Οι μεγάλες συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων” την περασμένη Κυριακή έδωσαν έναυσμα για νέες συζητήσεις και προσεγγίσεις. Κορεσμό έχει προκαλέσει η συζήτηση γύρω απ' τους αγανακτισμένους, ίσως περισσότερο απ' ότι η ίδια η διάθεση του κόσμου να κατέβει στους δρόμους. Εμείς σαν γλόμπερς απ' την αρχή ήμασταν επιφυλακτικοί μ' αυτό το γεγονός, παρ' όλ' αυτά κατεβήκαμε οι ίδιοι να δούμε και να κρίνουμε, και κάναμε κριτική.
Ασφαλώς υπάρχουν ακόμα πολλά τρωτά στην υπόθεση, η έντονη και ύποπτη προβολή απ' τα μεγάλα κανάλια (και ιδιαίτερα απ' το Σκάι), τα λόγια συμπάθειας από διάφορους Πρετεντέρηδες, Θεοδωράκηδες, Πεταλωτές, Σαμαράδες, οι διάφορες φασιστικές/
εθνικιστικές φωνές μέσα στα πλήθη, το πρόκριμα του ακομμάτιστου κι ακηδεμόνευτου, το πολιτικό “ξεγύμνωμα” πολιτικών χώρων (π.χ Συν) για να ανακατευτούν με τα πλήθη, το ισοπεδωτικό “όλα τα κόμματα ίδια είναι” (που είναι μια έμμεση παραδοχή του αισχρού“όλοι μαζί τα φάγαμε”) κλπ. Σίγουρα υπήρξαν και ορισμένες φωνές λογικής, αλλά φαίνονται σαν σταγόνες στον ωκεανό. Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ οργανωμένα προσέγγισαν τον κόσμο και τον κάλεσαν να συμπαραταχτεί μαζί του, ακόμα κι αν δεν συμφωνούν όλοι σε όλα με το ΚΚΕ.
Βεβαίως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το τεράστιο πλήθος που μαζεύτηκε στο Σύνταγμα την Κυριακή και είναι ένα στοιχείο, κατ' αρχήν ποσοτικό.
Η γενική απεργία είναι επώδυνη για το σύστημα. Αν νεκρώσουν οι χώροι δουλειάς και σταματήσει η οικονομική δραστηριότητα τότε θα φανεί η αξία και η δύναμη των πληθών. Εδώ και πολλά χρόνια και κυρίως με ευθύνη των ηγεσιών της ΓΣΕΕ, την οποία άλωσε το ΠΑΣΟΚ απ' τη δεκαετία του 80, κατάντησαν την έννοια “γενική απεργία” σαν μια φιέστα για ημετέρους. Έκαναν απεργία όσοι είχαν δεμένο το γάιδαρό τους εργασιακά, οι εργατοπατέρες και οι ακόλουθοί τους, απεργίες ανώδυνες τις οποίες εξαργύρωναν οι εργοδότες με αντεργατικά κυβερνητικά μέτρα κάθε τόσο για όφελος δικό τους. Δίκιο έχει ο κόσμος που τους σιχάθηκε, αλλά η απεργία ποτέ δεν έχασε την αξία της σαν όπλο των εργατών.
Καλούμε λοιπόν όσους περνάει ο λόγος μέσα στις “λαϊκές συνελεύσεις” που κάνουν στις πλατείες, να βάλουν καθαρά και σταράτα το ζήτημα της γενικής απεργίας. Το επόμενο βήμα όλων μας πρέπει να είναι ουσιαστικό.
Πρέπει να χτυπήσουμε την πολιτική ΤΟΥΣ στον πυρήνα της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θηρίο του κεφαλαίου να χτυπηθεί στη φωλιά του.
Στους τόπους δουλειάς και στα εργοστάσια, στα πανεπιστήμια και στα νοσοκομεία, στα γιαπιά και στα γραφεία. Εκεί που στενάζει ο εργάτης και ο υπάλληλος, εκεί που βασανίζεται ο φοιτητής, εκεί που ματώνει ο αγρότης, εκεί που απελπίζεται ο αυτοαπασχολούμενος πνιγμένος από τα μονοπώλια. Εκεί που ο ιδρώτας των πολλών γίνεται κέρδη για τους λίγους.