Η αστική τάξη είναι ο αντίπαλος...

Δυο φονικά χτες ήρθαν να αναδείξουν τα δυο μέτρα και δυο σταθμά του αστικού Τύπου.

Ενας ναυτεργάτης έγινε κομμάτια πάνω στο κρουαζιερόπλοιο «Ζενίθ». Η είδηση είναι εξαφανισμένη από τα αστικά μέσα ενημέρωσης. Γιατί;

Ενας υπάλληλος σκοτώθηκε στο κέντρο της Αθήνας. Το θέμα προβλήθηκε από τα αστικά μέσα ενημέρωσης.

Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι στην πρώτη περίπτωση ο ένοχος έχει όνομα: Εφοπλιστής. Στη δεύτερη, οι ένοχοι είναι χρήσιμοι για να καλυφθεί το διαρκές έγκλημα της τάξης που καθημερινά σκοτώνει εργάτες.

Η αστική τάξη έχει τα μέσα ενημέρωσης στα χέρια της. Χειραγωγεί συνειδήσεις με τέτοιους απλούς τρόπους. Με το χειρισμό των ειδήσεων. Η δεύτερη είδηση είναι χρήσιμη για να οξύνεται η αντίθεση μεταξύ των θυμάτων του ίδιου ενόχου.

Η πρώτη είναι απ' αυτές που σε σπρώχνει να αντιμετωπίσεις τον ένοχο.

Η θλίψη για τις εργατικές οικογένειες είναι ίδια, και στη μια και στην άλλη περίπτωση. Δυο εργάτες λείπουν σήμερα από τα σπίτια τους.

Η διαφορά βρίσκεται στο πώς η αστική τάξη χειρίζεται το δικό μας χαμό για να βγάλει κέρδος, να εδραιώνει την εξουσία της.

Τα αστικά κανάλια συνέβαλαν χτες από το πρωί στην κινητοποίηση ακροδεξιών, οδήγησαν σε λιντσάρισμα ανθρώπων, αυτών των ανθρώπων που οι ιδιοκτήτες των καναλιών ως τάξη έχουν φτάσει στο κατώτατο στάδιο της εξαθλίωσης.

Ενα στάδιο χρήσιμο στους διάφορους Πρετεντέρηδες, που έσπευσαν για λογαριασμό της τάξης τους, της αστικής, να μιλήσουν για γκέτο ανομίας, να αξιώσουν, δηλαδή, περισσότερη αστυνομία, διακηρύσσοντας ότι «η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα».

Αφήνουμε στην άκρη την υποκρισία από αυτούς, που, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, κατοχύρωσαν το δικαίωμα των καπιταλιστών να έχουν διαθέσιμους τους εργάτες, όπως τους θέλουν, όπου τους θέλουν με την περίφημη αρχή της «ελεύθερης διακίνησης εργαζομένων».

Το πρόβλημα είναι αρκετά σύνθετο, και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να αφήσουμε στην αστική τάξη την ευχέρεια να το λύσει κατά πώς την συμφέρει: Βάζοντας την εργατική τάξη να φαγωθεί μεταξύ της. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να εγκαταστήσουν τον τρόμο στις συνειδήσεις των εργατών και το φόβο ότι εχθρός είναι ο άλλος, ο μετανάστης. Σήμερα με μεγαλύτερη επιμονή πρέπει να δείξουμε ότι εχθρός, και του μετανάστη, και του ντόπιου, είναι ο καπιταλιστής.

***

Η φιλολογία περί αποτυχίας του Μνημονίου και της κυβέρνησης είναι κάλπικη. Το βεβαιώνει η πραγματικότητα που βιώνει κάθε εργατική οικογένεια. Η αστική τάξη μπορεί να είναι περήφανη για την κυβέρνησή της και η κυβέρνηση περήφανη, γιατί κατάφερε σ' ένα χρόνο ό,τι δεκαετίες πριν δεν είχε πετύχει: Να γονατίσει απόλυτα τεράστιες μάζες εργαζομένων, να φέρει τις σχέσεις εργατών - καπιταλιστών έναν αιώνα πίσω υπέρ των καπιταλιστών.

Σ' ένα τέτοιο σκηνικό οι «διαφωνίες» διαφόρων στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να σπρωχτούν ακόμα πιο συντηρητικά οι εξελίξεις, να ενταθεί η βαρβαρότητα στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας»...

***

Το δεδομένο είναι ότι οι καπιταλιστές δεν μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση τους. Δεδομένο, επίσης, ότι συναντάνε προβλήματα στη πολιτική διαχείρισή της.

Και τα δύο δεδομένα, ως αγωνία της αστικής τάξης, πρέπει να αφήνουν παγερά αδιάφορη την εργατική τάξη. Αντίθετα, οι εργάτες πρέπει να αξιοποιήσουν αυτά τα δεδομένα, έτσι ώστε με περισσότερη θέρμη να συμμετέχουν σε κάθε εκδήλωση του ταξικού κινήματος, έχοντας όλο και πιο καθαρό ότι το οικονομικό πρόβλημα θα λυθεί με πολιτικούς όρους. Με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

***

Τόση φασαρία, με την παρέμβαση Λοβέρδου, για τίποτα: Ενας ανασχηματισμός, άντε να γίνουν κι εκλογές. Για να ντυθεί η αστική εξουσία με τη νομιμότητα της επανεκλογής της. Για να τρομοκρατηθούν κι άλλο οι εργαζόμενοι, να υποταχθούν.

Η απάντηση είναι ακόμα μεγαλύτερη οργάνωση, πιο αποφασιστικά στην αντεπίθεση.

Κάθε μικρό ή μεγάλο ρεπορτάζ που αφορά στη ζωή των εργαζομένων, ειδικά των νέων παιδιών, μαρτυρά ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν στο χειρότερο, αν δεν υπάρξει διαρκής αντιπαράθεση με αυτήν την πολιτική ως και το επίπεδο της εξουσίας.

Κάθε πρόταση που διατυπώνεται για τη διαχείριση της κρίσης οδηγεί σε παράταση του προβλήματος. Λυτοί και δεμένοι έχουν πέσει πάνω να πείσουν το λαό όχι μόνον ότι είναι μονόδρομος αυτή η πολιτική, αλλά και ότι πρέπει να τη χειροκροτήσει.

Για το λαϊκό κίνημα ο στόχος παραμένει ίδιος: Να χρεοκοπήσει η αστική τάξη, να μη χάσει ο λαός.

Η σημερινή απεργία μπορεί να είναι ένα ακόμα βήμα μπροστά: Να κάνει ακόμα πιο καθαρό ότι η εργατική τάξη έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τους καπιταλιστές. Οτι δεν αναγνωρίζει ούτε την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής, ούτε την εξουσία τους. Βήμα για αλλαγή των συσχετισμών, έτσι που οι σημερινοί κυρίαρχοι να βρεθούν από κάτω.