Οπερ έδει δείξαι...

Λόγος αξιωματικός.

Περισπούδαστος.

«Βαρύς» κι ασήκωτος μέσα στη σαρκοβόρα του κομψότητα.

Διατυπωμένος με ύφος θεατρικής «ανορθοδοξίας» για να καμουφλάρεται η κατακτητική του έπαρση.

Λόγος που υποδύεται την αυθεντία καταφεύγοντας στον ...αυθεντικό εξυπνακισμό.

Που η σχέση του με το «εμείς» είναι μόνο το «εμείς» της μεγαλειότητας, σε συσκευασία κοινωνικής (αυτο)κριτικής.

Ενας λόγος που για «λούφα και παραλλαγή» καμώνεται τη λογοτεχνική καλλιέργεια, ώστε να φιγουράρει σαν τάχα «αντικειμενικός».

Ενας λόγος που θέλει να ακτινοβολεί «ουδετερότητα», μοιράζοντας ευθύνες σε «όλους» - τι φινετσάτος τρόπος για να αθωώνεις τους πραγματικούς υπεύθυνους!

*

Ομως, ο πολιτικός λόγος - περί αυτού πρόκειται - ό,τι προσωπείο κι αν δανείζεται δεν μπορεί να είναι ποτέ αξιωματικός, αν θέλει να είναι έγκυρος. Οφείλει να είναι αποδεικτικός.

Η πολιτική είναι θεώρημα. Δεν είναι αξίωμα. Οφείλει να προσκομίζει αποδείξεις. Τεκμηρίωση.

Ο θεμιτός υποκειμενισμός τής άλφα ή της βήτα άποψης, για να είναι θεμιτός, πρέπει να εκπληρώνει μια εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση: Να οικοδομείται επί τη βάσει της αλήθειας.

Ολης της αλήθειας,κύριε των «Νέων».

Ειδάλλως - είτε μιλάει για την Κερατέα, είτε για τους φαρμακοποιούς, είτε για οτιδήποτε - ξεχειλίζει από εκείνη τη θλιβερή «ορθοδοξία», την κατοχυρωμένη είτε από τον καθ' έδρας καθεστωτικό στόμφο, είτε από την καρέκλα της εξουσίας με την οποία δικτυώνεται.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ