Θα σαρωθούν και το ξέρουν...

Διάσπαρτα στις σελίδες του αστικού Τύπου υπάρχουν διάφορες ιστορίες που αφορούν στην καταγραφή της πραγματικότητας που βιώνει η εργατική τάξη, έτσι που να εμφανίζουν τα αστικά έντυπα μια κάποια «λαϊκότητα». Αυτό που δεν υπάρχει σε καμιά από αυτές τις καταγραφές, είναι το τι ενώνει αυτές τις ιστορίες και τι είναι αυτό που πρέπει να συμβεί μετά το «κλάμα».

Αυτό, όμως, που δε γράφουν στα ρεπορτάζ, το διακηρύσσουν με τα άρθρα τους: Ο καπιταλισμός είναι αιώνιο σύστημα! Υποταγή! Υποταγή! Υποταγή!

Σα να τέλειωσαν όλες οι άλλες λέξεις.

Ελα όμως που αυτοί που κηρύσσουν την αιωνιότητα του καπιταλισμού και αξιώνουν την υποταγή της εργατικής τάξης σ' αυτό το αξίωμα, είναι πλέον και δακτυλοδεικτούμενοι: Οι αρθρογράφοι στην «Καθημερινή» δεν έχουν μόνο όνομα αλλά και συγκεκριμένη ταξική - ιδεολογική ταυτότητα την οποία κάθε μέρα προβάλλουν.
Εχουν πρωταγωνιστήσει στην επίθεση κατά του λαού. Εχουν παρουσιάσει ξανά και ξανά την εργατική τάξη σαν το τέρας που φταίει για όλα τα κακά της μοίρας. Ετσι, όταν ζητάνε να υπογραφεί ξανά «κοινωνικό συμβόλαιο», δηλαδή να συμφωνήσει ο λαός στο σφάξιμό του, είναι εύκολα μεταφράσιμοι.

Εξ αρχής ήταν καθαρό πού θα έφταναν. Να επιχειρήσουν να χτυπήσουν το νου και την ψυχή της αντίστασης, το ΚΚΕ, το ταξικό εργατικό κίνημα. Κι αυτό κάνουν.

Θέλανε να είναι περίπατος η αντιλαϊκή επίθεση. Τρομοκράτησαν το λαό ξανά και ξανά για να περάσουν αυτήν την πολιτική σαν αυτονόητη. Ομως, η οργή από κάτω φουντώνει. Και πολλοί απ' όσους μετέχουν στην επίθεση, προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους απέξω, βλέποντας ότι αυτό που υπολόγιζαν σαν περίπατο μπορεί να αποδειχθεί και εφιάλτης.

Τη μάχη, πλέον, για λογαριασμό της αστικής τάξης καλείται να την πάρει πάνω του μόνο του το βαρύ πυροβολικό. Οπως ο πρώτος τη τάξει αρθρογράφος στα «ΝΕΑ». Που τραβάει τ' αυτί στις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υπενθυμίζοντάς τους ότι είναι πολύ συγκεκριμένη η δουλειά που έχουν αναλάβει και άρα δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν πίσω μόλις βρεθούν απέναντι στην πρώτη διαδήλωση.

Στην ίδια γραμμή και το πρώτο βιολί στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» που εγκαλεί όσους από τους όμοιούς του βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια. Σου λέει: «Μόνος μου θα βγάζω κάθε μέρα το φίδι από την τρύπα;» Δεν έχει δίκιο να παραπονιέται. Η εφημερίδα του εφοπλιστή Αλαφούζου είναι γερό οχυρό της αστικής τάξης. Εχει τον Μανδραβέλη, έχει τον Παπαδημητρίου, έχει τόσους και τόσους πανεπιστημιακούς που αρθρογραφούν τακτικά, πυκνά συχνά ενάντια στο «λαϊκισμό».

Κι όμως, τόσα πυροβόλα και δεν τους φτάνουν. Γιατί δεν είναι ορατή η έξοδος από την κρίση. Γιατί είναι υποχρεωμένοι να βαθύνουν στη βαρβαρότητα, γιατί χρειάζονται όλο τον στρατό τους να χτυπάει σ' ένα στόχο.

Τα πράγματα μπορεί να είναι και πιο ανησυχητικά απ' ό,τι φαίνονται. Καθημερινά, πλέον, τα κύρια άρθρα τους χτυπάνε έναν αντίπαλο: το ΚΚΕ (με άρθρα που ξεπερνούν κι αυτό ακόμα το όριο της προβοκάτσιας). Λογικό είναι. Αλλά και δηλωτικό του χαρακτήρα της σύγκρουσης.

Μέχρι τώρα είχαν συνηθίσει να εκλαμβάνουν τα μπράβο της πλουτοκρατίας, ως λαϊκή επικρότηση. Και τώρα διαπιστώνουν πως όσο αυξάνει το χειροκρότημα της πλουτοκρατίας, τόσο αυξάνει και η λαϊκή κατακραυγή. Διαπιστώνουν πολύ απλά πως αυτό που ξόρκιζαν είναι έξω από την πόρτα τους. Η οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή συγκροτείται σε τσουνάμι αντεπίθεσης.

Αυτό ακριβώς αναγνωρίζουν. Οτι φουσκώνει το τσουνάμι.

Είναι μια απελπισμένη στιγμή για τα πρώτα βιολιά. Που βλέπουν την ορχήστρα υποστήριξής τους να εγκαταλείπει την ώρα που καλείται να αντισταθεί στο «λαϊκισμό».

Πικρό ποτήρι, να το πιουν ως τον πάτο.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ