Το αστείον του πράγματος... και το τραγικό της υπόθεσης.

Τέσσερις διαδοχικές παρατάσεις έλαβε ο διεθνής μειοδοτικός διαγωνισμός για το πολυδιαφημισμένο Εμπορευματικό Κέντρο του Θριασίου - που μέχρι στιγμής έχει στοιχίσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο - για να έρθει πριν από λίγο διάστημα η διοίκηση της «ΓΑΙΑΟΣΕ» - θυγατρικής του ΟΣΕ - να ανακοινώσει σχετικά με το εν λόγω έργο πως «δεν υποβλήθηκε καμία προσφορά και ως εκ τούτου ο διαγωνισμός κηρύχτηκε "άγονος"». 
Ισως να φαίνονται αστείες σήμερα οι περσινές κυβερνητικές εξαγγελίες αναφορικά με την υλοποίηση του «μεγάλου έργου» το οποίο θα άλλαζε «τον αναπτυξιακό χάρτη στις χερσαίες μεταφορές» ή ακόμα περισσότερο να ξεπερνούν και τα όρια της  
φαιδρότητας οι «διαρροές» από πλευράς υπουργείου Υποδομών και άλλων συναρμόδιων υπουργείων, για την «τιτάνια μάχη» που έδιναν μεταξύ τους κατασκευαστικοί όμιλοι, ναυτιλιακές μεταφορικές εταιρείες, για το ποιος θα πρωτοπρολάβει να κηρυχτεί ανάδοχος του έργου.
Μέχρι και το όνομα της «COSCO» είχε πέσει στο «τραπέζι» και έπιαναν... φωτιά οι δημοσιογραφικές πένες και τα μικρόφωνα για να περιγράψουν τις «λεπτομέρειες» από το ραντεβού του πρώην υπουργού Υποδομών Δ. Ρέππα με το αφεντικό της COSCO» Κάπτεν Γουέι...


Πραγματικά σήμερα, όλα τα παραπάνω ακούγονται αστεία, ωστόσο στην πραγματικότητα είναι κάτι περισσότερο από τραγικά, αν μαζί με αυτά συνυπολογίσει κανείς ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραχωρούσε για 40 χρόνια μία έκταση 2.200 στρεμμάτων, στην οποία έχουν δαπανηθεί τεράστια ποσά για την ανάπτυξη υλικοτεχνικών υποδομών και βρίσκεται σε σημείο που συνδέεται το λιμάνι του Πειραιά και το «Ελ. Βενιζέλος». 
Κι για όλα αυτά το ελληνικό Δημόσιο θα εισέπραττε ένα ετήσιο αντάλλαγμα καθώς και ένα ελάχιστο μέρος των μετοχών της εταιρείας. 
Αλλά ούτε και με αυτούς τους εξευτελιστικούς όρους βρήκαν «ανάδοχο» και αποφάσισαν να το λειτουργήσει ο ΟΣΕ μόνος του, με όσες υποδομές είχαν ήδη κατασκευαστεί, λαμβάνοντάς το ουσιαστικά «προίκα» σε μια προσπάθεια να γίνει περισσότερο «ελκυστικός». 
Γιατί κι ο σιδηρόδρομος για πούλημα πάει. 
Και σε τελική ανάλυση, για πιο λόγο τα «κοράκια» των πολυεθνικών ομίλων να επενδύσουν, έστω και «κοψοχρονιά», σε κάποιο έργο, όταν μπορούν ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα να το κάνουν, σχεδόν, σε τιμές «Κίνας», παίρνοντας μάλιστα «δύο σε τιμή του ενός»;