Η κατάθεση του αποκαλούμενου «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» σήμανε την ένταση της βαρβαρότητας. Η ομόφωνη έγκρισή του από το υπουργικό συμβούλιο - παρά τα όσα περί διαφωνιών αναφέρονταν - δείχνει την αποφασιστικότητα του κεφαλαίου και των πολιτικών του οργάνων να προωθήσουν με κάθε μέσο τα μέτρα αυτά που αντιμετωπίζουν τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα ως καύσιμη ύλη για την εξασφάλιση και αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Η κυβέρνηση ξεπουλά τα πάντα. Ο,τι έχει απομείνει στην κατοχή του κράτους από τις πρώην ΔΕΚΟ παραδίδεται στα χέρια των μονοπωλίων. Ο,τι ξεκίνησε πριν 20 χρόνια, περίπου, και υλοποιήθηκε συστηματικά και με συνέπεια από τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ολοκληρώνεται σήμερα. Επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που θα μπορούσαν σε μια λαϊκή οικονομία να συμβάλουν στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού ξεπουλιούνται εντελώς στα μονοπώλια.
Την ίδια ώρα, χτυπιέται ακόμα πιο σκληρά το λαϊκό εισόδημα. Οι εργατικές και λαϊκές οικογένειες καλούνται να πληρώσουν κι άλλους φόρους, έκτακτες εισφορές, ακόμα πιο αυξημένα τέλη κυκλοφορίας. Να πληρώσουν χρυσάφι το φαΐ και το νερό, τα βιβλία και ό,τι αποτελεί ανάγκη για να σπουδάσουν τα παιδιά τους και τόσα άλλα. Βλέπουν να καρατομούνται κοινωνικές δαπάνες που αφορούν ακόμα και στην υγεία τους, στην ίδια τους τη ζωή. Χτυπιούνται οι εργασιακές σχέσεις, αυξάνοντας τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς για να αυξάνονται τα κέρδη. Η επίθεση δεν αφορά ένα δικαίωμα ή μια πτυχή της ζωής των εργαζομένων. Δεν αφορά μόνο τον εργασιακό χώρο, για παράδειγμα. Είναι ολομέτωπη και ολόπλευρη. Και δεν πρόκειται να σταματήσει.
Τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους ποντάρουν στη μοιρολατρία, στην απογοήτευση, στο φόβο των εργαζομένων. Αισθήματα που προκαλεί η εξαθλίωση από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, αλλά και που φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να καλλιεργήσουν οι ηγεσίες των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Την ίδια τακτική συνεχίζουν και σήμερα. Διαιρούν, παραπλανούν, εγκλωβίζουν, υπονομεύουν και νομίζουν πως μπορεί αυτό να συμβαίνει για πάντα, ατιμωρητί.
Ομως, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο φόβος μπορεί να μετατραπεί σε ταξική οργή και δράση. Μπορεί να γίνει αγώνας που θα ξεπερνά τη μοιρολατρία, τον ατομισμό, το συντεχνιασμό. Αρκεί οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να αντιληφθούν πως μπορούν να γίνουν δύναμη ικανή να τσακίσει αυτήν την πολιτική και τους φορείς της. Κάθε μέρα που περνά είναι μια ευκαιρία για να γίνει αυτό. Μέσα στους χώρους δουλειάς και στις λαϊκές γειτονιές, να δημιουργηθούν πυρήνες ανειρήνευτης ταξικής πάλης. Στη βάση αυτή δίνεται η μάχη και για την απεργία στις 15 Ιούνη, αλλά και την άμεση κλιμάκωση με νέα 48ωρη από τη μέρα που θα συζητιέται το «μεσοπρόθεσμο» στη Βουλή. Η συνδικαλιστική πλειοψηφία θέλει να είναι μια διαδικασία εκτόνωσης των αντιδράσεων. Οι εργάτες και ο λαός με τη συμμετοχή τους και τα αιτήματα του ΠΑΜΕ που είναι αντίστοιχα των σύγχρονων αναγκών τους, συσπειρωμένοι και συστρατευμένοι με τις ταξικές δυνάμεις, μπορούν να την κάνουν βήμα κλιμάκωσης της πάλης. Να σημάνουν γενικευμένη εργατική λαϊκή αντεπίθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου