Ο νεορομαντικός ποιητής Σταύρος Σταυρόπουλος με το τελευταίο βιβλίο του «Πιο νύχτα δεν γίνεται», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Οξύ», παίρνει θέση στα αποτρόπαια γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ετσι μας θυμίζει πως οι λέξεις είναι πράξεις και ότι ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ένας ακόμη παθητικός θεατής.
-- Ποια είναι η θέση των διανοουμένων στη σημερινή ζοφερή κατάσταση;
-- Αυτό που εμφανίζεται ως πνευματικός κόσμος σήμερα είναι μια κρατικοδίαιτη επιχείρηση, ένα εργοστάσιο προβολής του Εγώ, που διαρκώς δικαιώνει τη ρήση του Αϊζενχάουερ:
«Διανοούμενος είναι αυτός που χρειάζεται περισσότερες από τις αναγκαίες λέξεις για να πει περισσότερα απ' όσα γνωρίζει». Γύρω απ' αυτήν δορυφορούν διάφορα «μαγαζάκια» που θέλουν να μεγαλώσουν την πελατεία τους. Η πάγια τακτική κάθε εξουσίας είναι να εξαγοράζει φωνές για να τις στοιχίζει ομοιόμορφα και ομοιόχρωμα στο πλευρό της. Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι είναι σοβαρότερη η οικονομική κρίση από την κρίση πολιτισμού. Εχουν τους λόγους τους.
Σήμερα έχουμε την επιστολή των 32. Πολύ ωραία. Οι. «πνευματικοί ταγοί» την έγραψαν κρυφοκοιτάζοντας λοξά το είδωλό τους στον καθρέφτη. Καμαρώνοντας την υπογραφή τους. Αυτό είναι σαφές από το ύφος των επιστολών. Δεν βγαίνει καμία αγωνία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αυτοπροσδιοριστούν ως ελίτ. Ομως η θέση ενός διανοούμενου είναι πάντα η σιωπή. Η περισυλλογή. Η λύπη. Αυτά δεν περιφέρονται. Δεν βαφτίζονται στην κολυμπήθρα της εξουσίας. Η σιωπή είναι η πιο επικίνδυνη διαδήλωση. Αυτήν φοβάται περισσότερο το σύστημα.
-- Τα κείμενα τον δέκατου βιβλίου σου «Πιο νύχτα δεν γίνεται» μοιάζουν με ασπρόμαυρα όνειρα. «Αληθινό είναι μόνο ό,τι ονειρευόμαστε» λες.
-- Ζούμε αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα κρυμμένοι καλά σε εξωτερικούς ερεθισμούς παραδομένοι σε ανειλικρινείς σχέσεις, τρομαγμένοι από τις αντιφάσεις μας, σχεδόν μεταλλαγμένοι. Εχουμε την άποψη που μας επιβάλει ο χώρος και ο χρόνος μας. Η κατάσταση του ονείρου είναι μια δεύτερη συνειδητότητα, πολυτελώς ειλικρινής, που αγγίζει αυτό που πραγματικά μας χαρακτηρίζει.
Ναι, αυτά τα κείμενα είναι, κατά έναν τρόπο, τα όνειρα που βλέπω με ανοιχτά μάπα. Το υλικό που έμεινε για να ονειρεύομαι τις αναμνήσεις μου. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα χαρακτηρίσω. Εγώ, βλέπεις, είμαι με τις λέξεις, όχι με τα κινήματα. Ακούω προσεκτικά αυτό που μου λένε.
-- «Η ακραία ηδονή είναι ακραία οδύνη». Θα ήθελα είναι μικρό σχόλιο...
-- Η λογοτεχνία είναι ένας προορισμός. Ενας άλλος είναι η ζωή. Συναντώνται μόνο όταν βιώνονται σε ακραίο βαθμό. Ανάμεσά τους κατοικεί ο πόνος. Η οδύνη γι' αυτό που δεν θα 'ρθει ποτέ. Είναι το εισιτήριο της ηδονής που πληρώνουμε. Παρ' όλα αυτά είναι μια θριαμβευτική είσοδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου