Παρότι δεν αντιπροσωπεύουν όλο το μέγεθος του πλούτου που συγκεντρώνεται στα ταμεία των μονοπωλίων, οι αναφορές στα φυσικά πρόσωπα που εμφανίζονται επίσημα ως πλουτοκράτες, είναι ενδεικτικές για το γεγονός ότι με κρίση ή χωρίς κρίση σ' αυτό το σύστημα οι ισχυρότεροι αυξάνουν διαρκώς τον πλούτο που κατέχουν.
Το γεγονός ότι δίπλα τους υπάρχουν κι αυτοί από τους καπιταλιστές που χάνουν στον καιρό της κρίσης δεν αλλάζει το γεγονός ότι η κρίση δεν είναι ίδια για όλους, για αφεντικά και εργάτες. Ούτε το γεγονός ότι με κρίση ή χωρίς κρίση οι μόνοι που χάνουν διαρκώς είναι η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Το καινούργιο πάντα στον καιρό της κρίσης είναι η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, όξυνση που δημιουργεί προβλήματα στο πολιτικό σύστημα που έχει αναλάβει να θωρακίσει με ένα μανδύα «δημοκρατίας» τη δικτατορία των μονοπωλίων.
Δικά τους τα γένια και τα χτένια. Καμιά ανησυχία για τις ανησυχίες των αστών. Το πρόβλημα υπάρχει από την ώρα που οι εργάτες πέφτουν στη λούμπα να δεχτούν - όσοι το δέχονται - σαν δικό τους πρόβλημα το πρόβλημα των καπιταλιστών. Οταν, δηλαδή, υπάρχουν και εργάτες που νιώθουν να χάνουν επειδή χάνει το αφεντικό τους. Το αφεντικό ποτέ δεν χάνει.
***
Ολη η φιλολογία για το πολιτικό σύστημα πέρα από τις συγχύσεις που καλλιεργεί, αντανακλά από τη μια τις δυσκολίες που έχει η αστική τάξη να κουλαντρίσει την κατάσταση, αλλά και τη συνειδητή δουλειά που γίνεται από τα επιτελεία της να μένει στο απυρόβλητο το οικονομικό σύστημα και να σκάει το κύμα στον πολιτικό κυματοθραύστη.
Αν πιστέψουμε ορισμένους αρθρογράφους, η χώρα είναι ένα καράβι χωρίς καπετάνιο που το δέρνουν οι καιροί. Παράξενο. Οι λογαριασμοί στα εργατόσπιτα έρχονται κανονικά όλο και πιο βάρβαροι. Η τσέπη αδειάζει όλο και πιο πολύ. Το ερώτημα του γνωστού «τραμπάκουλα» «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» είναι κάλπικο. Η αστική τάξη κυβερνά κανονικότατα, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που έχει αυτή ή η άλλη μερίδα της με αυτόν ή τον άλλο κυβερνήτη.
Μια μερίδα του κεφαλαίου βιάζεται περισσότερο από άλλους. Δεν της φτάνουν τα τσακισμένα μεροκάματα, θέλει ακόμα πιο κάτω. Δεν της φτάνει που δεν πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές, θέλει να μην πληρώνει καθόλου μεροκάματο. Δεν της φτάνουν ο ιδιωτικός ΟΤΕ, η ιδιωτική ΔΕΗ, ανησυχεί γιατί δεν έχει πουληθεί όλη η ΕΥΔΑΠ και γιατί ακόμα τα δάση παραμένουν αναξιοποίητα.
Μια τέτοια κατάσταση δημιουργεί μια κάποια σύγχυση στους δημοσιογράφους που έχουν αναλάβει τον άχαρο ρόλο να μιλάνε πριν από τα αφεντικά τους. Παράδειγμα, παρά τη δημιουργία εντύπωσης ότι το γλέντησαν το Πάσχα οι Ελληνες, μια βόλτα στις γειτονιές έπειθε πως αυτό ήταν το πιο καταθλιπτικό Πάσχα που έζησε ο τόπος σε καιρό που τυπικά δεν έχει πόλεμο. `Η, μήπως επειδή ακριβώς έχουμε πόλεμο είναι αυτή η εικόνα;
Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι σ' αυτόν τον πόλεμο δεν αντιπαλεύουν κάποιοι «έξω» με τους μέσα, αλλά μια τάξη ενάντια στην άλλη. Η αστική τάξη έχει κηρύξει τον πόλεμο στην εργατική την ίδια ώρα που οι αστοί ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Η αστική τάξη σπεύδει να πάρει θέση για την αυριανή περίοδο του συστήματος που ελπίζει ότι θα είναι το ίδιο ρόδινη όπως και η προηγούμενη. Με τους εργάτες από κάτω να δουλεύουν ήλιο με ήλιο ίσα για να σύρουν το κορμί τους και την άλλη μέρα στο κάτεργο.
***
Σ' αυτόν τον πόλεμο η εργατική τάξη δεν είναι άοπλη. Εχει το Κόμμα της, το ΚΚΕ, έχει ισχυρό όπλο την ίδια την κοσμοθεωρία της που της επιτρέπει να βλέπει πως η οικονομική βάση και η πολιτική εξουσία είναι νύχι - κρέας. Οτι δεν υπάρχει καλή πολιτική διαχείριση σε ένα βάρβαρο σύστημα και δεν μπορεί να αλλάξει η οικονομική βάση, αν παράλληλα με την οικονομική πάλη δεν πολιτικοποιούνται διαρκώς οι αγώνες ως και το επίπεδο της εξουσίας.
Την ώρα που οι αστοί σπέρνουν ηττοπάθεια, το ΚΚΕ διακήρυξε και πάλι: «Η καπιταλιστική κρίση, η ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου στο λαό επιβάλλουν την άμεση, αποφασιστική, πλατιά και αποτελεσματική δράση υπέρ της διεξόδου που προτείνει το ΚΚΕ. Μπροστά στα αδιέξοδα του καπιταλισμού, το εργατικό - λαϊκό κίνημα να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Καμία αναμονή, καμία επανάπαυση. Τώρα κλιμάκωση της πάλης, για να μπει φρένο στα χειρότερα και να ανοίξει ο λαός δρόμους για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του. Οργάνωση στους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, πολιτική δράση για να εγκαταλείψει μαζικά ο λαός τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου, να κερδηθούν νέες δυνάμεις με τη λαϊκή συμμαχία, για την αντεπίθεση, μέχρι την τελική νίκη, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία» (το πρώτο θέμα στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου