Δεν είναι μονόδρομος η κόλαση.

Ο νόμος και η τάξη επανήλθαν με δριμύτητα στο κυβερνητικό λεξιλόγιο 

(από κοντά και στο λεξιλόγιο των δημοσιογράφων του αστικού Τύπου που έχουν αναλάβει να θυμίσουν στο πόπολο πως οι νόμοι της αστικής τάξης έχουν την έγκριση της λαϊκής ψήφου). 

Το μήνυμα είναι σαφές: Φιλήσυχοι πολίτες γυρίστε στα καβούκια σας.

Η επίκληση του νόμου και της τάξης είναι προάγγελος για το πώς θα εφαρμοστούν οι αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ.

Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού μόνο με «νόμο και τάξη» μπορεί να γίνει κόλαση η ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων.

Κόλαση την οποία αντιλαμβάνονται κι όσοι αμετακίνητα επιμένουν πως το μέλλον της εργατικής τάξης είναι εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αν όχι αυτής της «κακής», που κυριαρχείται από τους νεοφιλελεύθερους, αλλά της προηγούμενης, ίσως, που είχαν το πάνω χέρι οι σοσιαλδημοκράτες (τα σχετικά άρθρα στην «Αυγή»).

Την ώρα της μεγάλης σφαγής, η τέτοιου τύπου «κριτική» στις αποφάσεις της συνόδου μοιραία συνοδεύεται και από προτάσεις όπως «να πληρωθεί μόνο το νόμιμο χρέος» και «να επιβληθεί κοινωνικός έλεγχος στις τράπεζες» (προτάσεις του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ).

Προτάσεις που είναι μεν ανώδυνες, αλλά δεν φτάνουν. Ετσι, συμπληρώνονται και με μια εφόλης της ύλης πολιτική πρόταση: «τη μεταπολίτευση του λαού», που όπως διευκρινίζουν οι εμπνευστές της δεν θα είναι λαϊκή εξουσία, αλλά κάτι που θα παίρνει υπόψη την «πλατεία», θα αμβλύνει δηλαδή και θα εκτονώνει τη λαϊκή αντίδραση, ώστε να συνεχιστεί ο ενάρετος κύκλος της εκμετάλλευσης (σχετικό δισέλιδο αφιέρωμα στην εφημερίδα του Αλαβάνου).

***

Η σοσιαλδημοκρατία σ' όλες τις εκφάνσεις και παραλλαγές της είναι μανίτσα στον ευνουχισμό της εργατικής τάξης. Πότε με το καρότο, πότε με το μαστίγιο, με στόχο πάντα έναν: την αποτροπή να μετασχηματιστεί η οργή και η αγανάκτηση για τα δεινά σε ταξική συνείδηση που να αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο ένοχος, ποια είναι η αιτία και ποια η διέξοδος.

***

Για τους εργαζόμενους που βλέπουν πια μήνα τον μήνα να μειώνεται σε απόλυτους αριθμούς το εισόδημά τους, για τους συνταξιούχους που βλέπουν πια πως δεκάδες χρόνια δουλειάς δεν τους εξασφαλίζουν ούτε επιβίωση πείνας, για τα νέα παιδιά που διαπιστώνουν πως είναι κενό γράμμα όλες οι συνταγματικές διακηρύξεις περί δικαιώματος στην παιδεία, στην εργασία, την υγεία, την πρόνοια, κάθε ψέμα αποκαλύπτεται γυμνό. Οσο γυμνό είναι το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

***

Παράλληλα με τους πανηγυρισμούς για τη «σωτηρία της χώρας» δημοσιεύονται τα στοιχεία για την επόμενη μέρα: οικονομικές ζώνες με ειδική φορολογική και εργατική νομοθεσία, απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Απλά πράγματα. Που αποδεικνύουν πως η κόλαση δεν είναι μετά θάνατον, αλλά εδώ σ' αυτό το σύστημα.

Κι όμως: Δεν είναι μονόδρομος η κόλαση.

Μια ματιά σ' όλα αυτά που παράγονται από τα χέρια των εργατών, μια ματιά σ' όλα αυτά που τρέφουν τους πληθυσμούς της γης και παράγονται από τα χέρια των αγροτών, μια ματιά σ' όλα αυτά που μπορούν να ανταλλάσσονται μεταξύ των παραγωγών, πείθει πως η ζωή μπορεί να συνεχιστεί χωρίς τους καπιταλιστές.

Εδώ είμαστε. Στο τέλος κάθε αυταπάτης. Στην όσο το δυνατόν πιο καθαρή παρουσίαση των δεδομένων της παραγωγής όλου του πλούτου. Στην τεκμηρίωση πως η λαϊκή οικονομία δεν είναι ένα πλάνο για το μέλλον, αλλά ένα αίτημα για το τώρα. Στην προβολή του δρόμου που οδηγεί στην εφαρμογή της λαϊκής οικονομίας: Στη συμμαχία των παραγωγών του πλούτου, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία που θα επιβάλει τη λαϊκή οικονομία.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ