Η «Αρι­στε­ρά» του μπά­φου

 Οι πρό­σφα­τες αθλιό­τη­τες που εκ­στό­μι­σε σε συ­νε­ντεύ­ξεις
του ο σύμ­βου­λος του Αλ. Τσί­πρα και στέ­λε­χος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κ. Κα­ρα­νί­κας απο­τε­λούν αντα­νά­κλα­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής και πο­λι­τι­κής ιδιο­συ­γκρα­σί­ας της «Αρι­στε­ράς» που εκ­προ­σω­πεί.

Πρό­κει­ται για εκεί­νη την «Αρι­στε­ρά» η οποία ανέ­κα­θεν επι­θυ­μού­σε έναν λαό «ναρ­κω­μέ­νο» από τις αυ­τα­πά­τες της δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος. Μια νε­ο­λαία που, αντί να αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια στην υπάρ­χου­σα βαρ­βα­ρό­τη­τα και εκ­με­τάλ­λευ­ση, να ανα­ζη­τά διέ­ξο­δο από την ατο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στις ψευ­δαι­σθή­σεις των ου­σιών.

Η «Αρι­στε­ρά» του Κα­ρα­νί­κα έχει φρο­ντί­σει εδώ και δε­κα­ε­τί­ες να λει­τουρ­γεί ως το «όπιο» της ερ­γα­τι­κής τάξης. Στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 την «πό­τι­ζε» με τις αυ­τα­πά­τες ενός υπο­τι­θέ­με­νου κα­λύ­τε­ρου κό­σμου που θα ανα­δύ­ο­νταν από τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στις σο­σια­λι­στι­κές χώρες ενώ, ταυ­τό­χρο­να, υπερ­ψή­φι­ζε την Συν­θή­κη του Μά­α­στρι­χτ συμ­με­τέ­χο­ντας – από κοι­νού με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – στην θε­με­λί­ω­ση του ευ­ρω­ε­νω­σια­κού τε­ρα­τουρ­γή­μα­τος.

Όταν ενέ­σκη­ψε η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, η ίδια «Αρι­στε­ρά» λει­τούρ­γη­σε και πάλι ως το μακρύ χέρι του συ­στή­μα­τος, φρο­ντί­ζο­ντας να κάνει την δου­λειά που αδυ­να­τού­σαν να φέ­ρουν σε πέρας η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο εγκλώ­βι­σε – και στην συ­νέ­χεια διο­χέ­τευ­σε – την δί­καιη αγα­νά­κτη­ση με­γά­λου τμή­μα­τος του λαού σε ακίν­δυ­να για την αστι­κή τάξη μο­νο­πά­τια, αλλά εμπό­τι­σε χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους και νέους με το «χασίς» της «κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς». Τα έργα και οι ημέ­ρες της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι γνω­στά.

Το θέμα των ναρ­κω­τι­κών, πέραν της επι­στη­μο­νι­κής του βάσης, είναι βαθιά πο­λι­τι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό. Η «σκλα­βιά» της μα­στού­ρας και της εξάρ­τη­σης είναι άμεσα συν­δε­δε­μέ­νη με την αλ­λο­τρί­ω­ση του σύγ­χρο­νου αν­θρώ­που. Τι πιο βο­λι­κό για την άρ­χου­σα τάξη από μια νε­ο­λαία με «ναρ­κω­μέ­νη» σκέψη, με ζωή σε «κα­τα­στο­λή», έρ­μαιο και βορά στα νύχια της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της χει­ρα­γώ­γη­σης.

Η πο­λι­τι­κή κα­τα­δί­κη της, από τους ερ­γα­ζό­με­νους, τα λαϊκά στρώ­μα­τα, τη νε­ο­λαία, είναι το λι­γό­τε­ρο που αρ­μό­ζει στην «Αρι­στε­ρά» του μπά­φου.

Νίκος Μότ­τας