«Το δημόσιο χρέος, που δημιούργησε η νεοφιλελεύθερη πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (...) χρησιμοποιείται ως απειλή και βρόχος στην κοινωνία για την κατάργηση κάθε εργατικής κατάκτησης και κοινωνικής προστασίας και τη συνεχή αναδιανομή πλούτου και εξουσίας υπέρ του κεφαλαίου. Σήμερα γίνεται όμως φανερό στον καθένα ότι η πολιτική του Μνημονίου (...) επιδεινώνει την κρίση χρέους.
Ανοιξε έτσι η συζήτηση για πιθανή έκδοση ευρωομολόγου και δημοσιοποιούνται σχέδια για την "επαναγορά" (προεξόφληση) μέρους του δημόσιου χρέους από το ελληνικό κράτος. Τα σενάρια αυτά αποδεικνύουν ότι υπήρχαν και υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, όπως από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει, ότι το Μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος, αλλά πολιτική επιλογή για την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου».
Τα παραπάνω αναφέρει σε δήλωσή του ο Γ. Μηλιός, υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΝ, αναπαράγοντας την άποψη ότι έχουμε να κάνουμε με «κρίση χρέους», όπως λένε και αστικά κόμματα, αστικά οικονομικά επιτελεία. Αυτή η προσέγγιση συγκαλύπτει την ουσία και τις αιτίες της κρίσης.
Δηλαδή, ότι πρόκειται για καραμπινάτη οικονομική καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κερδών και κεφαλαίων, που καθιστούν αδύνατη τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου και οδηγούν, βίαια, στο ξέσπασμά της. Ετσι, προσανατολίζει σε λύσεις που δε χτυπούν την αιτία της κρίσης σε όφελος του λαού, σε πολιτική διαχείρισής της στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί η κρίση δείχνει πραγματικά τα ξεπερασμένα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, τις αξεπέραστες αντιφάσεις του, αφού η αιτία της βρίσκεται στο γεγονός ότι η παραγωγή είναι κοινωνική αλλά η ιδιοποίηση του αποτελέσματός της, δηλαδή ο πλούτος που παράγεται, είναι ατομική - καπιταλιστική.
Οι καπιταλιστές καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι.
Αποδίδοντας, λοιπόν, την κρίση στο δημόσιο χρέος, το οποίο ούτως ή άλλως δημιούργησε η ληστρική υπέρ του κεφαλαίου πολιτική των κομμάτων του, βρίσκουν τόπο να πατήσουν και οι υπόλοιπες «θεωρίες» περί αντιμετώπισής της με μέτρα που δεν αμφισβητούν τις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής και γι' αυτό κάνουν προτάσεις διεξόδου που φαίνεται ότι εναντιώνονται στην κυβερνητική πολιτική και ανακουφίζουν τάχα το λαό, αλλά ουσιαστικά είναι μια διαφορετική προσέγγιση διαχείρισης.
Προτάσεις όπως είναι η επαναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους με τους πιστωτές (αυτό το λέει και η κυβέρνηση), η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε ...φιλολαϊκή βάση (Αν είναι δυνατόν μια καπιταλιστική τράπεζα, και μάλιστα Κεντρική, δηλαδή βασικός μοχλός κίνησης του κεφαλαίου και ενίσχυσής του, να γίνει φιλολαϊκή, δηλαδή ενάντια στο κεφάλαιο και στους σκοπούς της... Αυτό είναι σκέτη αυταπάτη), αλλά και η έκδοση του «ευρωομολόγου» (και αυτό το λέει η κυβέρνηση και άλλες κυβερνήσεις στην ΕΕ).
Ολες αυτές οι προτάσεις, τελικά, υπερασπίζονται τη «μήτρα» της κρίσης, τον καπιταλισμό και τη διαιώνιση της εξουσίας του.
Αλλωστε, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους δεν πρόκειται να το μειώσει και να απαλλάξει το καπιταλιστικό κράτος από τη διαιώνιση της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής, το ίδιο και το «ευρωομόλογο».
Αυτό που κάνει είναι να μειώσει τις δόσεις, να αυξήσει το χρόνο πληρωμής του και βεβαίως τα επιτόκια, με όποια μορφή και αν γίνει, επομένως το πολύ που θα κάνει είναι να αυξήσει το χρήμα στα κρατικά ταμεία για να δίνεται για καπιταλιστικές επενδύσεις και όχι για το λαό και την ανακούφισή του.
Οι προτάσεις που ο ΣΥΝ προβάλλει σαν «εναλλακτικές» δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού και, σε τελευταία ανάλυση, υποτάσσουν το λαό στο σύστημα με την προσμονή ότι αυτή η διαχείριση θα είναι σε όφελός του, που είναι μέγα ψέμα.
Από την άλλη, υπονομεύει τον αγώνα για ικανοποίηση όλων των αναγκών του λαού στη ρότα της μοναδικής διεξόδου σε όφελός του, δηλαδή της ανατροπής του καπιταλισμού.
Παρακάτω, μάλιστα, ο Γ. Μηλιός συμπληρώνει: «Για να γνωρίζει ο ελληνικός λαός πώς δημιουργήθηκε και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η σημερινή κρίση χρέους, εμείς ζητάμε να συσταθεί άμεσα μια Ανεξάρτητη Διεθνής Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού δημόσιου χρέους, στην προοπτική επαναδιαπραγμάτευσής του προς το συμφέρον των εργαζομένων».
Εδώ ο αποπροσανατολισμός του λαού χτυπά «κόκκινο».
Γιατί καλλιεργούν την αυταπάτη ότι ένα αστικό επιτελείο θα ψάξει να βρει αιτίες για τη δημιουργία του χρέους όταν δεν υπάρχει στον κόσμο καπιταλιστικό κράτος χωρίς χρέος και όταν όλοι, και ο Μηλιός και ο ΣΥΝ, ξέρουν ότι τα χρέη δημιουργούνται από την πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου, το οποίο οι ίδιοι δεν αμφισβητούν.
Επομένως, καμιά τέτοια επιτροπή δεν μπορεί να γίνει προς το συμφέρον των εργαζομένων, οι οποίοι δεν έχουν κανένα λόγο να αναγνωρίσουν ένα χρέος που δε δημιούργησαν.
Ταυτόχρονα, φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Τις συνέπειες της κρίσης οι καπιταλιστές τις φορτώνουν στις πλάτες των λαών, αφού ο μόνος τρόπος που διαθέτει ο καπιταλισμός για το ξεπέρασμά της είναι η μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, και πρώτ' απ' όλα της εργατικής δύναμης.
Αυτό κάνουν τα κυβερνητικά μέτρα προκειμένου να βγουν οι καπιταλιστές όσο γίνεται αλώβητοι από την κρίση.
Το ίδιο θα γίνει και με τη διαχείριση που προτείνει ο ΣΥΝ.
Η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με την πάλη τους, οφείλουν να στοχεύσουν στην καρδιά του προβλήματος, στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Παραμερίζοντας προτάσεις και απόψεις όπως αυτές του ΣΥΝ, που στόχο έχουν να εμποδίσουν τη θέαση των πραγματικών αιτιών του προβλήματος, να παρεμβάλουν εμπόδια στην ανάπτυξη της πάλης εναντίον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου