«Σύμφωνο για το ευρώ» και ο «σκυλοκαυγάς»...

Το παζάρι μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, σχετικά με τις αρμοδιότητες και τους πόρους του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, που θα μπει σε εφαρμογή από το 2013, αποτυπώνει τις αγεφύρωτες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που μαίνονται ακατάπαυστα και εντός των «τειχών» της ευρωζώνης και της ΕΕ. Παρόλο που στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ σημειώθηκαν κάποιοι προσωρινοί συμβιβασμοί για το Μηχανισμό και το «Σύμφωνο για το ευρώ», ο «σκυλοκαυγάς» μαίνεται και δε θα τερματιστεί. 

Γιατί το «πάπλωμα» είναι ο επιμερισμός της καταστροφής των κεφαλαίων που θα προκύψει από το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων ή όποια άλλη μορφή ελεγχόμενης χρεοκοπίας επιλεγεί.

Γι' αυτό και οι διαφωνίες των κρατών μελών επικεντρώνονται ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ο οποίος θα οδηγήσει κράτη μέλη σε ελεγχόμενη χρεοκοπία, είτε μέσα από το «κούρεμα», είτε μέσα από οποιαδήποτε άλλη μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους προκύψει. 

Γιατί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάποιες μερίδες του κεφαλαίου θα μετρήσουν απώλειες και ζημιές, θα χάσουν μέρος των χρημάτων τους από το «κούρεμα» των ομολόγων του κράτους μέλους που θα χρεοκοπήσει. 

Ο καυγάς μεταξύ των διαφόρων κρατών μελών, δεν είναι παρά ο καυγάς μεταξύ των διαφόρων μερίδων των μονοπωλίων, για το ποια μονοπώλια θα χάσουν περισσότερο ή λιγότερο, ποια κεφάλαια θα καταστραφούν και ποια θα βγουν από την καπιταλιστική κρίση με μεγαλύτερες δυνατότητες επανόδου στην κερδοφορία.

Βέβαια, αυτός ο καυγάς μπαίνει στην «άκρη» όταν πρόκειται για την κοινή συνισταμένη των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη μέλη της ΕΕ: Για την εξυπηρέτηση συνολικά των συμφερόντων των μονοπωλίων και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους μέσα από τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, το τσεκούρωμα και των τελευταίων εργατικών κατακτήσεων, τις στρατιές ανέργων, τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. 

Γι' αυτό οι ηγέτες των κρατών μελών της ΕΕ αποφάσισαν σε πλήρη σύμπνοια την κλιμάκωση του πολέμου στα μισθολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων με το «Σύμφωνο για το ευρώ» και το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». 

Για τους πολιτικούς εκπροσώπους της πλουτοκρατίας, τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν μονόδρομο προκειμένου να ξαναμπούν τα μονοπώλια που θα καταφέρουν να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση σε τροχιά κερδοφορίας με καλύτερους όρους.

Ωστόσο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι δεδομένες. 

Πρόκειται για έναν καυγά που δε θα τελειώσει, αλλά θα ανακυκλώνεται όσο υπάρχει καπιταλισμός. 

Από την άλλη, οι λαοί έχουν το δικό τους μονόδρομο, προκειμένου να αντιπαλέψουν τα βάρβαρα μέτρα, να μην πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση και το χρέος - για τα οποία δεν έχουν καμιά ευθύνη - να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ριζικές αλλαγές προς όφελός τους. 

Είναι ο δρόμος της λαϊκής οργάνωσης και αντεπίθεσης στο εθνικό πεδίο, της λαϊκής συμμαχίας και πάλης, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. 

Μόνο σε μια λαϊκή οικονομία και εξουσία μπορούν οι λαοί να απαλλαχθούν από το βρόχο της εκμετάλλευσης, να γίνουν κύριοι του πλούτου που παράγουν.