Κάλπικες αντιπαραθέσεις.

Σε μια περίοδο που εντείνεται η επίθεση της πλουτοκρατίας σε όλους τους εργαζόμενους με το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο και την σειρά των κεφαλικών φόρων που έρχονται, προσπαθούν να θολώσουν τα νέρα μιλώντας για τον δημόσιο τομέα που «πρέπει να εξορθολογιστεί», «να μειωθεί το κόστος που πληρώνουν όλοι οι φορολογούμενοι», «να φύγουν οι υπεράριθμοι».

Με αυτή την προπαγάνδα «βομβαρδίζουν» τα ΜΜΕ που ανήκουν στους καπιταλιστές και επηρρεάζουν είναι αλήθεια και λαϊκά στρώματα.

Ετσι επιχειρείται να φύγει από την προσοχή ότι ο κρατικός μηχανισμός στην Ελλάδα πάντα εξασφάλιζε τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών. 

Μεταπολεμικά ο δημόσιος τομέας οικοδομήθηκε έτσι ώστε η αστική τάξη να εδραιώσει την εξουσία της, που κινδύνεψε να χάσει, να φτιαχτούν οι υποδομές που είχε ανάγκη το κεφάλαιο. 

Επομένως οι αστοί μέσω του κράτους δημιουργούσαν συμμαχίες με τμήμα του λαού που χρησιμοποιήθηκε για να προχωρήσουν τα γενικότερα συμφέροντά τους. 

Με τη μεταπολίτευση, είτε με ΝΔ είτε με ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το ρουσφέτι, η εξαγορά συνειδήσεων και η λειτουργία του δημόσιου τομέα ως μηχανισμού εξασφάλισης της πολιτικής πελατείας και υποταγής τμημάτων των εργαζομένων στην αστική πολιτική, συνέχισαν στην ίδια ρότα, στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (πρώην ΔΕΚΟ). Αλλά στις συνθήκες της 10ετίας του '90 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις απελευθερώσεις, η συνεχής ιδιωτικοποίηση κρατικών τομέων της οικονομίας απαιτεί και δραστική μείωση των κρατικών υπαλλήλων. Την ίδια βέβαια στιγμή δημόσιοι τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια έχουν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα.

Ολο αυτό το οικοδόμημα που στήριξε ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός, έρχονται τώρα να το χρεώσουν στο λαό κατακρεουργώντας ό,τι δικαιώματα του έχουν απομείνει. Οι δημόσιοι υπάλληλοι μόνιμοι και ...όμηροι συμβασιούχοι χάνουν μεγάλο τμήμα του εισοδήματός τους, επιδόματα και παροχές. Ετσι τους διαμορφώνουν εργασιακές συνθήκες Κίνας, ενώ ταυτόχρονα αφ' ενός τους συκοφαντούν, ότι π.χ. είναι «άχρηστοι», αφ' ετέρου τους ωθούν στην ανεργία.

Είναι ψευτοδίλημμα η αντιπαράθεση των εργαζομένων, μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Οι εργαζόμενοι σε όποιον κλάδο και τομέα και να βρίσκονται, οι μικρομεσαίοι έμποροι και βιοτέχνες, οι φτωχομεσαίοι αγρότες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι απέναντί τους έχουν τα μονοπώλια και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Με βάση την πείρα τους να απορρίψουν τις δήθεν «λύσεις» για πιο «λειτουργικό κράτος» ή για άλλο «μείγμα διαχείρισης» ή για εξανθρωπισμό του καπιταλισμού. 

Φιλολαϊκή λύση της κρίσης στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει, απλά γιατί δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων - αυτό σημαίνει κρίση - και είναι ανίατη ασθένειά του, γραμμένη στο DNA του συστήματος. Ο δρόμος που έχουν τα λαϊκά στρώματα δεν είναι ούτε η πάλη για να διατηρηθεί το σημερινό δημόσιο σύστημα, που έτσι και αλλιώς δεν καλύπτει τις ανάγκες τους. Εχουν την δική τους λύση και επιλογή. 

Να παλέψουν για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για τη δική τους λαϊκή συμμαχία και εξουσία σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, όπου κουμάντο μπορεί και θα κάνει ο λαός, με τον εργατικό έλεγχο παντού, με κοινωνικοποιημένα τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και τον πανεθνικό σχεδιασμό της οικονομίας και της κοινωνίας, ώστε να ικανοποιούνται οι σύγχρονες, ολοένα και αυξανόμενες, λαϊκές ανάγκες.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ