Τα σχέδια καταστολής του λαϊκού κινήματος, όπως παρουσιάστηκαν σε σχετικό νομοσχέδιο των υπουργείων Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη - με το οποίο περιορίζονται τα συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα των εργαζομένων - δεν πρέπει να περάσουν.
Ο λαός, οργανωμένα και συντεταγμένα, να τα ακυρώσει στην πράξη, να μην επιτρέψει την καταπάτηση ακόμη και των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων του.
Με γενικό ξεσηκωμό και πρωτοβουλίες ενημέρωσης και αντίστασης οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να ματαιώσουν τα σχέδια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Με οργάνωση σε κάθε τόπο δουλειάς - εκεί που ξεκινάει και τελειώνει η βία της εξουσίας των μονοπωλίων και του κεφαλαίου - να παλέψουν για δικαιώματα και ελευθερίες στα γκέτο της εργοδοσίας.
Να αγωνιστούν ενάντια σε κάθε περιορισμό μέσα και έξω απ' τους χώρους δουλειάς, σε κάθε πτυχή της ζωής της εργατικής τάξης, με το πρόσχημα της δήθεν «προστασίας των πολιτών».
Ο περιορισμός των διαδηλώσεων, η επέκταση των μηχανισμών παρακολούθησης και καταστολής, η επέκταση της χρήσης καμερών, δεν έχουν καμιά σχέση με την «προστασία των πολιτών». Το μόνο που κάνουν είναι να θωρακίζουν παραπέρα την πολιτική και οικονομική εξουσία των μονοπωλίων. Ερχονται σε συνέχεια της ίδιας πολιτικής που το στόχαστρό της είναι μόνιμα στραμμένο στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Είναι μέτρα, που προπαγανδίζονται από τους δημοσιολόγους ως αναγκαία, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση πότε την «ευπρεπή λειτουργία της πόλης», πότε «τον εμπορικό κόσμο» και πότε «την ταλαιπωρία των πολιτών».
Ολες αυτές οι προφάσεις δεν είναι παρά το προπέτασμα καπνού για να κρυφτεί πίσω του ο ταξικός χαρακτήρας αυτών των μέτρων.
Αλλωστε, καθόλου τυχαία, τα ίδια μέτρα είχαν εξαγγελθεί και από την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, δείχνοντας την ταύτιση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Σήμερα, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, η ελευθερία και όλες οι υπόλοιπες μεγαλοστομίες, που κατά καιρούς «εκτοξεύονται» απ' τα χείλη των πολιτικών εκπροσώπων των αστικών κομμάτων και των δημοσιογράφων τους, αποκαλύπτονται και παίρνουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα ως δικτατορία των μονοπωλίων.
Αν σε αυτά προσθέσουμε πως το «ιερό δικαίωμα της απεργίας» καταστρατηγείται μόνιμα - 9 στις 10 δικαστικές αποφάσεις χαρακτηρίζουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές - τότε μπορούμε να αντιληφθούμε τίνος είναι αυτή η «δημοκρατία».
Συνεπώς, η καταστολή και η ποινικοποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων αποτελούν το αναγκαίο συμπλήρωμα της αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού, ενάντια στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Η «Σιδερένια Φτέρνα» των μονοπωλίων είναι αδίστακτη.
Οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δεν έχουν άλλη επιλογή, από την οργάνωση και τον αγώνα, που θα αμφισβητεί αυτή ακριβώς την εξουσία τους. Είναι, άλλωστε, αυτή η εξουσία, που σήμερα δείχνει και τα δύο της πρόσωπα:
Αν το ένα της πρόσωπο φαίνεται με την ένταση των μέτρων καταστολής, το άλλο βρίσκεται μέσα στους χώρους δουλειάς, με την ένταση της εκμετάλλευσης, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την καταπάτηση των συλλογικών συμβάσεων, τα εργοδοτικά εγκλήματα και την τρομοκρατία.
Αυτή είναι η εξουσία που πρέπει να ανατραπεί με αγώνα και οργάνωση παντού και πρώτα απ' όλα στους χώρους δουλειάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου