Διαχείριση του υπαρκτού κοινωνικού καθεστώτος ή καθολική του άρνηση;

Είναι χαρακτηριστική η αγωνιώδης επίμονη προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να πείθει σε κάθε πολιτικό βήμα της, σε κάθε ενέργειά της για τη δικαιολόγηση συγκεκριμένων αντιλαϊκών μέτρων και αποφάσεων στο γενικό πλαίσιο της πολιτικής της. 

Αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια κατανοείται λόγω των ισχυρών πιέσεων που δέχονται βουλευτές, στελέχη και μέλη του ΠΑΣΟΚ από ευρύτατα λαϊκά στρώματα που αποτέλεσαν την εκλογική και κομματική του βάση. 

Η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει καταδικάσει επανειλημμένα την πολιτική του των προηγούμενων δεκαετιών ως παρωχημένη, μη ανταποκρινόμενη στις σύγχρονες ανάγκες εκτεταμένων διαρθρωτικών αλλαγών. 

Αυτό ομολογεί τη βαθιά δομική ιδεολογικοπολιτική του αλλαγή ακόμη κι από θέσεις σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, αντιλήψεις και ενέργειες που αποτελούσαν δειλά βήματα ξεχασμένων υποσχέσεων για μια νέα Ελλάδα ισότητας και δικαιοσύνης.

Ομολογεί τη βαθιά αρνητική μετάλλαξη των πιο στοιχειωδών πολιτικών κανόνων, που αγγίζει τα όρια «πολιτικού πατροκτόνου». 

Ως εκ τούτου το ζήτημα της κρίσης του ΠΑΣΟΚ είναι βαθιά ιδεολογικοπολιτικό. Οσοι πίστεψαν στη δήθεν δημιουργία μιας «νέας Ελλάδας της δημοκρατίας, της προόδου και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» δοκιμάζονται στο τωρινό ιδεολογικοπολιτικό χωνευτήρι του ΠΑΣΟΚ, που αρνείται ακόμη και τα πρώτα δειλά βήματα της πρώτης κυβερνητικής τετραετίας.

Ωστόσο, η ιστορία της σοσιαλιστικής προοπτικής δε σταματά εδώ. 

Τα πολιτικά κενά σύντομα αποκαλύπτονται από φορείς και κόμματα που στο μακρύ διάβα του χρόνου μπόρεσαν να σταθούν όρθια. 

Κι όχι μόνο αυτό. Μπορούν να τινάζουν από πάνω τους μικρά και μεγάλα ψεγάδια του παρελθόντος, να ανανεώνουν την ιδεολογική και πολιτική τους φαρέτρα και να προχωρούν με σύγχρονη επαναστατική αντίληψη. 

Εχουν την ικανότητα να καταλαβαίνουν ότι η διαρκής επαναστατική αμφισβήτηση και η ορθολογική παρέμβαση ολοκληρώνονται όταν δογματικά κατεστημένα που ο εμπειρικός χρόνος απέδειξε την άκρως αρνητική τους παρουσία πετιούνται στο καλάθι της ιστορικής αχρηστίας. 

Αυτά τα κόμματα και οι φορείς δύνανται νηφάλια να πουν ότι αγγίζουν και στο ελάχιστο το σφυγμό της Ιστορίας.

Είναι η ιστορική πάγια ερώτηση της εποχής μας: Διαχείριση του υπαρκτού κοινωνικού καθεστώτος ή καθολική του άρνηση; 

Συνεχής ενίσχυση της ανάπτυξής του ή επαναστατική του αντικατάσταση με ανάπτυξη της σχεδιασμένης σοσιαλιστικής οικονομίας; 

Η πάγια ιστορική αυτή ερώτηση επεκτείνεται και στο πολιτικό εποικοδόμημα: Αστική δημοκρατία ή σοσιαλιστική δημοκρατία; 

Εμμεσος αστικός κοινοβουλευτικός έλεγχος ή άμεσος εργατικός έλεγχος με άμεση ανακλητότητα πολιτικών και κρατικών υπαλλήλων; 

Επιβολή νόμων και διαταγμάτων με το μηχανισμό της αστικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ή δημιουργία εργατικού νομοθετικού πλαισίου που εξυπηρετεί τη σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία και την πλέρια κάλυψη λαϊκών, εθνικών και κοινωνικών αναγκών; 

Αυτόνομη εθνική λαϊκή παρουσία ή εξαρτημένη από το σύμπλεγμα ντόπιων και ξένων ολιγαρχικών συμφερόντων; 

Αυτές οι καίριες ερωτήσεις διαπερνούν την κρίση του ΠΑΣΟΚ και την εμφανή διάσταση απόψεων μεταξύ της κορυφαίας του διεύθυνσης και της κομματικής εκλογικής του βάσης.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ