Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στη Λιβύη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ενώ η κτηνωδία ενάντια στο λαό της δεν έχει όρια. Η επέμβαση αυτή, όπως άλλωστε και οι άλλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, νωρίτερα στην ενιαία Γιουγκοσλαβία εμφανίζονταν από τους μακελάρηδες ως «ανθρωπιστική βοήθεια για να σωθούν οι λαοί από αυταρχικούς ηγέτες». Δύο μόνον ενδεικτικά γεγονότα ρίχνουν με τον πιο παταγώδη τρόπο τη «μάσκα» του δήθεν ανθρωπισμού τους.
Οι «ανθρωπιστές» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ άφησαν να πεθάνουν μεσοπέλαγα από την πείνα και τη δίψα 61 ανθρώπους, ανάμεσά τους και παιδιά, πρόσφυγες από διάφορες χώρες της Αφρικής που προσπαθούσαν να σωθούν από τον πόλεμο στη Λιβύη. Το περιστατικό έγινε γνωστό μόλις προχτές από μαρτυρίες επιζησάντων, αλλά είχε ξεκινήσει από τις 25 Μάρτη, μια βδομάδα μετά την έναρξη του πολέμου, όταν πλοιάριο με 72 πρόσφυγες, με γυναίκες και παιδιά έφυγε από το λιμάνι της Τρίπολης με κατεύθυνση το ιταλικό νησάκι Λαμπεντούζα. Ωστόσο, από μηχανικό πρόβλημα, το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο και για 16 μέρες βολόδερνε μέσα στην κατάσπαρτη από ΝΑΤΟικά πλοία, ελικόπτερα και αεροπλάνα, Μεσόγειο. Ολες αυτές οι δυνάμεις, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των προσφύγων, έμειναν παντελώς άπρακτες, αδιαφορώντας για το ότι τους καταδίκαζαν σε βέβαιο θάνατο, όπως και έγινε για 61 από αυτούς. Φυσικά, το περιστατικό είναι «σταγόνα» στον ωκεανό, από τα λίγα που γίνονται γνωστά, αφού η Μεσόγειος, και πριν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, αλλά και πολύ περισσότερο μετά, συχνά γίνεται ο υγρός τάφος χιλιάδων ανθρώπων που διεκδικούν μια καλύτερη ζωή στην υποτίθεται πολιτισμένη ΕΕ, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους πολέμους, τη φτώχεια και την ανέχεια.
Το δεύτερο «ανθρωπιστικό» κατόρθωμα των ΝΑΤΟικών φονιάδων είναι το χτύπημα στο κτίριο της Υπηρεσίας για τα Παιδιά στην Τρίπολη, από τις 30 Απρίλη, που επίσης έγινε γνωστό χτες, όπως και ο σοβαρός τραυματισμός 4 μικρών παιδιών χτες στο κέντρο της πόλης από πυραυλική επίθεση των ΝΑΤΟικών. Η πρακτική των ιμπεριαλιστών να χτυπιούνται στόχοι σε κατοικημένες περιοχές επαναλαμβάνεται, όπως την έχουμε δει και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας με τους δήθεν «κατά λάθος» βομβαρδισμούς σε κομβόι Αλβανών Κοσσοβάρων, στη σερβική τηλεόραση και στην κινεζική πρεσβεία, για να θυμηθούμε τα πιο χαρακτηριστικά.
Η αγανάκτηση και ο αποτροπιασμός για τα εγκλήματα αυτά από κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο δεν αρκεί. Σήμερα πολύ περισσότερο, και για το λόγο ότι έχει συσσωρευτεί τεράστια εμπειρία, χρειάζεται η αγανάκτηση να γίνει οργανωμένο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε κάθε χώρα. Αυτό σημαίνει οργανωμένο ταξικό αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του στη χώρα μας, που σέρνουν και την Ελλάδα στα ΝΑΤΟικά σφαγεία των πολέμων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που είναι οι ίδιοι που σφαγιάζουν τα εργατικά δικαιώματα παντού στον καπιταλιστικό κόσμο. Ενας τέτοιος αγώνας για την πατρίδα μας σημαίνει λαϊκή συμμαχία, μαζική εγκατάλειψη των αστικών κομμάτων και συμπόρευση με το ΚΚΕ. Οργάνωση του αγώνα παντού, με προοπτική ο λαός να καταργήσει τα μονοπώλια, να γίνει κυρίαρχος της ζωής και του πλούτου που παράγει, ανατρέποντας την εξουσία του κεφαλαίου για να οργανώσει τη δική του κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου