Η εξέλιξη στα Νοσοκομεία «Αρεταίειο» και «Αιγινήτειο», με την αναστολή της συμμετοχής τους στις εφημερίες και στη νοσηλεία των ασθενών, όπως και στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», οφείλεται στις δραστικές περικοπές της κυβέρνησης στο δημόσιο τομέα Υγείας σε συνδυασμό με την αφαίμαξή τους από τα μονοπώλια στο χώρο του φαρμάκου και του ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού. Είναι μεθόδευση που συμβάλλει στην υλοποίηση του σχεδίου της κυβέρνησης για συρρίκνωση των δημόσιων νοσοκομείων και στην επιχειρηματική τους δράση. Η εξέλιξη αυτή ισοδυναμεί με στάση παροχών δημόσιων υπηρεσιών Υγείας από το κράτος προς τα λαϊκά στρώματα, τα οποία είναι οι κύριοι χρηματοδότες των δημόσιων νοσοκομείων, με τη φορολογία, τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, τις συνπληρωμές για εξετάσεις, φάρμακα και νοσήλια.
Η κυβέρνηση με την πολιτική της θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες σε υπηρεσίες Υγείας, δημόσιες, δωρεάν, σύγχρονες και εξειδικευμένες, στο βωμό των συμφερόντων του κεφαλαίου και της κερδοφορίας. Τούτη η εξέλιξη αποκαλύπτει ότι το πρόβλημα, σε ό,τι έχει απομείνει ως δημόσιος τομέας Υγείας, δεν είναι το ξεκαθάρισμα των νοσοκομείων από τα «τρωκτικά» και τη διαφθορά, ούτε να σταματήσει το «πάρτι με τα λεφτά των Ταμείων», ούτε τα «φακελάκια των γιατρών», όπως λέει ότι κάνει η κυβέρνηση προκειμένου να περάσει την πολιτική εμπορευματοποίησης με τις δραστικές περικοπές στη χρηματοδότηση και το λεγόμενο νοικοκύρεμα. Είναι πρόβλημα πολύ πιο βαθύ, ταξικό, αφού η ζωή της εργατικής τάξης είναι αναλώσιμη για το κεφάλαιο, ενώ ο τομέας Υγείας ένας κερδοφόρος τομέας, στον οποίο συνεχώς αυξάνονται οι καπιταλιστικές επενδύσεις. Σ' αυτό θέλει να συμβάλει η κυβέρνηση, να δώσει στο κεφάλαιο πεδίο επενδύσεων και κερδοφορίας και τη ζωή του λαού στον καιάδα της εξαθλίωσης.***
Επομένως, η πάλη της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων για την προαγωγή, την πρόληψη και την αποκατάσταση της υγείας δε θα είναι αποτελεσματική αν στοχεύει στα «τρωκτικά» και στα «φακελάκια». Το κύριο είναι η κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον τομέα Υγείας. Το ότι κεφάλαιο και αστικές κυβερνήσεις δεν πολυνοιάζονται για τη ζωή και την υγεία των εργαζομένων, του λαού, δεν είναι καινούριο πρόβλημα. Αλλωστε, ο νόμος της αύξησης του «υπερπληθυσμού» με την ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, δηλαδή τα πλεονάζοντα εργατικά χέρια λόγω αλλαγής της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, επομένως και η ανεργία, είναι συνθήκες που δε σκοτίζουν τους καπιταλιστές πού θα βρουν εργατική δύναμη για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου τους και των κερδών, αν υπάρχουν άρρωστοι και σακάτηδες στους οποίους δεν παρέχουν υπηρεσίες Υγείας. Υπάρχουν άφθονοι άνεργοι. Γι' αυτό δεν παίρνουν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς, γι' αυτό επιβάλλουν εργασιακές σχέσεις που προκαλούν ανεπανόρθωτη φθορά στην εργατική δύναμη (ημερήσια δουλειά πολύ πάνω από το 8ωρο για μεγάλο χρονικό διάστημα, που δεν επιτρέπει την αναπλήρωση της εργατικής δύναμης), γι' αυτό δεν προάγουν τη δημόσια Υγεία (π.χ. εξασθενές χρώμιο στο υπέδαφος, στο νερό κλπ.), γι' αυτό και συγχωνεύουν και κλείνουν νοσοκομεία, αφήνοντας πεδίο δόξης λαμπρό στο κεφάλαιο.
***
Να γιατί η αντιμετώπιση των «τρωκτικών», της διαφθοράς, που λέει η κυβέρνηση, δε βελτιώνει τις συνθήκες για ολοκληρωμένη παροχή υπηρεσιών Υγείας στο λαό αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Η λαϊκή πάλη πρέπει να στοχεύει στη διατήρηση της υγείας των εργαζομένων, ώστε να μπορούν να δουλεύουν και να ζουν χωρίς το παραμικρό πρόβλημα, αλλά και να ζήσουν ως απόμαχοι της δουλειάς επίσης χωρίς βλάβες στην υγεία τους. Αλλά γι' αυτό κεφάλαιο και κυβερνήσεις του δε δίνουν δεκάρα.
Ο Καρλ Μαρξ έγραφε γι' αυτά: «Το κεφάλαιο, όμως, με το απεριόριστα τυφλό πάθος του και με την πείνα δράκου (...) σφετερίζεται (...) τη διατήρηση της υγείας του σώματος (...) Το κεφάλαιο δε ρωτάει πόσο διαρκεί η ζωή της εργατικής δύναμης (...) η κεφαλαιοκρατική παραγωγή (...) προκαλεί την πρόωρη εξάντληση και θανάτωση αυτής της ίδιας της εργατικής δύναμης (...) Το κεφάλαιο, όμως, που έχει τόσο "σοβαρούς λόγους" ν' αρνιέται τα βάσανα της εργατικής γενιάς που το περιβάλλει σήμερα, καθορίζεται τόσο λίγο στην πραχτική κίνησή του από την προοπτική του μελλοντικού σαπίσματος της ανθρωπότητας, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση από το ασυγκράτητο ξεκλήρισμα του πληθυσμού, όσο και από την ενδεχόμενη πτώση της Γης πάνω στον ήλιο... Γι' αυτό το λόγο το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει. Στην κατηγορία για σωματικό και πνευματικό μαρασμό, για πρόωρο θάνατο και για το μαρτύριο της υπερβολικής εργασίας, απαντάει: Μήπως θα 'πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;» («Το Κεφάλαιο», τ. 1ος, σελ. 277 - 279 και 282 - 283).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου