Στα ύψη η εκμετάλλευση.

Η λέξη «αθλιότητα» δε φτάνει για να περιγράψει την πολιτική τους.

Με μοντέλο την Θάτσερ, με χτύπημα του μεροκάματου ώστε να πέσει στα 25 ευρώ, με νόμο που θα δικάζει ως τρομοκράτη όποιον λέει πως έχει δίκιο ο απεργός, και μια αστυνομική μεραρχία άμεσης επέμβασης η κυβέρνηση και ο Τύπος που στηρίζει την πολιτική της δίνουν μ' ένα συνοπτικό τρόπο το πραγματικό νόημα της «ελευθερίας».

Η αστική δημοκρατία δεν χάνει ευκαιρία να θυμίσει πως είναι νέτα σκέτα μια δικτατορία του κεφαλαίου με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Ο στόχος της εξομοίωσης των δημοσίων υπαλλήλων με τους πρωτοεισερχόμενους στην παραγωγή, αυτούς δηλαδή που στην πράξη πια θα μπαίνουν με 25 ευρώ μεροκάματο, για να περπατήσει απαιτεί ένταση της αντίστοιχης προπαγάνδας. 

Μιας προπαγάνδας που θα ξεκινά από την προσπάθεια να περάσει σαν αυτονόητο ότι ο δημόσιος τομέας ήταν αντιπαραγωγικός (χωρίς να εξηγεί πως αυτός ο δημόσιος τομέας υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο όλες τις μέχρι τώρα ανάγκες του κεφαλαίου) και θα φτάνει ως την ξεδιάντροπη συκοφάντηση των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Η κυβέρνηση έχει δέσει το γάιδαρό της. Ελέγχει απόλυτα την κορυφή του συνδικαλιστικού κινήματος, από τη ΓΣΕΕ που πλέον καθορίζει τα μεροκάματα όχι μόνο με συλλογικές συμβάσεις ντροπής, αλλά και σαν «ΜΚΟ» που προσλαμβάνει με μεροκάματο 25 ευρώ, ως την ΑΔΕΔΥ με κεντρική αποστολή να πείθει τους εργαζόμενους να είναι κόσμιοι ως κρατικοί υπάλληλοι...

Για τους υπόλοιπους, τους ανεξέλεγκτους, εκτός από την προπαγάνδα που χαρακτηρίζει δολιοφθορά την απεργία, χτίζει ένα νομικό οπλοστάσιο σύμφωνα με το οποίο όχι μόνο η απεργία π.χ. στη ΔΕΗ θα ισοδυναμεί με τρομοκρατική πράξη (αυτό προβλέπεται ήδη από τον ευρωτρομονόμο) αλλά και η έκφραση γνώμης υπέρ αυτής της απεργίας θα διώκεται ως επικίνδυνη για τη δημόσια ασφάλεια.

***

Το θέμα της ιδεολογικής κυριαρχίας ξανά στο προσκήνιο. Την οποία, σύμφωνα με τον Π. Μανδραβέλη, κερδίζει και πάλι ο καπιταλισμός που γνώρισε στον καιρό της Θάτσερ και του Ρίγκαν τη μεγάλη του ανάπτυξη. Τσακίζοντας την εργατική τάξη; Ψιλά γράμματα αυτά. Το βεβαιώνει και ο έτερος των «θεωρητικών» αυτού του χώρου, ο Ανδριανόπουλος, με άρθρο του στο ΒΗΜΑ: Μόνο ο ακόμα πιο λεύτερος καπιταλισμός μπορεί να δώσει τη λύση.

Ποια είναι η λύση; Το μεροκάματο που θ' αντιστοιχεί στην κατώτερη σύνταξη, με κεφαλιάτικα 150 ευρώ στον νταβατζή της περίφημης «Κοινωνίας των Πολιτών» και χωρίς την ύπαρξη των ενοχλητικών ταξικών συνδικάτων. Οχι για να γυρίσει πίσω έναν αιώνα τα πράγματα, όπως κακώς λέγεται, αλλά για να τα εκτινάξει στο μέλλον, καθώς από τη σκοπιά των καπιταλιστών αυτό που συμβαίνει είναι... πρόοδος.

Ομως, κι από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, πολλά απ' αυτά που συμβαίνουν στην παραγωγή πρόοδος είναι. Πρόκειται για τη γιγάντια ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων, που όμως δεν χωράνε πια στις ασφυκτικές καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (αυτό είναι το πραγματικό χτες). Αυτές οι σχέσεις του χτες είναι που ζητάνε να δουλεύει ο εργάτης 8ωρο όταν μπορεί να δουλεύει 5ωρο και πάλι να χάνει ένα σημαντικό μέρος από την απλήρωτη εργασία του.

Αυτή η αντίφαση πληρώνεται ακριβά από την εργατική τάξη, που μπορεί να λύσει το πρόβλημα μόνο κόβοντας το δεσμό της με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Επειδή αυτό είναι που γίνεται ξανά όλο και πιο καθαρό, επειδή αυτό γίνεται όλο και πιο καθαρό εκεί όπου το ταξικό κίνημα βάζει την σφραγίδα του, γι' αυτό και εν μέσω θέρους οι προπαγανδιστές παίρνουν θέση.

***

Στα διάφορα που αποκαλύπτονται για τις ΜΚΟ, καταπίνεται το γεγονός ότι με τις συμφωνίες που υπογράφουν ανατρέπονται άρδην οι εργασιακές σχέσεις. Ο περιορισμός του θέματος στο νέο ρουσφετολογικό μηχανισμό που στήνεται κρύβει τη μεγάλη ανατροπή, την όλο και πιο ανεξέλεγκτη ελευθερία του κεφαλαίου να καθορίζει τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Αυτή η ελευθερία έχει - σύμφωνα με ορισμένα στοιχεία στον κυριακάτικο Τύπο - σαν αποτέλεσμα εκεί που το 1% των πλουσίων των ΗΠΑ εισέπραττε το 1976 το 9% του ΑΕΠ, σήμερα αυτό το 1% εισπράττει το 25% του αμερικανικού ΑΕΠ.

Μια τέτοια ελευθερία θα παρουσιάσει ο Παπανδρέου στη ΔΕΘ σαν πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανεργίας. Δεν πρόκειται για απλή ανακύκλωση ανέργων, είναι απόπειρα να εκτιναχτεί στα ύψη ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ