Αταξικό κήρυγμα για τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας...

Mε κεντρικά συνθήματα «Εθνική ανεξαρτησία - Λαϊκή κυριαρχία - Πατριωτική αναγέννηση», ανακοινώθηκε η ίδρυση της «Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών».

Η διακήρυξη και οι στόχοι που θέτει η Κίνηση συσκοτίζουν την αναγκαιότητα να αποκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας της κρίσης, σαν κρίση του καπιταλισμού, και να αναδειχτεί η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος, που ταυτίζεται με την οργανωμένη και συλλογική διεκδίκηση για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, δεμένη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, το κέρδισμα της εξουσίας από την εργατική τάξη και το λαό.

Η «Κίνηση» αποδίδει τη σημερινή οικονομική κατάσταση στην εξάρτηση του

αστικού πολιτικού συστήματος «από διεθνή κέντρα», καθώς «η χώρα μας, από την εποχή του Εμφυλίου πολέμου βρίσκεται κάτω από συνεχή έλεγχο και εξάρτηση από τις ΗΠΑ»...

Παραγνωρίζει συνειδητά ότι στον καπιταλισμό η αλληλεξάρτηση των οικονομιών και η παγκόσμια αγορά είναι νομοτέλεια. Οτι η ανισομετρία στην ανάπτυξη καθορίζει τις σχέσεις αλληλεξάρτησης, αλλά και τις επιλογές της άρχουσας τάξης, σε ό,τι αφορά τις συμμαχίες στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, γεγονός που επιδρά και στην πολιτική της κάθε χώρας.

Ιστορικά, οι επιλογές συμμάχων της ελληνικής αστικής τάξης έχουν οδηγήσει ώστε σήμερα να κάνει εξαγωγές κεφαλαίων και να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που απαντούν στα ιδιαίτερα συμφέροντά της. Επιλογή του κεφαλαίου είναι η ένταξη στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, και όχι εξάρτηση.

Αυτή η συμμετοχή, βέβαια, γίνεται στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού, ανάλογα με το μέγεθος της κάθε οικονομίας. Ετσι, οι υποδεέστερες φαντάζουν σαν εξαρτημένες, σαν δηλαδή με το ζόρι οι κυβερνήσεις του καπιταλισμού να εφαρμόζουν τις συγκεκριμένες αντιλαϊκές πολιτικές, ενώ στην πραγματικότητα είναι επιλογή τους.

Από αυτή τη σκοπιά, καμιά εξάρτηση από ξένους παράγοντες δε βασανίζει την ντόπια πλουτοκρατία. Το αντίθετο συμβαίνει. Η ενίσχυση του ελληνικού κεφαλαίου τις τελευταίες δεκαετίες έχει οδηγήσει ώστε αυτό να γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό απέναντι στους εργαζόμενους, σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα, αν δεν υπάρξει ισχυρό λαϊκό ρεύμα και συμμαχία για την ανατροπή της εξουσίας του, θα χαθούν και τα ελάχιστα που είχε περισώσει το κίνημα με τους αγώνες του.

Στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες, υπάρχει ισχυρή εξουσία του κεφαλαίου. Η οικονομία είναι οργανωμένη με κριτήριο τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους. Η εξουσία της αστικής τάξης και η ιδιοκτησία της πάνω στα μέσα παραγωγής είναι αυτά που πρέπει να φύγουν από τη μέση για να εξασφαλίσει ο λαός την ευημερία. Πάνω σ' αυτό το ζήτημα, η συγκεκριμένη «Κίνηση» είναι σαφής: Δεν ζητάει αλλαγή τάξης στην εξουσία, αφού δεν αναγνωρίζει συγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους.

Για την «απελευθέρωση» του ντόπιου κεφαλαίου

Εχοντας συναίσθηση ότι η ανάλυση για τη θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορεί παρά να καθορίζει και το χαρακτήρα της πάλης της Κίνησης που ίδρυσε, ομολογούν ότι «η μορφή της ουσιαστικής εξάρτησης που μας έχει επιβληθεί, προσδίδει στο χαρακτήρα της πάλης, που καλείται να επωμισθεί ο ανεξάρτητος πολίτης, τα χαρακτηριστικά ενός απελευθερωτικού αγώνα μέσα στις καινούριες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, που πολλές φορές κάνει τον εχθρό αόρατο»...

Η Κίνηση θεωρεί δεδομένη την εξουσία του κεφαλαίου, μόνο που εστιάζει στη λογική την οποία προβάλλει ότι η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα επιβάλλεται από την ΕΕ, επομένως έχουμε «κατοχή». Ετσι φιλοδοξεί να ενώσει εργαζόμενους και αστούς, εκμεταλλευόμενους και εκμεταλλευτές σε ένα κοινό «εθνικοαπελευθερωτικό» μέτωπο για την «απεξάρτηση» της χώρας, δηλαδή της ντόπιας αστικής τάξης, από τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αφού ο λαός θα συνεχίζει να είναι εκμεταλλευόμενος. Σαν διέξοδο, όπως θα δούμε παρακάτω, προτείνει τον προσανατολισμό της ντόπιας πλουτοκρατίας σε πιο συμφέρουσες για την ίδια συμμαχίες με άλλους ιμπεριαλιστές.

Σ' αυτό το πνεύμα και ρίχνοντας νερό στο μύλο της προπαγάνδας που θέλει εθνική συναίνεση για να ξεπεράσει το κεφάλαιο προς όφελός του την κρίση, η Κίνηση ζητάει «να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία να κυβερνούσε έχοντας την ευρύτατη συναίνεση του εκλογικού σώματος».

Με στόχο να διαμορφώσει προϋποθέσεις συναίνεσης, προσπαθεί να διαχύσει τις ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση σε όλα τα κόμματα, λέγοντας ότι «από το 1974 έως σήμερα, οι αντιδράσεις των αριστερών κομμάτων δεν είναι ανάλογες με την πρωτοφανή επίθεση που δέχεται ο ελληνικός λαός, καθώς και με τα νατοϊκά σχέδια που απειλούν την ίδια την αυτοτέλεια της χώρας».

Σύμφωνα με τη διακήρυξη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «εκλέχτηκε τον Οκτώβριο του 2009, μόνο και μόνο γιατί μας διαβεβαίωσε ότι αντίθετα από την κυβέρνηση Καραμανλή που προέβλεπε σκληρές μέρες, πίστευε ότι δεν υπάρχει έλλειψη χρημάτων», αλλά «σύντομα αποδείχθηκε, ότι όχι μόνο δεν υπήρχε τέτοιο πρόγραμμα, αλλά ούτε σχέδιο διακυβέρνησης, με πλήθος νέων άπειρων υπουργών που αυτοσχεδίαζαν, ενώ οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι να κάνουν, αφού τους έλειπε ο συντονισμός»...

Δηλαδή, μας λέει ότι το ΠΑΣΟΚ άλλα έλεγε προεκλογικά, άλλα κάνει ως κυβέρνηση, και όχι ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα του κεφαλαίου, με ξεκάθαρο πρόγραμμα και δοκιμασμένη αντιλαϊκή στρατηγική. Κάνει κριτική στην κυβέρνηση ότι δεν έσπευσε «να δανειστεί, όπως έκαναν όλες οι κυβερνήσεις από το 1974, με τα συνήθη επιτόκια, ώστε να εξασφαλίσει τουλάχιστον τους μισθούς των υπαλλήλων», αλλά αντίθετα οδήγησε τη χώρα στο «να πάψουν οι Τράπεζες να μας δανείζουν κι έτσι να οδηγηθούμε στο δίλημμα "Πτώχευση ή ΔΝΤ"»...

Είναι φανερή από την πλευρά της Κίνησης η νομιμοποίηση των ψευτοδιλημμάτων που θέτει κατά καιρούς η κυβέρνηση με τα ελλείμματα και το χρέος, για να κρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και να δικαιολογήσει τα μόνιμα και στρατηγικού χαρακτήρα μέτρα που παίρνει για λογαριασμό της πλουτοκρατίας.

Ιδεολογήματα περί «κατοχής» και «κηδεμονίας»

Κάπως έτσι, σύμφωνα με τη διακήρυξη, «η χώρα έχει τεθεί πια κάτω από την υψηλή επιτήρηση - κηδεμονία και ουσιαστική διακυβέρνηση του ΔΝΤ και της Ευρώπης των Τραπεζών, δηλαδή της πιο προωθημένης μορφής της επιθετικής αμερικανικής πολιτικής αφ' ενός και των πιο αντιδραστικών και αιμοβόρων κύκλων της Ευρώπης αφ' ετέρου», καθώς «η έλευση του ΔΝΤ στη χώρα μας είναι το κερασάκι επάνω στην τούρτα μιας σειράς επεμβάσεων, που ξεκίνησαν από το 1974».

Ετσι αθωώνει την αστική τάξη της χώρας, για λογαριασμό της οποίας και εξαιτίας της συμμετοχής της στους διεθνικούς οργανισμούς του κεφαλαίου, προκειμένου το ίδιο να μεγεθύνεται, προσκλήθηκε το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα να παρέμβουν με το μηχανισμό δανειοδότησης. Αλλά και σε ό,τι αφορά την ΕΕ, η διακήρυξη της «Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών» βλέπει «αντιδραστικούς και αιμοβόρους κύκλους» και όχι βέβαια μια ιμπεριαλιστική δύναμη με ενιαία στρατηγική σε ό,τι αφορά τη στοχοποίηση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων.

Με βάση την παραπάνω λογική, το μνημόνιο δεν μπορεί παρά να περιέχει όρους που «εξευτελίζουν την Ελλάδα» και να αποκαλύπτεται μέσα από αυτό «η αληθινή εικόνα της Ευρώπης, που μας την έκρυβαν έως τώρα (...) Μια μικρή ομάδα πλουσίων, που χάρη στις πολεμικές τους βιομηχανίες έχουν κυρίαρχη οικονομική θέση, που βλέπει αφ' υψηλού τους υπόλοιπους μικρούς και ασήμαντους λαούς, για να φτάσουμε στην αποκάλυψη του (...) καθαρά δικτατορικού χαρακτήρα προσώπου, του ντουέτου Μέρκελ - Σαρκοζί»...

Αυτή η αταξική ανάλυση της ΕΕ, που αγνοεί κάθε νομοτέλεια στην εξέλιξη του καπιταλισμού, οδηγεί την Κίνηση να αναρωτιέται «πώς είναι δυνατόν να παραδίδουμε τη διαχείριση της εθνικής μας οικονομίας στους τραπεζικούς της εκπροσώπους; Πώς ξαφνικά χάθηκε η εθνική μας υπερηφάνεια, η τιμή μας, η αξιοπρέπειά μας;». Σαν η οικονομία της χώρας όλα τα προηγούμενα χρόνια να αναπτυσσόταν χωρίς τους τραπεζίτες, σαν να μην υπάρχει η σύμφυση τραπεζικού - βιομηχανικού κεφαλαίου και μάλιστα στους ίδιους μονοπωλιακούς ομίλους, σαν πριν από το «μνημόνιο» να υπήρχε φιλολαϊκή πολιτική και όχι πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων, που γέμισαν κέρδη μέσα από τις κολεγιές και με τα ξένα μονοπώλια, βυθίζοντας το λαό στη φτώχεια.

Συνεχίζοντας στο θέμα της οικονομίας, προτείνουν... «αντί να πουλάμε λοιπόν στους Αραβες μεγιστάνες με επαχθείς και ουσιαστικά αντιαναπτυξιακούς όρους τους Αστακούς, τα ναυπηγεία και ευαίσθητες περιοχές όπως το Ελληνικό, αξίζει ο κόπος να διερευνήσουμε εάν η Ρωσία και η Κίνα είναι διατεθειμένες να δημιουργήσουν μαζί μας, με τη μορφή κοινοπραξιών, μονάδες που να αξιοποιούν το φυσικό μας πλούτο χωρίς να θίγονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα»... Δηλαδή κάνουν επιλογή ιμπεριαλιστών συμμάχων.

Κανένα όφελος για το λαό

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από αυτή την (καπιταλιστική) ανάπτυξη και αυτές τις (μονοπωλιακές) συμπράξεις. Μια ματιά στις εργασιακές συνθήκες που ισχύουν στο γκέτο της «Cosco» στον Πειραιά, είναι αρκετή να πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι οι διεθνικές συνεργασίες στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από τα συναλλασσόμενα μέρη, γίνονται για το συμφέρον της πλουτοκρατίας και όχι των λαών.

Σε ό,τι αφορά τις προτάσεις και τους στόχους πάλης της Κίνησης, από μια μακροσκελή λίστα ξεχωρίζουν οι εξής:

• «Να απαλλαγούμε οριστικά και τελειωτικά από το Δημόσιο Χρέος», αλλιώς «ο λαός μας θα περνά μια ζωή σερνάμενος σαν ερπετό μάλλον, παρά σαν άνθρωπος». Το αίτημα συμπυκνώνει την κυρίαρχη προπαγάνδα του αστικού πολιτικού συστήματος που προσπαθεί ψευδώς να συνδέσει την αντιμετώπιση του χρέους με τη λαϊκή ευημερία, ενώ αυτή γίνεται αποκλειστικά για τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου.
• «Να αξιοποιηθεί μέρος της κρατικής περιουσίας (...) να δημιουργηθεί δημόσιος εθνικός τραπεζικός πυλώνας, που θα σπάσει το τραπεζικό καρτέλ (...) να διεκδικήσουμε διαγραφή μέρους του χρέους σε συνεργασία με τις ελλειμματικές χώρες του ευρωπαϊκού νότου». Ανάλογες προτάσεις καταθέτουν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και μερίδες του κεφαλαίου στην Ελλάδα και παγκόσμια.
• «Η χώρα μας να αποχωρήσει από το μηχανισμό στήριξης ΕΕ - ΔΝΤ και από το ΝΑΤΟ και να στραφεί για στήριξη προς άλλες φίλιες χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και οι αραβικές χώρες (...) Η Εθνική Αμυνα θα πρέπει να ενισχυθεί σοβαρά με την προμήθεια υπερσύγχρονου στρατιωτικού αμυντικού υλικού από τη Ρωσία και την Κίνα». Είναι φανερή η προσπάθεια να συρθεί ο λαός να διαλέξει ιμπεριαλιστή και όχι βέβαια να αποτινάξει από πάνω την εξουσία του κεφαλαίου.
• Ζητάει ακόμα την «επεξεργασία ενός σύγχρονου αναπτυξιακού προγράμματος προσαρμοσμένου στις παραγωγικές μας πηγές και δυνάμεις (...) "Πράσινη" ανάπτυξη της χώρας (...) παραγωγική ανάπτυξη, με στόχο την αυτοτέλεια και το μεθοδικό κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις»,παραγνωρίζοντας ότι η ανάπτυξη στον καπιταλισμό έχει πρόσημο υπέρ του κεφαλαίου και ενάντια στο λαό και βαθαίνει αντί να εξομαλύνει τις ταξικές αντιθέσεις.
• Π.