε συ τ' αφεντικό», το μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στον Κ. Βάρναλη. «Το μέλλον δε θα 'ρθει μοναχό του». Τραγούδια που φτιάχτηκαν από το λαό και τραγουδήθηκαν με συγκίνηση από τους χιλιάδες επισκέπτες. Τα θεατρικά, τα καλλιτεχνικά εργαστήρια, οι συναυλίες και τα λαϊκά γλέντια «γέμισαν» τη διψασμένη για πολιτισμό «ψυχή» χιλιάδων λαϊκών ανθρώπων που αντιστέκονται, οργανώνονται και σύντομα θα αντεπιτεθούν για τη δική τους κοινωνία, για τις δικές τους ανάγκες, για το σοσιαλισμό.

Εντονο ενδιαφέρον για τα διδάγματα της Κομμούνας

Με μεγάλο ενδιαφέρον, το πολυπληθές ακροατήριο των νεολαίων στο χώρο των ΑΕΙ - ΤΕΙ, παρακολούθησε την Παρασκευή νωρίς το απόγευμα τη βιβλιοπαρουσίαση του έργου του Καρλ Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», από τον Γιώργο Σιδέρη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

Ο ομιλητής προχώρησε σε μια διεξοδική παρουσίαση της κατάστασης και των γεγονότων σχετικά με την Κομμούνα του Παρισιού, τονίζοντας πως ήταν αποτέλεσμα της επαναστατικής δράσης της εργατικής τάξης του Παρισιού, εν μέσω πολέμου της Γαλλίας με την Πρωσία, για τη διεκδίκηση εδαφών στην ευρύτερη περιοχή της Γερμανίας.

Η αστική τάξη της Γαλλίας, όταν άρχισε να χάνει τον πόλεμο, προκειμένου να διασωθεί, ήρθε σε συμφωνία με τους Πρώσους, σε βάρος της εργατικής τάξης. Τότε, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Remi Gossez, διακόσιες χιλιάδες ελεύθεροι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να διακηρύξουν την ελευθερία τους και να διαδηλώσουν μέσα στο θόρυβο των κανονιών τη δημιουργία ενός νέου θεσμού, αυτού της Κομμούνας.

Οπως υπογράμμιζε ο Μαρξ, «η πάλη της εργατικής τάξης με την τάξη των κεφαλαιοκρατών και με το κράτος της μπήκε σε νέα φάση χάρη στον παρισινό αγώνα. Οποια κι αν είναι η άμεση έκβαση της υπόθεσης, έχει πια κερδηθεί ένα καινούριο σημείο αφετηρίας κοσμοϊστορικής σημασίας».

Η Παρισινή Κομμούνα μπορεί τελικά να πνίγηκε στο αίμα, πληρώνοντας και τις δικές της αδυναμίες, ωστόσο - όπως έγραψε ο Λένιν - η Κομμούνα αποτελεί το πιο υψηλό παράδειγμα του πιο περίλαμπρου προλεταριακού κινήματος του 19ου αιώνα.

Μάλιστα, επισήμανε σχετικά: Δύο όμως λάθη κατάστρεψαν τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο σταμάτησε στη μέση του δρόμου: Αντί να αρχίσει την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών», παρασύρθηκε από το όνειρο να εγκαθιδρύσει ανώτερη Δικαιοσύνη σε μια χώρα που να την ενώνει το πανεθνικό καθήκον. Δεν κατέλαβε, λ.χ., τέτοια ιδρύματα, σαν την Τράπεζα, οι θεωρίες των προυντονιστών για «δίκαιη ανταλλαγή» κτλ. επικρατούσαν ακόμα ανάμεσα στους σοσιαλιστές.

Το δεύτερο λάθος είναι η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Επρεπε να εξοντώσει τους εχθρούς του. Απεναντίας, το προλεταριάτο του Παρισιού προσπαθούσε να επιδράσει ηθικά επάνω τους, περιφρόνησε τη σημασία των καθαρά πολεμικών ενεργειών στον εμφύλιο πόλεμο και, αντί να στεφανώσει τη νίκη του στο Παρίσι με αποφασιστική επίθεση ενάντια στις Βερσαλλίες, αργοπόρησε κι έδωσε στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών τον καιρό να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη.

Οι επισκέπτες του Φεστιβάλ είχαν την ευκαιρία να προβληματιστούν πάνω στα διδάγματα της Παρισινής Κομμούνας και στην αντίστοιχη έκθεση των ταμπλό που υπήρχε κοντά στην κεντρική είσοδο του πάρκου, αλλά και σε ένα σχετικό καλλιτεχνικό πρόγραμμα στη Διεθνούπολη την Παρασκευή.

Εκρηκτικοί, βαλκανικοί ρυθμοί

Ενα πανόραμα βαλκανικών ήχων και εκρηκτικών ρυθμών ήταν η μεγάλη συναυλία που έδωσε ο ιδιαίτερα δημοφιλής και στη χώρα μας συνθέτης και τραγουδοποιός Γκόραν Μπρέγκοβιτς, με την οποία κορυφώθηκε την Παρασκευή το πρόγραμμα στην Κεντρική Σκηνή. Ενα μουσικό «ταξίδι» στη «γειτονιά» μας, με τις χαρές και τα βάσανά της, τους πόθους και τα πάθη της.

Με «όχημα» μουσικές του, που «πατάνε» στη βαλκανική παράδοση, έντονα επηρεασμένες από τη μουσική των Τσιγγάνων, αλλά και με άλλες μεγάλες επιτυχίες του - «καρποί» μιας δημιουργίας που εκτείνεται από το ροκ ως την κλασική μουσική... με τα χάλκινα πνευστά του ...καιρού των Τσιγγάνων να παίρνουν φωτιά...

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε...

«Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να 'ναι κι από αίμα... Ολο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα...». Τραγούδια του αγώνα, στίχοι αιμάτινοι, νότες που μας έχουν σημαδέψει πλημμύρισαν την Παρασκευή την Κεντρική Σκηνή, όπου πραγματοποιήθηκε το μεγάλο συναυλιακό αφιέρωμα με τίτλο «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε», με τους Γεράσιμο Ανδρεάτο, Μανώλη Ανδρουλιδάκη, Ρίτα Αντωνοπούλου και Κώστα Θωμαΐδη, απαγγελίαΓ. Τσαγκαράκη και ενορχήστρωση Γιάννη Παπαζαχαριάκη.

«Τούτες τις μέρες», «Οι γερόντοι», «Θάλασσες μας ζώνουν», «Ποιος τη ζωή μου», «Μην ξεχνάς τον Ωρωπό» και πολλά ακόμα τραγούδια που γράφτηκαν για την πρωτόγνωρη αντοχή των κομμουνιστών και του λαού στις φυλακές, στις εξορίες, στις διώξεις του αστικού κράτους. Τραγούδια που σημάδεψαν το πολιτικό τραγούδι στη χώρα μας, μα και μελοποιημένη ποίηση μεγάλων κομμουνιστών ποιητών. Ενα αφιέρωμα στους αλύγιστους και ανυποχώρητους της ταξικής πάλη. Δημιουργίες από σπουδαίους κύκλους τραγουδιών, όπως τα «18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας» και «Τα τραγούδια του αγώνα» του Μίκη Θεοδωράκη, η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», τα «Τροπάρια για φονιάδες» κ.ά.

«Φωτιά» αντίστασης και ανατροπής

Μια «θάλασσα» τραγουδιών και «δυνατών σινιάλων», ο χώρος μπροστά από την Κεντρική εξέδρα, την Παρασκευή στη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.Πάντα παρών στη μεγάλη γιορτή της ΚΝΕ, για 37η χρονιά και για άλλα τόσα χρόνια, όπως είπε... Ξεσήκωσε το τεράστιο νεανικό ακροατήριο, σ' ένα διάλογο τραγουδιών, συναισθημάτων και συνθημάτων. Η «φωτιά» της νεανικής αμφισβήτησης «άναψε» στην εκρηκτική συναυλία του μεγάλου Ελληνα ρόκερ. Γιατί το παιχνίδι θα παίζεται πάντα όσο υπάρχουν οράματα. «Οσο αντιστέκονται οι λαοί, όσο οι Κνίτες μεγαλώνουν τη δράση τους», όπως είπε από σκηνής.

Αντίσταση στα υποπαράγωγα του πολιτισμού

Πιστεύοντας πως ψυχαγωγία σημαίνει αυτοσυνειδησία και ότι ο πολιτισμός μπορεί και πρέπει να είναι υπόθεση του εργαζόμενου, που θα αντιστέκεται στα υποπαράγωγα της πνευματικής πενίας, μια ομάδα εργατών, ανέργων, συνταξιούχων, φοιτητών, μεταναστών μελών του ΠΑΜΕ δημιούργησαν τηΘεατρική Ομάδα τουΠΑΜΕ. Οι εργαζόμενοι αυτοί, όχι μόνο με την καθημερινή αγωνιστική δράση τους, αλλά και με την πολιτιστική τους δραστηριοποίηση, υψώνουν το ανάχωμα της ποιότητας της σκέψης, της μετάδοσης της γνώσης, της διατήρησης της παράδοσης, των ηθών και των εθίμων μας.

Η θεατρική ομάδα του ΠΑΜΕ άνοιξε προχτές την αυλαία της Θεατρικής Σκηνής του Φεστιβάλ με την παρουσίαση του κλασικού αριστουργήματος του Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία». Ο πανάρχαιος μύθος για το σοφό δικαστή, που έπρεπε να «μοιράσει» ένα παιδί σε δύο μητέρες. Μια πανέξυπνη αλληγορία για την αιώνια μάχη ανάμεσα στην αγάπη και το συμφέρον, στον ατομισμό και την αυτοθυσία, στη δικαιοσύνη και το «δίκαιο» του ισχυρότερου.