Ολο και πιο έντονα εκφράζεται η απαίτηση της πλουτοκρατίας να συναινέσουν ακόμα περισσότερο τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα, να εργαστούν από κοινού, για να υπηρετήσουν τα στρατηγικά της συμφέροντα, όπως εκφράζονται σήμερα μέσα από την εφαρμογή του μνημονίου.
Εκείνο που επιδιώκει η αστική τάξη είναι να υφαρπάξει τη συναίνεση και υποταγή του λαού στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, να περάσει την πλάνη ότι δήθεν τα προβλήματα της πλουτοκρατίας αποτελούν «εθνικό ζήτημα» που αφορά εξίσου και το λαό.
Η συναίνεση αποτελεί για την πλουτοκρατία ένα «όπλο» για να εφορμήσει ακόμα πιο αποφασιστικά ενάντια στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Εκείνο που ενδιαφέρει τα μονοπώλια είναι η αποτελεσματικότερη εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που θα μειώσουν κατάφωρα την τιμή της εργατικής δύναμης και η επιτάχυνση και επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων που θα ανοίξουν για το κεφάλαιο νέα πεδία κερδοφορίας.
Για να το πετύχει αυτό, επιδιώκει να ευνουχίσει το εργατικό λαϊκό κίνημα, να αποκοιμίσει τη λαϊκή αγανάκτηση.
Θέλει να ανακόψει την τάση ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών συνειδήσεων, τη λαϊκή οργή απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, η οποία μεγαλώνει εξαιτίας ακριβώς της χρεοκοπίας που έχει επιβληθεί στη λαϊκή οικογένεια.
Εκείνο που αναδεικνύεται από τις έντονες παραινέσεις για συναίνεση, είναι οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν η πλουτοκρατία και τα κόμματά της για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης.
Ολο και πιο ξεκάθαρα αναδεικνύονται τα ιστορικά όρια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί τα προβλήματα διαχείρισης της κρίσης που αντιμετωπίζει σήμερα η αστική τάξη έχουν να κάνουν με την εξέλιξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Με το γεγονός ότι είναι πολύ εντονότερη η επίδραση της οικονομικής κρίσης και πολύ μεγαλύτερη η δυνατότητα μετάδοσής της σε άλλες χώρες στις σημερινές συνθήκες απελευθέρωσης της κίνησης των κεφαλαίων, δημιουργίας περιφερειακών διακρατικών ενώσεων και διαπλοκής των καπιταλιστικών οικονομιών.
Γι' αυτό και παρόλο που - σύμφωνα με τα λεγόμενα του προέδρου της ΕΕ, Χέρμαν Βαν Ρομπάι - οι οικονομίες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας «αθροιστικά αναλογούν σε ποσοστό που δεν ξεπερνά το 6% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης», η πλουτοκρατία ανησυχεί από τον κίνδυνο «ντόμινο» σε άλλες χώρες, ενώ η ΕΚΤ απορρίπτει την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με το φόβο της μετάδοσης στην υπόλοιπη Ευρωζώνη και ΕΕ.
Απέναντι σε αυτά τα κοινά αδιέξοδα της τάξης τους, τα κόμματα της πλουτοκρατίας καλούνται να συναινέσουν και να συν-εφαρμόσουν την αντιλαϊκή πολιτική, μέχρι και το επίπεδο της συγκυβέρνησης. Γιατί συναίνεση ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις υπάρχει και σήμερα, κρίνεται, όμως, ανεπαρκής μπροστά στα χειρότερα που έρχονται για το λαό και τις αναμενόμενες αντιδράσεις, σε συνδυασμό με την επιρροή που ασκούν στα λαϊκά στρώματα η πολιτική του ΚΚΕ και οι θέσεις του για την κρίση που επαληθεύονται.
Την ίδια στιγμή, όμως, που η πλουτοκρατία ως τάξη απαιτεί από τα κόμματά της την από κοινού υλοποίηση των μέτρων κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης, αναδεικνύονται ξανά οι αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος.
Γιατί μπορεί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να εκπροσωπούν την αστική τάξη, ωστόσο το κάθε κόμμα εκπροσωπεί κάθε φορά τα διαφορετικά συμφέροντα της μιας ή της άλλης μερίδας της πλουτοκρατίας. Συμφέροντα άκρως ανταγωνιστικά, καθώς στο κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους, στην κατάκτηση μεγαλύτερου κομματιού της πίτας της αγοράς, οι διάφορες μερίδες της πλουτοκρατίας βρίσκονται σε ασίγαστο πόλεμο μεταξύ τους.
Ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, όπου η διέξοδος για την πλουτοκρατία περνάει αναγκαστικά μέσα και από την απαξίωση μέρους του κεφαλαίου (πέρα από την απαξίωση της εργατικής δύναμης), ο πόλεμος αυτός γίνεται εντονότερος, γιατί πια στο επίκεντρο μπαίνει και ο επιμερισμός της ζημιάς στα διάφορα μονοπώλια, η καταστροφή ορισμένων και η κυριαρχία κάποιων άλλων κατά την επάνοδο στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
Ανησυχούν για την ενίσχυση του ΚΚΕ
Εξάλλου, η απροσχημάτιστη συναίνεση μεταξύ των αστικών κομμάτων ελλοχεύει και κινδύνους για το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, που έχουν να κάνουν με την ικανότητα χειραγώγησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αυτούς τους κινδύνους ανέλαβε να επισημάνει ο Γ. Πρετεντέρης σε άρθρο του την περασμένη βδομάδα, όπου, με αφορμή το κάλεσμα του Ο. Ρεν για συναίνεση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στην υλοποίηση του μνημονίου, μεταξύ άλλων, σημείωνε: «Η δημοκρατία έχει εφεύρει την έννοια της αντιπολίτευσης όχι μόνο για να ελέγχει τη συμπολίτευση, αλλά και για να αποτελεί τον υποδοχέα της δυσαρέσκειας από την κυβερνητική πολιτική ώστε να γίνει η επόμενη κυβέρνηση».
Η ανησυχία, δηλαδή, της πλουτοκρατίας είναι ότι, τελικά, η απροκάλυπτη συναίνεση του δικομματισμού - η οποία, ούτως ή άλλως, προγραμματικά και επί της ουσίας είναι δοσμένη - ενδέχεται να δημιουργήσει προβλήματα στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, στην ικανότητά του να απορροφά τους «κραδασμούς» της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Μέχρι σήμερα, οι δυο πόλοι του δικομματισμού εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση, με τον ένα να παίζει το ρόλο του «συσσωρευτή» της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων του άλλου. Γινόταν, δηλαδή, ένα αλισβερίσι μεταξύ ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, το οποίο χρησίμευε στην αστική τάξη για να κρατάει «μαντρωμένη» την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων στην κυρίαρχη πολιτική. Πράγματι, αν η συναίνεση γίνει ξεκάθαρη, αυξάνονται οι φόβοι της πλουτοκρατίας ότι η λαϊκή αγανάκτηση θα διοχετευθεί ευκολότερα στο «φυσικό» της χώρο, στο ΚΚΕ.
Δε θα είχε τέτοιο πρόβλημα η αστική τάξη, αν το ΚΚΕ δεν ήταν αυτό που είναι, με τη στρατηγική που έχει, με την πολιτική που προβάλλει, με τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις που ζυμώνει στο κίνημα. Γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ δεν μπορούν να το βάλουν «στο χέρι», ότι το ΚΚΕ δε θα συναινέσει στην εφαρμογή της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, ότι δε θα συμπράξει σε κανενός είδους αστική κυβέρνηση, ότι θα εξακολουθεί να αποκαλύπτει την αντιδραστική πολιτική και να εργάζεται για την οργάνωση της λαϊκής πάλης μέχρι την τελική νίκη.
Γι' αυτό και φοβούνται τη δυναμική του ΚΚΕ, που είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που εκφράζεται στα εκλογικά ποσοστά του. Γι' αυτό και στις ζημώσεις τους γύρω από τη μεταμφίεση του πολιτικού σκηνικού, λαμβάνουν υπόψη ότι πρέπει να υπάρχουν αναχώματα, ώστε να εμποδίσουν τη μαζική απόσπαση εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, τη συμπόρευσή τους με το ΚΚΕ.
Οι θέσεις και οι διεκδικήσεις του ΚΚΕ δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στην πλουτοκρατία και τα κόμματά της, τόσο γιατί ασκούν πίεση στη βάση των αστικών κομμάτων, όσο και γιατί αποκαλύπτουν στο λαό τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και, κυρίως, τη διέξοδο υπέρ του λαού. Πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν στο ξεπέρασμα της κρίσης, και οι οποίες έχουν να κάνουν με την εξέλιξη του καπιταλισμού, το ΚΚΕ θέτει επιπλέον εμπόδια με την πολιτική και τη δράση του.
Να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής
Από την πρώτη στιγμή, το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει ότι η οικονομική κρίση δεν είναι «κρίση χρέους», αλλά εγγενής κρίση του καπιταλισμού, κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Από την πρώτη στιγμή, το ΚΚΕ αποκαλύπτει ότι τα σκληρά μέτρα που υλοποιούνται είναι μέτρα στρατηγικού χαρακτήρα για την αστική τάξη και στοχεύουν στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης προς όφελος των μονοπωλίων, και όχι στη μείωση του χρέους και των ελλειμμάτων.
Σε αυτή τη βάση, το ΚΚΕ δε σταματάει στιγμή να καλεί το λαό να μην πληρώσει με τις θυσίες του την κρίση των μονοπωλίων. Γιατί δεν ευθύνεται ο λαός για τη δημιουργία της κρίσης και δεν έχει να κερδίσει τίποτα από το ξεπέρασμά της στο πλαίσιο του καπιταλισμού, από την επάνοδο του κεφαλαίου στην ανάπτυξη και το νέο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Παράλληλα, το ΚΚΕ διαρκώς ξεκαθαρίζει στο λαό ότι η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου είναι αντικειμενική και ότι ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει και οι αντεγκλήσεις γύρω από το «κούρεμα» και την αναδιάρθρωση του χρέους έχουν να κάνουν με τους ασίγαστους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιπαραθέσεις για το ποια μερίδα της πλουτοκρατίας θα επωμιστεί το μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς.
Ολες οι θέσεις του ΚΚΕ, όλες οι προβλέψεις και οι εκτιμήσεις του έχουν επιβεβαιωθεί. Η πρόταση του Κόμματος για διέξοδο από την κρίση υπέρ του λαού είναι ρεαλιστική και αναγκαία από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων, επιστημονικά τεκμηριωμένη και βασισμένη στις ίδιες τις παραγωγικές δυνατότητες της Ελλάδας. Γι' αυτό και η συμπόρευση με το ΚΚΕ αποτελεί το μόνο δρόμο που έχουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και να διεκδικήσουν όχι μόνον επιμέρους κατακτήσεις, αλλά να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στον πλούτο που παράγουν.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το ΚΚΕ συζητάει τις θέσεις και τις προτάσεις του πλατιά με το λαό, καλώντας τον να συστρατευθεί με τους κομμουνιστές στην ένταση της ταξικής πάλης. Να μην εγκλωβιστεί από τουφεκιές περί «εθνικής υπόθεσης», επιθετικής συναίνεσης και μεταμφίεσης του πολιτικού σκηνικού, που στόχο έχουν να αποπροσανατολίσουν την πάλη του λαού και να υφαρπάξουν την υποταγή του στην κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου σε βάρος του.
Αντίθετα, ο λαός πρέπει να αξιοποιήσει και τη συγκυρία που αποκαλύπτει τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα της αστικής τάξης, για να δημιουργήσει ρήγματα, να βάλει κι άλλα εμπόδια στην υλοποίηση της βάρβαρης, αντιλαϊκής πολιτικής. Οχι μόνο να μη βοηθήσει τα κόμματα της πλουτοκρατίας και τα μονοπώλια να αντιμετωπίσουν την κρίση τους, αλλά να τους δώσει και την καίρια «σπρωξιά» όταν έρθει η ώρα.
Εκείνο που μπαίνει επιτακτικά είναι να γίνει αυτή η πρόταση του ΚΚΕ πλειοψηφική, να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, η πάλη για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Να πάρουν πάνω τους οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα και η νεολαία την ανάπτυξη της πάλης με όρους ρήξης και ανατροπής με την εξουσία των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το σοσιαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου