Οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, το χρέος... και η κοροιδία...

Τo πρόβλημα δεν είναι οι προτάσεις που διατυπώθηκαν για τη διαχείριση του χρέους, των ελλειμμάτων, του καπιταλισμού σε τελευταία ανάλυση. Αυτό το κάνει καθένας υποστηρικτής του καπιταλισμού. 

Το ζήτημα είναι ότι κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους όσοι προβάλλουν τέτοιες διαχειριστικές προτάσεις ως φιλολαϊκές. 

Ο λόγος για το τριήμερο Συνέδριο της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που έγινε στη Νομική (6-8 Μάη) με τη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων οικονομολόγων, πανεπιστημιακών, συνδικαλιστών και την πολιτική στήριξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλων του οπορτουνιστικού χώρου. 

Στόχος του συνεδρίου ήταν να αποδειχθεί ότι ένα μέρος του «δημοσίου χρέους» όλων των κρατών - και της Ελλάδας - είναι «ανήθικο» και πρέπει να διαγραφεί. Αυτό, είπαν, το πέτυχαν και άλλες χώρες, όπως οι Φιλιππίνες και το Εκουαδόρ (Ισημερινός), ενώ «αγώνας για τη νομιμότητα του χρέους έχει αρχίσει στη Βραζιλία από το 2001».

Κοροϊδία 1η: Αναγνωρίζουν το χρέος ως «δημόσιο», δηλαδή ότι η δημιουργία του έχει σχέση και με τους καπιταλιστές και με τους λαούς. Επομένως οι λαοί πρέπει να «ελέγχουν» από πού προήλθε και να εκτιμούν ποιο μέρος του πρέπει να αποπληρωθεί συμβάλλοντας και οι ίδιοι στην αποπληρωμή του. Δηλαδή υιοθετούν την άποψη, ότι ένα μέρος του χρέους και των ελλειμμάτων προήλθε από τον εργαζόμενο λαό ή δόθηκε για κάλυψη των αναγκών του, επομένως έχει μερίδιο στην αποπληρωμή. Ωστόσο, το χρέος δημιουργείται από τις υπέρογκες δαπάνες για εξοπλισμούς και για τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, από τις πολύμορφες χρηματοδοτήσεις του κράτους στους μονοπωλιακούς ομίλους, είτε για επενδύσεις, π.χ. την κατασκευή υποδομών, είτε ως επιδοτήσεις για εξαγωγές εμπορευμάτων, είτε ως επιδοτήσεις για εξαγωγές κεφαλαίων, αλλά και από τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, όπου ο συντελεστής φορολόγησης των κερδών έφτασε από το 45% στο 20%. Καμιά συμμετοχή δεν έχει ο λαός, τίποτα δεν πρέπει να πληρώσει. Να πληρώσει το κεφάλαιο.

Κοροϊδία 2η: Υπάρχει «νόμιμο» και «ανήθικο» χρέος. Για δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείζονταν για λογαριασμό των μεγαλοεπιχειρηματιών. 

Τα μεγάλα έργα (π.χ. Αττική Οδός, Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου), κατασκευάστηκαν από τις εταιρείες που τα εκμεταλλεύονται και κερδοφορούν με 9% ίδια κεφάλαια, με 50% επιδότηση, τσάμπα χρήμα δηλαδή από την ΕΕ και τον κρατικό προϋπολογισμό, και το υπόλοιπο με δάνεια με εγγύηση του Δημοσίου. 

Και ο λαός πληρώνει υπέρογκα διόδια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τα μονοπώλια κρατούν για δικό τους λογαριασμό όλο και μεγαλύτερο μέρος του άμεσα παραγόμενου πλούτου από τους εργαζόμενους. Τα παραπάνω γίνονται νόμιμα. Οπως και η χρηματοδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών στο όνομα της διατήρησης θέσεων εργασίας. Ποιο από τα παραπάνω οι εργαζόμενοι πρέπει να θεωρήσουν «νόμιμο»; Τον κλεμμένο πλούτο που παράγουν και ποτέ δεν καρπώνονται;

Κοροϊδία 3η: Αν διαγραφεί μέρος του χρέους, τα λαϊκά στρώματα θα ζουν καλύτερα. Μέγα ψέμα! Λένε στα λαϊκά στρώματα, ότι τα αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται εξαιτίας του χρέους και των ελλειμμάτων και άρα αν μειωθούν αυτά, ο παραγόμενος πλούτος θα πάει στους εργαζόμενους!.. 

Στην πραγματικότητα παίρνονται για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Ας υποθέσουμε, ότι διαγράφεται αύριο το μισό χρέος - στην καλύτερη περίπτωση - ως «ανήθικο». Θα αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Δανειζόμαστε για τους μισθούς και τις συντάξεις; Θα καταργηθούν οι ατομικές συμβάσεις, οι ελαστικές μορφές εργασίας; Θα μειωθούν οι τιμές; Θα μειωθεί η έμμεση φορολογία στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης; Θα σταματήσουν οι απολύσεις; Θα μειωθούν οι τιμές στα τιμολόγια του ρεύματος και του νερού; Θα πέσουν τα επιτόκια στα στεγαστικά και άλλα δάνεια; Θα καταργηθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα στην Υγεία και την Παιδεία; Στο Εκουαδόρ και στις Φιλιππίνες ζει καλύτερα ο λαός; Στο Εκουαδόρ, είπε ο πρωταγωνιστής της Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου, ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας τρέχει από το 2008 με 4% του ΑΕΠ, (και στην Ελλάδα έτρεχε τόσο μετά το 2000, αλλά χειροτέρευε η ζωή των εργαζομένων), χωρίς να λέει ότι αυτό προϋποθέτει μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και ότι το 30% του πληθυσμού ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

«Ενα μεγάλο μέρος του πλούτου της Βραζιλίας ακόμα και σήμερα χάνεται στους τόκους των χρεών», είπε η αντίστοιχη εκπρόσωπος και συμπλήρωσε ότι το «50% του πληθυσμού της ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας». Αλλά η Βραζιλία είναι από τις ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες, δηλαδή με τεράστια εκμετάλλευση του λαού της. Ο πλούτος της, ο πλούτος δηλαδή των μεγαλοεπιχειρηματιών έχει αποκτηθεί «νόμιμα και ηθικά» από την εκμετάλλευση και την κρατική ενίσχυση στους επιχειρηματικούς ομίλους (αυτό δημιουργεί το χρέος), οπότε ούτε αμφισβητείται, ούτε διεκδικείται.

Κοροϊδία 4η: Μια «αριστερή» κυβέρνηση θα «μας σώσει».

 Ο γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ, Δ. Βίτσας, μίλησε για «ένα νέο συνασπισμό εξουσίας που θα αποτελείται από τα αριστερά της Αριστεράς, ως τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ». Αν τα «αριστερά της Αριστεράς» αναγνωρίζουν μέρος του χρέους ως «δημόσιο» και «ηθικό», σκεφτείτε τα «αριστερά του ΠΑΣΟΚ»... Ανάλογα εγχειρήματα έχουν εφαρμοστεί πολλές φορές στην Ευρώπη για δήθεν φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, αλλά οδήγησαν στην ενίσχυση των μονοπωλίων, στην ένταση της εκμετάλλευσης και στη χειραγώγηση και ενσωμάτωσή των λαών. Παλιό, δοκιμασμένο, αποτυχημένο πάντα. 

Το θέμα είναι ποια τάξη είναι στην εξουσία. Για τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ όμως δεν τίθεται θέμα κατάργησης των καπιταλιστικών κερδών, αλλά «αναδιανομής του πλούτου υπέρ των εργαζομένων»... Παραμύθια για να αποκοιμιέται ο λαός. 

Η οικονομία θα πάψει να είναι καπιταλιστική; Τα μονοπώλια θα πάψουν να κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι; 

Η Οικονομία, η Παιδεία θα σχεδιάζονται σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας ή σύμφωνα με το καπιταλιστικό κέρδος; Αυτά είναι τα ουσιαστικά ζητήματα που μια εξουσία πρέπει να λύσει. Και αυτή η εξουσία δεν μπορεί να είναι άλλη από την εργατική. Σίγουρα πάντως οι «αριστεροί» που προσπαθούν να σοβατίσουν τη μόστρα του καπιταλιστικού συστήματος είναι επικίνδυνοι για τα λαϊκά στρώματα και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.

Ε. Μ.