Μερικές διόλου ευχάριστες σκέψεις ...

Αναδημοσίευση απο: γλόμπινγκ

Με όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ευρώπη (και όχι μόνο),  από την χώρα μας μέχρι και την Ισπανία, και σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς, καταλαβαίνει κανείς ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας κατάστασης η οποία δεν θα μπορεί για πολύ καιρό ακόμα να είναι ελεγχόμενη. 

Από την μία έχουμε τις «αγορές» και από την άλλη έχουμε τον λαό, τους δυο δηλαδή διακριτούς πόλους του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής. Παρατηρώντας λοιπόν όλα αυτά, δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε, ότι αρχίζει να δημιουργείται μια κατάσταση που οι αντιθέσεις μεταξύ των αγορών, αλλά και οι αντιθέσεις μεταξύ του κόσμου του κεφαλαίου και του λαού, γίνονται ολοένα και πιο έντονες και οι μεταξύ τους σχέσεις ολοένα και πιο συγκρουσιακές.

Τόσο ο κόσμος του κεφαλαίου, όσο και ο λαός (άσχετα αν ακόμα δεν του έχει γίνει συνείδηση), αρχίζουν και οι δυο να ξύνουν τα μολύβια τους έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν ως επιθετικά όπλα. Είναι βέβαια ακόμη νωρίς και ο κόσμος του κεφαλαίου δείχνει να έχει το πάνω χέρι και να χρησιμοποιεί τον λαό ως μοχλό στις ενδοιμπριαλιστικές του αντιθέσεις, όμως τα πράγματα γρήγορα αλλάζουν. 
Έτσι λοιπόν οι ισχυρές πιέσεις που ασκούν στον κόσμο της εργασίας, η αδυναμία τους όχι απλά να δώσουν διέξοδο στα προβλήματα των εργατών αλλά να τους οδηγούν συνέχεια σε αδιέξοδα και η εκπληκτική αποθράσυνσή τους, δείχνουν να ευνοούν την ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης του κόσμου. 

Οι αντιδράσεις έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται μαζικές και τα πνεύματα να οξύνονται, μπορεί μεν από την πλευρά του λαού αυτό να μοιάζει με ξέσπασμα οργής ή φωνή διαμαρτυρίας, όμως τα συνεχή μαστιγώματα που δέχεται και η ενίσχυση των μέτρων καταστολής σε συνδυασμό με τα μυριάδες αδιέξοδα θα τον κάνουν αργά ή γρήγορα (και στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει το ποτέ δεν είναι αργά) να συνειδητοποιήσει δυο πράγματα. 
Το ένα είναι το «ή τους αλλάζουμε ή μας βουλιάζουνε»[1] και το δεύτερο είναι ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον θρόνο τους απλά και μόνο επειδή τους το ζητάμε ή επειδή ρίχνουμε που και που καμιά μολότοφ στα όργανα της «τάξης», που αποτελούν και την φυσική τους ασπίδα»

Από την πλευρά τους οι πλουτοκράτες, με αφορμή και αιτία την βαθιά οικονομική κρίση, που οξύνει τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και αυξάνει την δυσαρέσκεια του λαού, δεν το έχουν και πολύ να μας βυθίσουν ακόμα και σε πόλεμο προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να μηδενίσουν τα κοντέρ, για να υπάρχει και πάλι «ανάπτυξη». Τα πράγματα φυσικά είναι ακόμα ρευστά, αλλά σε κάθε περίπτωση καλό θα είναι να το έχουμε και αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Και επειδή εμένα τελευταία δεν είναι στο πίσω αλλά στο μπροστά μέρος του μυαλού μου το ενδεχόμενο του πολέμου, θα μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις πάνω σε αυτό. Αν και στην εποχή μας δεν έχουν εξαλειφθεί οι πυρήνες μαρξιστικής/λενινιστικής σκέψης και τα κομμουνιστικά κόμματα, σίγουρα οι θεωρίες αυτές δεν δείχνουν να είναι τόσο δημοφιλής και να έχουν τέτοια απήχηση στον λαό, όπως είχαν κατά την περίοδο γύρω από τον πρώτο, αλλά και την περίοδο γύρω από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.  Οι δυο ιμπεριαλιστικοί παγκόσμιοι πόλεμοι του παρελθόντος και τα δεινά που αυτοί επέφεραν, οδήγησαν σε πολύ σημαντικές εξελίξεις όσον αφορά την διάδοση των κομμουνιστικών θεωριών και την ανάδυση των σοσιαλιστικών κρατών. Χοντρικά, ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έθεσε υπό αμφισβήτηση τα απολυταρχικά παρωχημένα καθεστώτα της Ευρώπης και άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή τους, με αποκορύφωμα την Οκτωβριανή επανάσταση. Ενώ ο δεύτερος, αποτέλεσμα προβληματικών οικονομικών συνθηκών(αντίστοιχων με την σημερινή κρίση), έντονων πολιτικών αντιθέσεων και της διάδοσης του Φασισμού/Ναζισμού που βασιζόταν στον εθνικισμό, εξύψωσε το γόητρο της Σοβιετικής Ένωσης, που έπαιξε τον πρωταγωνιστικό και αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου.


Αν φέρουμε όμως το πράγμα στο σήμερα διαπιστώνουμε ότι ένας ενδεχόμενος πόλεμος εκτός του ότι θα έχει τραγικές επιπτώσεις για τον λαό, ειδικά με τα καινούρια οπλικά συστήματα, εκτός του ότι μπορεί πραγματικά να αλλάξει το πρόσωπο του πλανήτη, έχει και μερικά ακόμη συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τους προηγούμενους. Θα είναι για παράδειγμα ένας πόλεμος όπου το εθνικιστικό στοιχείο δεν θα είναι πια τόσο έντονο(όχι πως δεν θα απευθυνθούν στα πατριωτικά συναισθήματα του λαού προκειμένου να τον βάλουν να αιματοκυλιστεί). Επίσης δεν ξέρουμε αν θα εκφραστεί ως πόλεμος ιδεολογιών, όπως ήταν για παράδειγμα ο  Β Παγκόσμιος που οι ιδεολογίες των αντιμαχόμενων πλευρών, αλλά και μεταξύ των συμμάχων, είχαν μεγάλη σημασία. Ναι μεν υπάρχουν και σήμερα «σοσιαλιστικά» κράτη, όμως δεν ξέρω αν μπορούμε στα περισσότερα από αυτά να βγάλουμε τα εισαγωγικά. Υπάρχει από την άλλη και ο μουσουλμανικός κόσμος, αλλά και εκεί υπάρχουν τόσα πολλά διαπλεκόμενα που το βλέπω κάπως απίθανο να είναι ή να παρουσιαστεί ως αντίπαλο δέος. Κατ εμέ, στο διόλου απίθανο ενδεχόμενο πολέμου ως κορύφωση της κρίσης, θεωρώ ότι τα στρατόπεδα θα καθοριστούν από το κεφάλαιο με διαφορετικά κριτήρια, ανάλογα με τις ενδοιμπεριαλιστικές σχέσεις/αντιθέσεις, που στην εποχή μας είναι πιο περίπλοκες παρά ποτέ, για αυτό είναι και δύσκολο να γίνει η οποιαδήποτε πρόβλεψη. Με λίγα λόγια αυτός ο πόλεμος θα είναι λιγότερο από κάθε άλλη φορά πόλεμος ιδεολογιών ή εθνικών/φυλετικών ομάδων και περισσότερο από κάθε άλλη φορά πόλεμος οικονομικών συμφερόντων.

Υπάρχουν όμως μυριάδες αναπάντητα ερωτήματα ουσίας όπως:

Μπορεί να αποφευχθεί ένας γενικευμένος πόλεμος και αν ναι πως;

Μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς οι κομμουνιστές για να οδηγήσουμε τον λαό προς την επανάσταση και τον σοσιαλισμό ή δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες που θα κάνουν την δουλειά μας πιο εύκολη;

Αν όντως γίνει πόλεμος αυτός τελικά θα ωφελήσει ή θα ζημιώσει το καπιταλιστικό σύστημα, αν το ζημιώσει θα στραφεί ο λαός προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό ή θα καταφέρει το σύστημα τελικά να αναδιπλωθεί με τα γνωστά του τεχνάσματα;[2]

 Τι βάρος έχει το οικολογικό ζήτημα, πόσο έχει πραγματικά επιβαρυνθεί ο πλανήτης, πόσα ακόμα χρόνια μπορεί να γίνεται αλόγιστη κατάχρηση του υλικού κόσμου μέχρι ο πλανήτης να γίνει μη κατοικήσιμος για το ανθρώπινο είδος; Πόσο μπορεί να τον επιβαρύνει ένας ενδεχόμενος πόλεμος με όλα τα απίστευτης καταστροφικής δύναμης σύγχρονα όπλα;

 

Μήπως τελικά η ανθρωπότητα δεν θα προλάβει να οδηγήσει αποφασιστικά την κοινωνία προς το εξελικτικό εκείνο βήμα δηλαδή σοσιαλισμό και μετέπειτα τον κομμουνισμό;

Υπάρχουν πολλά ακόμα ερωτήματα όμως αρκετά σας συσκότισα και σας τρομοκράτησα με πράγματα για τα οποία απάντηση δεν υπάρχει. Απλά τελευταία με ταλανίζουν συνεχώς σκέψεις με το αν θα προηγηθεί της επανάστασης πόλεμος, αν μπορεί αυτός να αποφευχθεί, άμα τελικά η ανθρωπότητα βγάλει τα ίδια της τα μάτια ή πάει πολλά χρόνια πίσω κ.α. Εμείς πάντως δεν έχουμε άλλο δρόμο πέρα από αυτόν του αγώνα, της αντίστασης και της αντεπίθεσης για την ανατροπή, και στο δρόμο αυτό πρέπει την μοιρολατρία να την αποφύγουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Όχι βέβαια μόνο τα πρόσωπα αλλά το ίδιο σύστημα και τους θεσμούς του

[2] Όπως έγινε με τα «σοσιαλιστικά», τα εργατικά και τα λοιπά ανά την Ευρώπη κόμματα στην περίπτωση του β παγκοσμίου και σε επίπεδο οικονομίας με τον κενσυανισμό;