Στις 18 Μάρτη 2010, συζητήθηκε στη Βουλή η πρόταση νόμου που είχε καταθέσει το ΚΚΕ ενάμιση μόλις μήνα μετά τις εκλογές, ζητώντας πλήρη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, για όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Σ' αυτή τη βάση, το ΚΚΕ πρότεινε: Τη μονιμοποίηση του προσωπικού που υπηρετεί στο δημόσιο τομέα με σχέση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου, ορισμένου ή αορίστου χρόνου, τη μονιμοποίηση των εργαζομένων που στην πράξη παρέχουν εξαρτημένη εργασία στο δημόσιο τομέα, ανεξάρτητα από τον τυπικό χαρακτηρισμό της, την κατάργηση των προγραμμάτων stage και τη μονιμοποίηση όλων των απασχολουμένων στο δημόσιο τομέα μέσα από τα προγράμματα αυτά, την κατάργηση της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο, στους ΟΤΑ, στα ΝΠΔΔ, στις ΔΕΚΟ και άλλες επιχειρήσεις που ελέγχει άμεσα ή έμμεσα το δημόσιο.
Ζητούσε, ακόμα, τη μετατροπή όλων των υφιστάμενων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου σε αορίστου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα, την κατάργηση των προγραμμάτων stage και στον ιδιωτικό τομέα, με ταυτόχρονη κατοχύρωση της εργασίας των εργαζομένων με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου και την κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής σχέσης εργασίας στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Η συζήτηση στη Βουλή ήταν αποκαλυπτική: Η κυβέρνηση χαρακτήρισε «χρήσιμες» τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, με τον τότε υπουργό Εργασίας, Α. Λοβέρδο, να ισχυρίζεται ότι «η υπερβολή του ΚΚΕ είναι εκτός κοινωνίας». Η ΝΔ στήριξε επί της ουσίας την κυβερνητική θέση, ο ΛΑ.Ο.Σ. είπε ότι η πρόταση του ΚΚΕ «κινείται στο φαντασιακό επίπεδο», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την κατ' αρχήν συμφωνία του, αναλώθηκε στην υπεράσπιση της ευρωενωσιακής οδηγίας που προστατεύει αντί να περιορίζει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Τι επιβεβαιώνεται από τα παραπάνω; Οτι τα κόμματα του κεφαλαίου και οι παραφυάδες τους αντιμετωπίζουν εχθρικά το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη εργασία, ακριβώς επειδή υπηρετούν ένα σύστημα που δε θέλει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά για όλους και εργασία με πλήρη δικαιώματα. Ο καπιταλισμός παράγει ανεργία και ελαστικές εργασιακές σχέσεις επειδή αυτό συμφέρει το κεφάλαιο και το κράτος που υπηρετεί τα συμφέροντά του. Η ανεργία δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων θα μεγαλώνει στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, αφού αυτό απαιτεί η κερδοφορία του κεφαλαίου: Φτηνούς εργάτες στην παραγωγή και στον κρατικό μηχανισμό, προκειμένου να περισσεύουν περισσότερα χρήματα για έμμεσες και άμεσες επιδοτήσεις στην πλουτοκρατία από τον κρατικό κορβανά.
Ολα τα παραπάνω αποτελούν μια καλή «πρώτη ύλη» για τους συμβασιούχους, όπως αυτούς του Δήμου της Αθήνας, που σήμερα βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της ανεργίας. Το επόμενο διάστημα το πρόβλημα θα αγκαλιάσει χιλιάδες ακόμα συναδέλφους τους σε άλλους δήμους, τους οποίους για χρόνια κρατούν ομήρους οι αιρετοί του δικομματισμού και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η αποτελεσματικότητα του αγώνα τους θα κριθεί από το κατά πόσο θα καταφέρουν να συνδυάσουν την πάλη για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά με τον επίμονο αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής που τους το στερεί. Αυτή η σύγκρουση πρέπει να βγάλει σοβαρά στραπατσαρισμένα το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο η ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, η ακόμα πιο πλατιά συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου