Αποφάνθηκε ότι η κυβερνητική πολιτική έχει αποτύχει, όταν έχει πάρει σωρηδόν μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, ενώ κατηγόρησε τις ηγεσίες της ΕΕ σαν «πολύ κατώτερες των περιστάσεων». Προσπάθησε μ' αυτόν τον τρόπο να συσκοτίσει το γεγονός ότι η πολιτική τους ασκείται σύμφωνα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και την υπερβαίνουν οι νομοτέλειες του καπιταλισμού σε συνθήκες οξυμένης κρίσης, γεγονός που επιβεβαιώνει τα ξεπερασμένα ιστορικά όρια του συστήματος και τα αδιέξοδά του.
Εκδηλο ήταν επίσης το άγχος του για τους κινδύνους διάλυσης που απειλούν την Ευρωζώνη.
Ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού» και, για να κρύψει ότι η διέξοδος βρίσκεται στην ανατροπή του, συμπλήρωσε ότι η κρίση «σηματοδοτεί το τέλος εποχής της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας».
Είπε, δηλαδή, ότι λύση για το λαό μπορεί να δώσει μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού, θέση που αντικειμενικά εχθρεύεται τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων και συντελεί στον εξωραϊσμό της αστικής εξουσίας.
Επιχειρώντας με τα εργαλεία των οπορτουνιστών να ερμηνεύσει τη σφοδρότητα της κρίσης στην Ελλάδα, την απέδωσε σε «στρεβλώσεις του παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου», αλλά και στους «απαράδεκτους χειρισμούς της κυβέρνησης», που οδήγησαν σε αυτή την «κακή εξέλιξη, κακή τύχη, κακή συγκυρία»! Ο ίδιος, για να εκμεταλλευτεί την ανυπομονησία λαϊκών στρωμάτων που τώρα μπαίνουν στους αγώνες και για να τους αποπροσανατολίσει, εκτίμησε ότι «αυτό το μοντέλο το βλέπουμε να καταρρέει».
Σ' αυτήν τη κατεύθυνση, ζήτησε συστράτευση όλων των δυνάμεων που αντιτίθενται στο μνημόνιο, με καταρχήν αίτημα την ανατροπή της«εθελόδουλης» κυβέρνησης. Δε δίστασε, μάλιστα, να βάλει στο ίδιο τσουβάλι πεπόνια και καρπούζια, επικαλούμενος την άθροιση των δημοσκοπικών ποσοστών της «αριστεράς», συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ, για να αποδείξει τη ρεαλιστικότητα της πρότασης για σύμπηξη ενός«συνασπισμού εξουσίας».
Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του στο λαϊκό παράγοντα τον οποίο χαρακτήρισε «εγγύηση ομαλότητας και σταθερότητας για τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις», αλλά και στο μήνυμά του ότι «εμείς είμαστε εδώ πρωτίστως για να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα και τη δημοκρατία, να υπερασπιστούμε τη νομιμότητα». Βλέπει, δηλαδή, την παρέμβαση του λαού στην κατεύθυνση της σταθεροποίησης του αστικού συστήματος, που δέχεται ισχυρούς κραδασμούς και όχι της παραπέρα αποδυνάμωσής του, με στόχο την ανατροπή του.
Καραμπινάτη διαχείριση
Το γενικό περίγραμμα της αστικής διαχείρισης, που οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ορίζεται από πέντε άξονες και συγκεκριμένα: Αρνηση εφαρμογής των μνημονίων και αντικατάστασή τους από ένα πρόγραμμα ριζικής αναδιανομής του πλούτου, πρωτογενή πλεονάσματα με φορολόγηση των πλουσίων. Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους για επιλεκτική διαγραφή μεγάλου μέρους του και εξασφάλιση ευνοϊκών όρων αποπληρωμής του υπολοίπου αναλόγως των ρυθμών ανάπτυξης της οικονομίας.
Επίσης, κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, προφανώς όχι όλου, αφού έσπευσε να συμπληρώσει ότι «όσοι ιδιώτες μέτοχοι δεν δύνανται να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες τους, να παραδίδουν τα κλειδιά στο Δημόσιο». Ανάπτυξη με επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες, στοχευμένη χρηματοδότηση παραγωγικών κλάδων, εθνική στρατηγική για την ανάπτυξη της αγροτικής και κτηνοτροφικής οικονομίας, κοινωνικοποίηση σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πόρων. Τέλος, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και εγγυημένη πρόσβαση σε δημόσια αγαθά και βασικές υπηρεσίες, καταπολέμηση της ανεργίας με στοχευμένους πόρους για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Πρόκειται για έναν αχταρμά προτάσεων που εκμεταλλεύονται την αγωνία του λαού υποσχόμενες εύκολες και ανώδυνες λύσεις στα οξυμένα προβλήματά του. Είναι πασιφανές ότι πολλές απ' αυτές τις προτάσεις, αν όχι όλες, προσκρούουν στη διακηρυγμένη και αδιαπραγμάτευτη ευρωενωσιακή στρατηγική υπέρ των μονοπωλίων, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ουδόλως αμφισβητεί, απεναντίας υπερασπίζεται με σθένος την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Αλλωστε και η γενική ιδέα μιας ανάπτυξης που θα υπηρετεί το λαό έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το γεγονός ότι όλοι οι μοχλοί ανάπτυξης βρίσκονται στα χέρια του κεφαλαίου.
Εξάλλου ο ίδιος δήλωσε ότι «αν μιλήσουμε θεωρητικά μια άλλη διακυβέρνηση (...) τις δημόσιες περιουσίες που θα έχουν εκποιηθεί (...) δεν είναι εύκολο να τις επαναφέρει» και απείλησε ξανά για «ειδικά δικαστήρια».
Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το εάν θα δεχόταν να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ είπε ότι: "Δεν μισώ το ΠΑΣΟΚ, το νοσταλγώ αλλά δεν υπάρχει πια το ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε κάποτε" και συνέχισε : "Σήμερα δεν έχουμε ΠΑΣΟΚ έχουμε το κόμμα του μνημονίου"
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι ότι είχαμε καμιά αμφιβολία, αλλά πως να το κάνουμε όταν σε επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι ότι θέλουν να γίνουν ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ νιώθεις μια ικανοποίηση ότι δεν έπεσες έξω. Και μια θλίψη. Για το χρόνιο κατάντημα της "αριστεράς". Άντε ποιος έχει σειρά τώρα;
Μετεγγραφή από
http://antigeitonies.blogspot.com/