Αμπελοφιλοσοφία τα περί ενότητας της Αριστεράς
-- Αναφέρατε προηγουμένως δυο ιστορικά παραδείγματα της ελληνικής Αριστεράς, του '74 και του '89, της Ενωμένης Αριστεράς και του ενιαίου Συνασπισμού, για να προβλέψετε ότι οι αυταπάτες περί ενότητας της Αριστεράς δεν θα αντέξουν για πολύ καιρό. Ωστόσο υπάρχουν και τα προηγούμενα παραδείγματα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, που η Αριστερά της χώρας θα λέγαμε ότι μεγαλούργησε. Μήπως τελικά η ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά βρίσκεται σε τέτοιου είδους πολιτικές συλλήψεις;
-- Μην ανακατεύουμε τώρα μήλα και πορτοκάλια... Πρώτα πρώτα το ΕΑΜ δεν είχε καμία σχέση με συμμαχία της Αριστεράς. Η βασική δύναμη του ΕΑΜ ήταν το ΚΚΕ, έτσι το έφεραν τα πράγματα, τα αστικά κόμματα είχαν πάει άλλα στο Κάιρο, άλλα στο Λονδίνο, άλλοι είχαν συμμαχήσει με τον αντίπαλο, με την Κατοχή, και υπήρχαν βέβαια κάποιες προσωπικότητες, κάποιες μικρές δυνάμεις που καλώς ήρθαν μέσα στο ΕΑΜ. Το ΕΑΜ, μην ξεχνάτε, ότι ήταν ένας μεγάλος απελευθερωτικός αγώνας απέναντι στην ξενική Κατοχή. Καθοδηγητής αναγνωρισμένος ήταν το ΚΚΕ. Δεν λέω ότι όλα επαναλαμβάνονται, έτσι ήταν και μην κάνουμε τώρα μεταφορές.
Και κοιτάξτε, κάθε συμμαχία έχει τις δυσκολίες της αναπόφευκτα, και σε εκείνες τις συνθήκες ο ταξικός αγώνας υπήρχε και δεν μπορεί να παραμερίζεται μπροστά στον εθνικό απελευθερωτικό. Και δεν είναι τυχαίο και το σοβαρό λάθος που έκανε το ΚΚΕ το 1944 - το έχει αναγνωρίσει προ πολλού το ΚΚΕ - δεν είχε καμία σχέση βεβαίως ούτε με προδοσίες, ούτε με συμβιβασμούς με τον αντίπαλο, αλλά ήταν λάθος. Επέδρασαν και οι σύμμαχοι; Μπορεί να επέδρασαν. Επέδρασαν και οι διεθνείς σύμμαχοι; Μπορεί να επέδρασαν. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε εναντίον των συμμαχιών, αλλά μη βλέπουμε όλα τα πράγματα έτσι απλά.
Για την ΕΔΑ... Και εδώ έγινε σοβαρό λάθος. Διότι ο συνασπισμός κομμάτων έγινε κόμμα και όταν ένας συνασπισμός κομμάτων γίνεται κόμμα, τότε βεβαίως θεωρεί ασυμβίβαστη τη συμμαχία του με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές. Και τα ίδια έγιναν και το 1989. Φτιάξαμε ένα συνασπισμό και μόλις ανέτειλε ο ήλιος άντε να τον κάνουμε κόμμα. Τα ίδια έχουν γίνει τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφτιαξε ο Συνασπισμός το ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοστάτησε... να γίνουμε κόμμα...
Ε, μια του φίλου, δυο του φίλου, τρεις και την κακή του μέρα... Ο χώρος αυτός είναι τέτοιος. Και όταν έχει αγωνιστική φυσιογνωμία, ανάλογα με τις συνθήκες, και όταν δεν έχει, απεχθάνεται το οργανωμένο κίνημα και πάνω απ' όλα το εργατικό συνδικαλιστικό. Θέλει λίγο φλου τα πράγματα, κινήματα γενικά, και προπάντων ενώ λένε ότι είναι αριστεροί, δεν έχει κατεύθυνση αντικαπιταλιστική ουσιαστικά.
Και η απαίτησή μας σε ένα χώρο που εμφανίζεται σαν αριστερός αντικαπιταλιστικός είναι πολύ μεγαλύτερη από έναν που λέει ότι παλεύω για αλλαγές μέσα στα όρια του συστήματος. Αλλιώς τον κρίνεις αυτόν που εμφανίζεται ως αντικαπιταλιστής. Και στη ζωή πρέπει να κάνεις πειράματα, δοκιμές. Αλλά έχουν και όρια οι δοκιμές. Τώρα η μεγάλη ανάγκη είναι άλλη: Ο απεγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αυτό είναι που θα δώσει τη δυναμική στο κίνημα και όχι η αμπελοφιλοσοφία περί ενότητας της Αριστεράς. Οποιοι θέλουν να ενωθούν, ας ενωθούν στο κάτω κάτω. Την άδειά μας χρειάζονται;».
ΠΗΓΗ
Και κοιτάξτε, κάθε συμμαχία έχει τις δυσκολίες της αναπόφευκτα, και σε εκείνες τις συνθήκες ο ταξικός αγώνας υπήρχε και δεν μπορεί να παραμερίζεται μπροστά στον εθνικό απελευθερωτικό. Και δεν είναι τυχαίο και το σοβαρό λάθος που έκανε το ΚΚΕ το 1944 - το έχει αναγνωρίσει προ πολλού το ΚΚΕ - δεν είχε καμία σχέση βεβαίως ούτε με προδοσίες, ούτε με συμβιβασμούς με τον αντίπαλο, αλλά ήταν λάθος. Επέδρασαν και οι σύμμαχοι; Μπορεί να επέδρασαν. Επέδρασαν και οι διεθνείς σύμμαχοι; Μπορεί να επέδρασαν. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε εναντίον των συμμαχιών, αλλά μη βλέπουμε όλα τα πράγματα έτσι απλά.
Για την ΕΔΑ... Και εδώ έγινε σοβαρό λάθος. Διότι ο συνασπισμός κομμάτων έγινε κόμμα και όταν ένας συνασπισμός κομμάτων γίνεται κόμμα, τότε βεβαίως θεωρεί ασυμβίβαστη τη συμμαχία του με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές. Και τα ίδια έγιναν και το 1989. Φτιάξαμε ένα συνασπισμό και μόλις ανέτειλε ο ήλιος άντε να τον κάνουμε κόμμα. Τα ίδια έχουν γίνει τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφτιαξε ο Συνασπισμός το ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοστάτησε... να γίνουμε κόμμα...
Ε, μια του φίλου, δυο του φίλου, τρεις και την κακή του μέρα... Ο χώρος αυτός είναι τέτοιος. Και όταν έχει αγωνιστική φυσιογνωμία, ανάλογα με τις συνθήκες, και όταν δεν έχει, απεχθάνεται το οργανωμένο κίνημα και πάνω απ' όλα το εργατικό συνδικαλιστικό. Θέλει λίγο φλου τα πράγματα, κινήματα γενικά, και προπάντων ενώ λένε ότι είναι αριστεροί, δεν έχει κατεύθυνση αντικαπιταλιστική ουσιαστικά.
Και η απαίτησή μας σε ένα χώρο που εμφανίζεται σαν αριστερός αντικαπιταλιστικός είναι πολύ μεγαλύτερη από έναν που λέει ότι παλεύω για αλλαγές μέσα στα όρια του συστήματος. Αλλιώς τον κρίνεις αυτόν που εμφανίζεται ως αντικαπιταλιστής. Και στη ζωή πρέπει να κάνεις πειράματα, δοκιμές. Αλλά έχουν και όρια οι δοκιμές. Τώρα η μεγάλη ανάγκη είναι άλλη: Ο απεγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αυτό είναι που θα δώσει τη δυναμική στο κίνημα και όχι η αμπελοφιλοσοφία περί ενότητας της Αριστεράς. Οποιοι θέλουν να ενωθούν, ας ενωθούν στο κάτω κάτω. Την άδειά μας χρειάζονται;».
Η λαϊκή αγανάκτηση τους υποχρεώνει σε ελιγμούς
-- Κα Παπαρήγα, το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να αντιδρούν στα ενδεχόμενα μέτρα που θα ανακοινωθούν. Θεωρείτε ότι αυτό το γεγονός μπορεί να αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση για να προχωρήσουν σε εκλογές;
-- Πού να ξέρω εγώ τώρα ο Παπανδρέου τι σκέφτεται και τι κάνει. Κοιτάξετε να δείτε, όποιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είναι αντίθετος με αυτή την πολιτική, παραιτείται και από τη βουλευτική του ιδιότητα και περνάει με το λαό ανοιχτά. Ας πάει στο λαϊκό κίνημα και να ξεκινήσει μαζί με το λαό.
Τώρα όλα τα άλλα «τσακωνόμαστε για τα φρουτάκια και για τον ΟΠΑΠ» είναι... Βρίσκονται κάτω από την πίεση και την αγανάκτηση του λαού και προσπαθούν να ελιχθούν με αυτόν τον τρόπο, πέρα και ανεξάρτητα από προθέσεις, που πάλι μπερδεύουν τον κόσμο ότι μπορεί να αλλάξει το πράγμα μέσα από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Βγήκε η κα Παπανδρέου και λέει αναδιαπραγμάτευση τώρα. Είναι της σχολής ότι πρέπει να γίνει τώρα και όχι σε τρία χρόνια. Αυτό είναι αξιοποιήσιμο για το λαό; Τίποτα από αυτά.
Και με την ευκαιρία, να πω το εξής πράγμα: Το τελευταίο διάστημα έχει γίνει μία στροφή ας πούμε στα Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία ήταν φιλικά με το ΠΑΣΟΚ και έχουν αρχίσει και κάνουν κριτική στο ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα και στη ΝΔ. Βέβαια, πολύς κόσμος λέει αυτός ο σταθμός δεν είναι τώρα με το ΠΑΣΟΚ. Καταρχήν υπάρχει η λαϊκή πίεση και καταλαβαίνουμε ότι τα ακροατήρια των ραδιοφώνων, των σταθμών ή και οι αναγνώστες των εφημερίδων δεν μπορούν να ακούνε απολογητικούς μονόλογους υπέρ της κυβέρνησης. Αλλά τι κριτική είναι αυτό που γίνεται; «Εχουμε κυβέρνηση μαλθακή, έχουμε κυβέρνηση που δεν συντονίζεται, έχουμε κυβέρνηση διστακτική, έχουμε κυβέρνηση που δεν λέει την αλήθεια».
Βεβαίως, πιθανόν στο βάθος να ζητούνται ακόμα πιο άγρια μέτρα και πιο γρήγορα. Δεν το λένε όμως καθαρά. Μόλις υπάρξει κάποια αντίσταση από ένα τμήμα του λαού, είτε προσπαθούν να εκθέσουν αυτό το τμήμα του λαού ή να πουν «ναι, και η κυβέρνηση όμως δεν έκανε διάλογο, έπρεπε να κάνει διάλογο, να πει την αλήθεια». Ολα αυτά τα πράγματα κάνουν το κεφάλι του λαού καζάνι. Πάνε να μας κάνουν το μυαλό χυλό.
-- Πού να ξέρω εγώ τώρα ο Παπανδρέου τι σκέφτεται και τι κάνει. Κοιτάξετε να δείτε, όποιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είναι αντίθετος με αυτή την πολιτική, παραιτείται και από τη βουλευτική του ιδιότητα και περνάει με το λαό ανοιχτά. Ας πάει στο λαϊκό κίνημα και να ξεκινήσει μαζί με το λαό.
Τώρα όλα τα άλλα «τσακωνόμαστε για τα φρουτάκια και για τον ΟΠΑΠ» είναι... Βρίσκονται κάτω από την πίεση και την αγανάκτηση του λαού και προσπαθούν να ελιχθούν με αυτόν τον τρόπο, πέρα και ανεξάρτητα από προθέσεις, που πάλι μπερδεύουν τον κόσμο ότι μπορεί να αλλάξει το πράγμα μέσα από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Βγήκε η κα Παπανδρέου και λέει αναδιαπραγμάτευση τώρα. Είναι της σχολής ότι πρέπει να γίνει τώρα και όχι σε τρία χρόνια. Αυτό είναι αξιοποιήσιμο για το λαό; Τίποτα από αυτά.
Και με την ευκαιρία, να πω το εξής πράγμα: Το τελευταίο διάστημα έχει γίνει μία στροφή ας πούμε στα Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία ήταν φιλικά με το ΠΑΣΟΚ και έχουν αρχίσει και κάνουν κριτική στο ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα και στη ΝΔ. Βέβαια, πολύς κόσμος λέει αυτός ο σταθμός δεν είναι τώρα με το ΠΑΣΟΚ. Καταρχήν υπάρχει η λαϊκή πίεση και καταλαβαίνουμε ότι τα ακροατήρια των ραδιοφώνων, των σταθμών ή και οι αναγνώστες των εφημερίδων δεν μπορούν να ακούνε απολογητικούς μονόλογους υπέρ της κυβέρνησης. Αλλά τι κριτική είναι αυτό που γίνεται; «Εχουμε κυβέρνηση μαλθακή, έχουμε κυβέρνηση που δεν συντονίζεται, έχουμε κυβέρνηση διστακτική, έχουμε κυβέρνηση που δεν λέει την αλήθεια».
Βεβαίως, πιθανόν στο βάθος να ζητούνται ακόμα πιο άγρια μέτρα και πιο γρήγορα. Δεν το λένε όμως καθαρά. Μόλις υπάρξει κάποια αντίσταση από ένα τμήμα του λαού, είτε προσπαθούν να εκθέσουν αυτό το τμήμα του λαού ή να πουν «ναι, και η κυβέρνηση όμως δεν έκανε διάλογο, έπρεπε να κάνει διάλογο, να πει την αλήθεια». Ολα αυτά τα πράγματα κάνουν το κεφάλι του λαού καζάνι. Πάνε να μας κάνουν το μυαλό χυλό.
Αντικειμενική και ώριμη ανάγκη ο σοσιαλισμός
-- Είπατε ότι υπάρχουν αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη λαϊκή εξουσία στη χώρα μας, δεν διευκρινίσατε όμως πώς θα γίνει η λαϊκή εξουσία πραγματικότητα;
-- Πρώτα πρώτα έχει πολύ μεγάλη σημασία αν ένα πράγμα είναι αντικειμενικά ώριμο, έτσι είναι στην πολιτική. Και δεν είναι τυχαίο, να το πω κι αλλιώς, ότι το θέμα του σοσιαλισμού πρωτομπήκε το 19ο αιώνα που δεν υπήρχε ούτε καν κινησούλα, δε φαινόταν ότι μπορεί να γίνει σοσιαλιστική κοινωνική επανάσταση. Πολύ περισσότερο που είμαστε στον 21ο αιώνα και που είχαμε κοινωνικές επαναστάσεις, πραγματοποιήθηκαν, είχαμε αποτελέσματα, θετικά, σημαντικά, του 20ού αιώνα. Βεβαίως είχαμε και την οδυνηρή εμπειρία των λαθών. Και αυτά χρήσιμα είναι για μας. Αφού δεν μπορέσαμε να τα αποφύγουμε είναι χρήσιμα, τουλάχιστον ως εμπειρία. Λοιπόν καθαρά πράγματα η κρίση του καπιταλισμού και μάλιστα σε συνθήκες που η κρίση είναι όλο και πιο πυκνή, από χώρα σε χώρα, στο τέλος θα γίνει και συγχρονισμένη σε πολλές χώρες. Η ανάκαμψη θα είναι αναιμική, με πληθωρισμό, ανεργία κλπ. Αντικειμενικά μπαίνει το ζήτημα αυτό, σαφώς δεν είναι στην ημερήσια διάταξη σήμερα η ριζική ανατροπή στη συνείδηση του λαού. Εμείς παλεύουμε για να γίνει. Δηλαδή όταν δημιουργηθούν αυτές οι προϋποθέσεις, να μπορεί να γίνει αυτή η έφοδος του λαού. Και θα γίνει γιατί θα το αποφασίσει ο λαός, όχι γιατί το λέμε εμείς. Γι' αυτό δίνουμε μεγάλη σημασία να μην κοροϊδεύουμε το λαό περί αγωνιστικής διαπραγμάτευσης και περί κουρέματος και περί εκείνου και του άλλου. Είναι ένα ζήτημα καθαρά αντικειμενικό. Μπορεί με την καπιταλιστική ιδιοκτησία να ζήσει καλά και ο εργαζόμενος; Τέλειωσε η περίοδος εκείνη που ο καπιταλισμός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις. Τι παραχωρήσεις να σου κάνει; Αφού στα παίρνει όλα, να σου δώσει σε δέκα χρόνια τι; Πάλι θα είσαι πολύ πίσω απ' αυτό που είχες κατακτήσει 50 και 60 χρόνια, αυτή είναι η εξέλιξη. Δεν έχουμε αυταπάτες. Εμείς λέμε αντικειμενικά το ζήτημα αυτό πρέπει να κερδίσει έδαφος. Αυτό σημαίνει δημιουργώ προϋποθέσεις να πετύχω, από μόνο του δε θα έρθει. Πώς θα 'ρθει δηλαδή; Αμα του λέω για την επανίδρυση της ΕΕ, τον βοηθάω; 'Η ομοσπονδιοποίηση και εμβάθυνση, όχι διεύρυνση και όλες αυτές οι συζητήσεις που γίνονται; Μπερδεύουν τον κόσμο. Γι' αυτό λέμε ότι μερικές θέσεις που φαίνονται πολύ αγωνιστικές κλπ. τις ενοχοποιούμε γιατί αλλοιώνουν, εμποδίζουν το ριζοσπαστισμό του λαού και το να βγάλει συμπεράσματα.
-- Πρώτα πρώτα έχει πολύ μεγάλη σημασία αν ένα πράγμα είναι αντικειμενικά ώριμο, έτσι είναι στην πολιτική. Και δεν είναι τυχαίο, να το πω κι αλλιώς, ότι το θέμα του σοσιαλισμού πρωτομπήκε το 19ο αιώνα που δεν υπήρχε ούτε καν κινησούλα, δε φαινόταν ότι μπορεί να γίνει σοσιαλιστική κοινωνική επανάσταση. Πολύ περισσότερο που είμαστε στον 21ο αιώνα και που είχαμε κοινωνικές επαναστάσεις, πραγματοποιήθηκαν, είχαμε αποτελέσματα, θετικά, σημαντικά, του 20ού αιώνα. Βεβαίως είχαμε και την οδυνηρή εμπειρία των λαθών. Και αυτά χρήσιμα είναι για μας. Αφού δεν μπορέσαμε να τα αποφύγουμε είναι χρήσιμα, τουλάχιστον ως εμπειρία. Λοιπόν καθαρά πράγματα η κρίση του καπιταλισμού και μάλιστα σε συνθήκες που η κρίση είναι όλο και πιο πυκνή, από χώρα σε χώρα, στο τέλος θα γίνει και συγχρονισμένη σε πολλές χώρες. Η ανάκαμψη θα είναι αναιμική, με πληθωρισμό, ανεργία κλπ. Αντικειμενικά μπαίνει το ζήτημα αυτό, σαφώς δεν είναι στην ημερήσια διάταξη σήμερα η ριζική ανατροπή στη συνείδηση του λαού. Εμείς παλεύουμε για να γίνει. Δηλαδή όταν δημιουργηθούν αυτές οι προϋποθέσεις, να μπορεί να γίνει αυτή η έφοδος του λαού. Και θα γίνει γιατί θα το αποφασίσει ο λαός, όχι γιατί το λέμε εμείς. Γι' αυτό δίνουμε μεγάλη σημασία να μην κοροϊδεύουμε το λαό περί αγωνιστικής διαπραγμάτευσης και περί κουρέματος και περί εκείνου και του άλλου. Είναι ένα ζήτημα καθαρά αντικειμενικό. Μπορεί με την καπιταλιστική ιδιοκτησία να ζήσει καλά και ο εργαζόμενος; Τέλειωσε η περίοδος εκείνη που ο καπιταλισμός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις. Τι παραχωρήσεις να σου κάνει; Αφού στα παίρνει όλα, να σου δώσει σε δέκα χρόνια τι; Πάλι θα είσαι πολύ πίσω απ' αυτό που είχες κατακτήσει 50 και 60 χρόνια, αυτή είναι η εξέλιξη. Δεν έχουμε αυταπάτες. Εμείς λέμε αντικειμενικά το ζήτημα αυτό πρέπει να κερδίσει έδαφος. Αυτό σημαίνει δημιουργώ προϋποθέσεις να πετύχω, από μόνο του δε θα έρθει. Πώς θα 'ρθει δηλαδή; Αμα του λέω για την επανίδρυση της ΕΕ, τον βοηθάω; 'Η ομοσπονδιοποίηση και εμβάθυνση, όχι διεύρυνση και όλες αυτές οι συζητήσεις που γίνονται; Μπερδεύουν τον κόσμο. Γι' αυτό λέμε ότι μερικές θέσεις που φαίνονται πολύ αγωνιστικές κλπ. τις ενοχοποιούμε γιατί αλλοιώνουν, εμποδίζουν το ριζοσπαστισμό του λαού και το να βγάλει συμπεράσματα.
Επιζήμια ιδεολογήματα που χτυπάνε λάθος στόχο
-- Σε σχέση με τις παρεμβάσεις που υπάρχουν τον τελευταίο καιρό, όχι απαραίτητα από κόμματα, βγαίνουν και από καθηγητές, ακαδημαϊκούς, φωνές που μιλούν για συνταγματική εκτροπή, εγκαλούν την κυβέρνηση, ζητούν πατριωτικές και εθνικές συμφωνίες, διαφάνεια κλπ. Πώς τις κρίνετε; Μπορούν να συμβάλουν, είναι προβληματικές;
-- Αν ήμασταν σε άλλες συνθήκες και δεν ήμασταν κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού, θα μπορούσε κανείς να ανεχθεί - και δικαίωμα στο κάτω κάτω του καθενός είναι να εκφράζει την άποψή του - θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε καθόλου με αυτές τις απόψεις. Αλλά στις σημερινές συνθήκες που όλα τα βέλη κατευθύνονται μακριά από τον πραγματικό στόχο, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε, να κάνουμε την κριτική μας.
Εγινε προχτές μια συζήτηση: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε λέει να αναπέμψει. Βεβαίως έπρεπε. Αλλά, με συγχωρείτε, η διαφάνεια και η αναπομπή θα έλυνε το ζήτημα; Και οι έντιμοι και καλοί πολιτικοί; Γιατί πάλι θα σας θυμίσω ότι το 1989-1991 ήταν στην κορύφωσή της η συζήτηση για τους δεινόσαυρους της πολιτικής. Σήμερα βλέπεις μια σειρά νεότατους ανθρώπους. Ενα μεγάλο μέρος της Βουλής έχει ανανεωθεί. Λοιπόν; Η ηλικιακή ανανέωση είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα, αυτό δεν σημαίνει ότι ήρθε και η πολιτική αλλαγή.
Επομένως, όλη αυτή η συζήτηση είναι αποπροσανατολιστική. Τώρα ξέρετε ίσως κάποιοι ακαδημαϊκοί... Ο ακαδημαϊκός αποσπάται και λίγο, και αν δεν είσαι εδώ που τα λέμε και στη διαδήλωση και στη συγκέντρωση, δεν πας και στους τόπους δουλειάς να δεις τι γίνεται, η απόσπαση σε οδηγεί και σε τέτοια. Εγώ να πω, μπορεί να είναι πολύ καλοπροαίρετοι οι άνθρωποι, αλλά, με συγχωρείτε, τι θα πει πατριωτική κυβέρνηση; Η κυβέρνηση που έχουμε τώρα ή η προηγούμενη τι ήταν; Ηταν κυβερνήσεις πατριωτικές ως προς τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Ο πατριωτισμός τους είναι αυτός. Αυτά δεν τα ξεπούλησαν ποτέ.
Οταν εμείς λέγαμε ότι με τη Συνθήκη του Μάαστριχ εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα, μας κορόιδευαν. Και μας έλεγαν ότι σήμερα το μοντέρνο είναι να εκχωρείς και κυριαρχικά δικαιώματα. Τώρα θυμήθηκαν όλοι τα κυριαρχικά δικαιώματα. Κοροϊδεύουν τον κόσμο.
Εμείς είμαστε αντίθετοι στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εφόσον υπάρχει η εθνοκρατική οργάνωση, υπάρχει το ξεχωριστό κράτος μέσα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, πρέπει να έχεις σύνορα και πρέπει να έχεις κυριαρχικά δικαιώματα, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και όλα. Αλλού βλέπουμε το διεθνισμό και την κατάργηση των συνόρων. Ανάμεσα στους λαούς, ανάμεσα στις εργατικές τάξεις.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε στη Βουλή ότι είναι νεοφιλελεύθερη συνθήκη, αλλά την ψηφίζω και ότι έχει ξεπεραστεί η έννοια κυριαρχικά δικαιώματα - και ο Γ. Παπανδρέου το λέει κατά κόρον - όταν είσαι μέσα σε μια συμμαχία. Τα εκχωρείς στη συμμαχία. Είμαστε αντίθετοι. Οταν τα λέγαμε εμείς, ήμασταν εθνικιστές. Ε, δεν βοηθούν όλα αυτά. Χτυπούν λάθος στόχο. Δεν κάνουμε δίκη προθέσεων αυτή τη στιγμή, αλλά χτυπούν λάθος στόχο και κάνουν ζημιά αυτή τη στιγμή.
-- Αν ήμασταν σε άλλες συνθήκες και δεν ήμασταν κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού, θα μπορούσε κανείς να ανεχθεί - και δικαίωμα στο κάτω κάτω του καθενός είναι να εκφράζει την άποψή του - θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε καθόλου με αυτές τις απόψεις. Αλλά στις σημερινές συνθήκες που όλα τα βέλη κατευθύνονται μακριά από τον πραγματικό στόχο, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε, να κάνουμε την κριτική μας.
Εγινε προχτές μια συζήτηση: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε λέει να αναπέμψει. Βεβαίως έπρεπε. Αλλά, με συγχωρείτε, η διαφάνεια και η αναπομπή θα έλυνε το ζήτημα; Και οι έντιμοι και καλοί πολιτικοί; Γιατί πάλι θα σας θυμίσω ότι το 1989-1991 ήταν στην κορύφωσή της η συζήτηση για τους δεινόσαυρους της πολιτικής. Σήμερα βλέπεις μια σειρά νεότατους ανθρώπους. Ενα μεγάλο μέρος της Βουλής έχει ανανεωθεί. Λοιπόν; Η ηλικιακή ανανέωση είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα, αυτό δεν σημαίνει ότι ήρθε και η πολιτική αλλαγή.
Επομένως, όλη αυτή η συζήτηση είναι αποπροσανατολιστική. Τώρα ξέρετε ίσως κάποιοι ακαδημαϊκοί... Ο ακαδημαϊκός αποσπάται και λίγο, και αν δεν είσαι εδώ που τα λέμε και στη διαδήλωση και στη συγκέντρωση, δεν πας και στους τόπους δουλειάς να δεις τι γίνεται, η απόσπαση σε οδηγεί και σε τέτοια. Εγώ να πω, μπορεί να είναι πολύ καλοπροαίρετοι οι άνθρωποι, αλλά, με συγχωρείτε, τι θα πει πατριωτική κυβέρνηση; Η κυβέρνηση που έχουμε τώρα ή η προηγούμενη τι ήταν; Ηταν κυβερνήσεις πατριωτικές ως προς τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Ο πατριωτισμός τους είναι αυτός. Αυτά δεν τα ξεπούλησαν ποτέ.
Οταν εμείς λέγαμε ότι με τη Συνθήκη του Μάαστριχ εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα, μας κορόιδευαν. Και μας έλεγαν ότι σήμερα το μοντέρνο είναι να εκχωρείς και κυριαρχικά δικαιώματα. Τώρα θυμήθηκαν όλοι τα κυριαρχικά δικαιώματα. Κοροϊδεύουν τον κόσμο.
Εμείς είμαστε αντίθετοι στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εφόσον υπάρχει η εθνοκρατική οργάνωση, υπάρχει το ξεχωριστό κράτος μέσα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, πρέπει να έχεις σύνορα και πρέπει να έχεις κυριαρχικά δικαιώματα, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και όλα. Αλλού βλέπουμε το διεθνισμό και την κατάργηση των συνόρων. Ανάμεσα στους λαούς, ανάμεσα στις εργατικές τάξεις.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε στη Βουλή ότι είναι νεοφιλελεύθερη συνθήκη, αλλά την ψηφίζω και ότι έχει ξεπεραστεί η έννοια κυριαρχικά δικαιώματα - και ο Γ. Παπανδρέου το λέει κατά κόρον - όταν είσαι μέσα σε μια συμμαχία. Τα εκχωρείς στη συμμαχία. Είμαστε αντίθετοι. Οταν τα λέγαμε εμείς, ήμασταν εθνικιστές. Ε, δεν βοηθούν όλα αυτά. Χτυπούν λάθος στόχο. Δεν κάνουμε δίκη προθέσεων αυτή τη στιγμή, αλλά χτυπούν λάθος στόχο και κάνουν ζημιά αυτή τη στιγμή.
Επιδιώκουν τη μεταμφίεση του πολιτικού συστήματος
-- Ηθελα να ρωτήσω πάνω σε αυτό που αναφέρατε στο τέλος, αν αυτή η απαλλαγή της κριτικής ενίοτε προς τα δύο τα μεγάλα κόμματα και ενδεχομένως η ενίσχυση άλλων κομμάτων, προετοιμάζει το έδαφος για κάποιο άλλο καθεστώς διακυβέρνησης της χώρας. Οπως το θέμα της συγκυβέρνησης με κάποια κόμματα που κάποιοι τα βλέπουν πρόθυμα και προς την κυβερνητική πολιτική.
-- Γίνεται εργώδης προσπάθεια να διασωθεί το πολιτικό σύστημα με την μεταμφίεσή του. Κατ' αρχήν καταλαβαίνουμε ότι σήμερα μια μονοκομματική κυβέρνηση για να πάρει τέτοια βάρβαρα μέτρα είναι δύσκολο και πρέπει να έχει μία κυβέρνηση συνεργασίας. Και να το πούμε καθαρά, εννοείται η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και από κει και πέρα να προσεγγιστούν και άλλα κόμματα, αλλά θέλουν αυτά τα δύο μεγάλα κόμματα για τη σιγουριά μιας ισχύς και να μην έχουν μια αντιπολίτευση ποσοτικά μεγάλη. Αυτό θέλουν.
Τώρα υπάρχουν και σχολές σκέψης που λένε: Τεχνοκράτες. Δηλαδή οι τεχνοκράτες δεν θα έπαιρναν πολιτικά μέτρα; Τι είναι οι τεχνοκράτες, τεχνοκρατικό είναι το πρόβλημα; Τα ίδια μέτρα που θα πάρει ο πολιτικός θα πάρουν και οι τεχνοκράτες. Ενδεχομένως ο τεχνοκράτης δεν πιέζεται με τον σταυρό ή δεν πιέζεται με την κομματική οργάνωση βάσης. Μετά λένε μεικτή κυβέρνηση.
Είναι μια ιστορική ευκαιρία σήμερα ο λαός να απορρίψει την μεταμφίεση του πολιτικού συστήματος και ιστορική ευκαιρία σήμερα για πολλούς εργαζόμενους είναι να συμπαραταχθούν με το ΚΚΕ. Και το λέω ιστορική όχι για τα μεγάλα λόγια, τέτοιες ευκαιρίες θα έρθουν και στο μέλλον. Ιστορική όμως με την έννοια ότι είμαστε στην εξέλιξη μιας κρίσης που ενδεχομένως δεν έχει κορυφωθεί ακόμα. Και μια κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά τη μισή ευρωζώνη και πραγματικά είναι μια ιστορική ευκαιρία σήμερα. Δεν υπάρχει άλλη εγγύηση. Ολες οι άλλες παραλλαγές που αφήνουν το πεδίο της οικονομίας στην ουσία απείραχτο και ασχολούνται με τα πολιτικά τερτίπια δεν πρόκειται να δώσουν πραγματική διέξοδο.
-- Γίνεται εργώδης προσπάθεια να διασωθεί το πολιτικό σύστημα με την μεταμφίεσή του. Κατ' αρχήν καταλαβαίνουμε ότι σήμερα μια μονοκομματική κυβέρνηση για να πάρει τέτοια βάρβαρα μέτρα είναι δύσκολο και πρέπει να έχει μία κυβέρνηση συνεργασίας. Και να το πούμε καθαρά, εννοείται η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και από κει και πέρα να προσεγγιστούν και άλλα κόμματα, αλλά θέλουν αυτά τα δύο μεγάλα κόμματα για τη σιγουριά μιας ισχύς και να μην έχουν μια αντιπολίτευση ποσοτικά μεγάλη. Αυτό θέλουν.
Τώρα υπάρχουν και σχολές σκέψης που λένε: Τεχνοκράτες. Δηλαδή οι τεχνοκράτες δεν θα έπαιρναν πολιτικά μέτρα; Τι είναι οι τεχνοκράτες, τεχνοκρατικό είναι το πρόβλημα; Τα ίδια μέτρα που θα πάρει ο πολιτικός θα πάρουν και οι τεχνοκράτες. Ενδεχομένως ο τεχνοκράτης δεν πιέζεται με τον σταυρό ή δεν πιέζεται με την κομματική οργάνωση βάσης. Μετά λένε μεικτή κυβέρνηση.
Είναι μια ιστορική ευκαιρία σήμερα ο λαός να απορρίψει την μεταμφίεση του πολιτικού συστήματος και ιστορική ευκαιρία σήμερα για πολλούς εργαζόμενους είναι να συμπαραταχθούν με το ΚΚΕ. Και το λέω ιστορική όχι για τα μεγάλα λόγια, τέτοιες ευκαιρίες θα έρθουν και στο μέλλον. Ιστορική όμως με την έννοια ότι είμαστε στην εξέλιξη μιας κρίσης που ενδεχομένως δεν έχει κορυφωθεί ακόμα. Και μια κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά τη μισή ευρωζώνη και πραγματικά είναι μια ιστορική ευκαιρία σήμερα. Δεν υπάρχει άλλη εγγύηση. Ολες οι άλλες παραλλαγές που αφήνουν το πεδίο της οικονομίας στην ουσία απείραχτο και ασχολούνται με τα πολιτικά τερτίπια δεν πρόκειται να δώσουν πραγματική διέξοδο.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου