Την τελευταία πενταετία, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει μισή τουλάχιστον ντουζίνα προτάσεις συμμαχίας από τα πάνω.
Σταχυολογούμε ενδεικτικά: Τρίτος πόλος, αντιδεξιό μέτωπο (χάριν του οποίου το ΠΑΣΟΚ βαφτίστηκε δύναμη της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης»), αντικυβερνητικό μέτωπο, συνάντηση της ριζοσπαστικής αριστεράς και δυνάμεων απ' το σοσιαλιστικό χώρο, πλατιά προοδευτική αντιμνημονιακή συστράτευση και τελευταία, συνάντηση δυνάμεων της αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και της λαϊκής δεξιάς για έναν νέο συνασπισμό εξουσίας! Το «πασπαρτού» ήταν και παραμένει η πρόταση για «ενότητα της αριστεράς»...
Στο ενδιάμεσο, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αυξομείωνε την ένταση της αντιδικομματικής της ρητορείας, πότε «φλέρταρε» ανοιχτά με το ΠΑΣΟΚ και πότε συγκαλυμμένα, πότε του απηύθυνε προτάσεις συνεργασίας και πότε χαρακτήριζε μια συνεργασία μαζί του σαν«κάθοδο στον Αδη»! Αυτά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Γιατί στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο χώρο της τοπικής διοίκησης δεν παρατηρήθηκε καμία ταλάντευση στη συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ.
Ο πολιτικός καιροσκοπισμός και ο χαμαιλεοντισμός που διακρίνουν τον οπορτουνισμό, του επιτρέπουν να προσαρμόζεται ταχύτατα στα εκάστοτε δεδομένα, να μεταμφιέζεται για να ξεγελά τον λαό, στην προσπάθειά του να τον σπρώξει στην ενσωμάτωση, να παρεμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών λαϊκών συνειδήσεων και φυσικά να χτυπήσει για λογαριασμό του αστικού συστήματος το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Μπορεί οι προτάσεις συμμαχίας που κατά καιρούς καταθέτει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να μεταβάλλονται για να προσαρμόζονται στην συγκυρία, κοινός παρονομαστής τους όμως ήταν και παραμένει η διαχείριση του καπιταλισμού με μέτρα που εφάρμοσε η σοσιαλδημοκρατία πριν από μια 20ετία, σε μια προσπάθεια τότε να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη με έντονο κρατικό παρεμβατισμό και να θωρακίσει την αστική εξουσία, καλλιεργώντας αυταπάτες περί «δίκαιης αναδιανομής του πλούτου», για να κοιμίσει και να ενσωματώσει το εργατικό λαϊκό κίνημα.
Στις σημερινές συνθήκες, οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης και κραδασμών στο αστικό πολιτικό σύστημα, η ίδια πρόταση υπηρετείται με το ευφυολόγημα του «νέου συνασπισμού εξουσίας». Μια κυβέρνηση δηλαδή, που χωράει - όπως λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - δυνάμεις της αριστεράς, δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ ως και τη λαϊκή δεξιά. Σε συνθήκες που οξύνονται στο έπακρο οι ταξικές αντιθέσεις στον καπιταλισμό και στις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η ΕΕ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ανάγει σε μείζον πολιτικό ζήτημα αυτό της αλλαγής στο επίπεδο της διακυβέρνησης και όχι βέβαια τάξης στην εξουσία. Και μόνο αυτό το γεγονός, αποτελεί συμβολή στην προσπάθεια της αστικής τάξης και των κομμάτων της να κρύψουν τα ξεπερασμένα όρια του καπιταλισμού και να τον αναζωογονήσουν μέσα από το ξεπέρασμα της κρίσης σε βάρος του λαού.
Ενα το δίλημμα: Με τον λαό ή τα μονοπώλια
Τι είδους πρόταση είναι αυτή που καταθέτει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, διατυπωμένη μάλιστα απ' τους αυτοαποκαλούμενους «ανανεωτές», που χρεώνουν στο ΚΚΕ «δογματισμό» και «περιχαράκωση» για την πρόταση κοινωνικής συμμαχίας και εξουσίας που αυτό καταθέτει στον λαό; Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε πολιτική συμμαχία από τα πάνω, ενώ σε κοινωνικό επίπεδο χαράσσει διαχωριστικές γραμμές που στόχο έχουν να αποσπάσουν την προσοχή του λαού απ' τη μία και μοναδική πραγματική διαχωριστική γραμμή, αυτή ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό.
Στην πλευρά των μονοπωλίων στέκουν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, κι αυτή την πλευρά αντικειμενικά ευνοούν οι θέσεις και οι προτάσεις του οπορτουνισμού. Στην αντίπερα όχθη συναντώνται εργάτες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, γυναίκες και νέοι, με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες, αντικειμενικά όμως ενωμένοι, αφού κοινά είναι τα προβλήματά τους, κοινά τα συμφέροντά τους, κοινός ο αντίπαλος που πρέπει ενιαία να τον αντιπαλέψουν, οργανωμένα, συγκροτώντας τη δική τους ισχυρή λαϊκή συμμαχία, που θα παλεύει για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, χωρίς μονοπώλια και ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
Αυτήν ακριβώς την προοπτική και το να αποκτήσει η εργατική τάξη και ο λαός συνείδηση της αναγκαιότητας να την διεκδικήσει και να την κατακτήσει, θέλει να τορπιλίσει ο οπορτουνισμός, στο μέτρο βέβαια που το επιτρέπουν οι πενιχρές δυνάμεις του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Για τον λόγο αυτό προτείνει μια συνεργασία από τα πάνω ανάμεσα σε «δυνάμεις της αριστεράς - κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής - δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας, ομάδες και πολιτικά πρόσωπα, προερχόμενα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και που στέκονται από προοδευτική σκοπιά ενάντια στην κυβερνητική πολιτική» και βεβαίως τη «λαϊκή δεξιά». Τις οποίες καλεί σε ένα«πλατύ μέτωπο ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική», ενάντια δηλαδή σε μια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, προς όφελος μιας άλλης.
Τις καλεί να αγωνιστούν για αναδιαπραγμάτευση του χρέους της πλουτοκρατίας, για διαγραφή ενός μέρους του, του «επαχθούς» όπως λέει, αναγνωρίζοντας προφανώς ότι υπάρχει και κομμάτι του χρέους που πρέπει να ξοφλήσει ο λαός, με αιματηρές θυσίες. Ζητάει ακόμα την ανάληψη δράσης απ' την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για ευρωομόλογο, για αναπτυξιακά προγράμματα, για κοινωνικοποίηση δύο - τριών τραπεζών και πάει λέγοντας.
Πρόκειται για προτάσεις που δεν αμφισβητούν ούτε κατ' ελάχιστο τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής απ' τους κεφαλαιοκράτες, την ατομική ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κρύβει από το λαό ότι το ευρωομόλογο είναι και αυτό μορφή δανεισμού για το κεφάλαιο, που θα φορτωθεί στις πλάτες του λαού. Δεν λέει ότι στην ανάπτυξη που οραματίζεται και προπαγανδίζει, οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να δουλεύουν σαν είλωτες, αφού η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα συνεχίσει να βρίσκεται στο κεφάλαιο, που για την ανταγωνιστικότητά του δεν μπορεί παρά να συμπιέζει ολοένα και περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης.
Αλλωστε, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από το νέο συνασπισμό εξουσίας να διασφαλίσει τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, γεγονός που αντικειμενικά οξύνει την επιθετικότητα του κεφαλαίου και δένει χειροπόδαρα το λαό. Ακόμα και αυτές οι δυο - τρεις τράπεζες που υποτίθεται ότι θα είναι κρατικές, θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, στο πλαίσιο του ενδοευρωπαϊκού και παγκόσμιου ανταγωνισμού και με βάση τις δοσμένες συνθήκες της ΕΕ, τις οποίες έχει ψηφίσει και ο ΣΥΝ (π.χ. Μάαστριχτ).
Ολες οι παραπάνω προτάσεις «οικοδομούνται» μάλιστα πάνω στην παραδοχή ότι έχουμε να κάνουμε με «κρίση χρέους» και όχι με μια κλασική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Σύμπτωμα αυτής της κρίσης είναι το υπέρογκο κρατικό χρέος, που δημιουργήθηκε απ' τη διαχρονική πολιτική εξυπηρέτησης και επιδότησης της πλουτοκρατίας με ζεστό χρήμα και άλλα προνόμια.
Ριζικές αλλαγές κι όχι αλλαγή διαχειριστών
Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος, χωρίς να θιχτεί στο ελάχιστο η εξουσία των μονοπωλίων. Δηλητηριάζει συνειδήσεις με απόψεις όπως «η ανάπτυξη θέλει συνθήκες κοινωνικής ειρήνης» ή για τη σπουδαιότητα της «κοινωνικής συνοχής». Κανακεύει το δήθεν «ακομμάτιστο» και«ακηδεμόνευτο» κίνημα αναγορεύοντάς το σε «τομή στα μεταπολιτευτικά χρονικά» και φέρνοντάς το σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο και με το ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, οι αγώνες του οποίου αποτελούν«εξαλλοσύνες», κατά τον Αλ. Τσίπρα.
Ο «νέος συνασπισμός εξουσίας» που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο από μια συγκόλληση κορυφών, ανάμεσα σε δυνάμεις που έχουν υπηρετήσει με συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική των κομμάτων τους και σήμερα διακινούν την αυταπάτη ότι υπάρχει η δυνατότητα για φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης, με αλλαγή κυβέρνησης και χωρίς ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.
Μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την εξουσία των αστών προτείνει και δεν διστάζει για να δώσει υπόσταση στους δυνάμει συμμάχους του, να βαφτίζει «προοδευτικό» το κομμάτι εκείνο του ΠΑΣΟΚ που εκλέχτηκε σε βουλευτικά αξιώματα με το αντιλαϊκό του πρόγραμμα και κάτω από την πίεση του λαού αποστασιοποιείται στα επιμέρους, καλλιεργώντας αυταπάτες για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας.
Αν, όμως, στο εσωτερικό της χώρας είναι αναγκασμένος να «κρύβει λόγια» και να βαφτίζει το κρέας ψάρι, όταν αναφέρεται σε άλλες χώρες, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει τους πραγματικούς, μύχιους πόθους του. Ο Αλ. Τσίπρας ήταν που χαιρέτιζε την εκλογή του γραμματέα του Γαλλικού ΚΚ Π. Λοράν στην προεδρία του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, σαν επιβράβευση «της επιμονής στην επιλογή συμπόρευσης και συστράτευσης με τη ριζοσπαστική και σοσιαλιστική αριστερά στη Γαλλία», δηλαδή με το γαλλικό ΠΑΣΟΚ.
Επιλογή για την οποία ο ίδιος ο Π. Λοράν δηλώνει ευθαρσώς: «Στη Γαλλία, θέλουμε με κάθε τρόπο να νικήσουμε τον Νικολά Σαρκοζί και τη Δεξιά (...) Εχουμε δημιουργήσει εδώ και δύο χρόνια το Μέτωπο της Αριστεράς (...) Στόχος μας είναι να οικοδομήσουμε μια πολιτική πλειοψηφία για την Αριστερά, αλλά για να γίνει αυτό πραγματικότητα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να δεχτεί να απελευθερωθεί από τη νεοφιλελεύθερη λογική που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη».
Είναι αντικειμενικό. Δυνάμεις που η στρατηγική τους δεν αμφισβητεί το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είναι αναγκασμένες να αναζητούν αναβαθμισμένο ρόλο στη διαχείριση του αστικού συστήματος και στην ενσωμάτωση του λαού στην κυρίαρχη πολιτική και στα ιδεολογήματά της. Στο χέρι των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων είναι να τους απομονώσει, να ακυρώσει τον επιζήμιο ρόλο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου